Πολλά ακούστηκαν τις τελευταίες μέρες για τη συναυλία της Χαρούλας στο Σύνταγμα. Δε μπαίνω στη διαδικασία να τα αναπαράξω, αφού με ένα απλό και γρήγορο «σερφάρισμα» στο διαδίκτυο, ο καθένας μπορεί να τα βρει.
Το κράξιμο που ακολούθησε τη συναυλία ήταν υπερβολικά μεγάλο για το μέγεθος του θεάματος. Αυτό, στα δικά μου μάτια, φανερώνει έναν προβληματισμό για κάτι που υποβόσκει και βράζει μέσα στον απλό κόσμο. Το πότε θα εκτονωθεί – και αν – είναι ένα άλλο θέμα.
Έσχατο όπλο στη φαρέτρα της κριτικής απέναντι στη Χαρούλα, ο Νίκος Μαστοράκης. Μ’ ένα μακρόσυρτο κείμενο που αναρτήθηκε στη σελίδα του ίδιου στο Facebook, σχολιάζει ότι:
«…Το κόκκινο κομματικό γάντι (οι καθαρίστριες χρησιμοποιούν κίτρινα) και η συνθηματολογία (απόψε είμαστε όλες καθαρίστριες), της έφεραν ογκώδη δημοσιότητα σε εποχή ισχνών αγελάδων και ίσων είναι καιρός άλλες Χαρούλες, εκπεσούσες των προβολέων και των μυθικών μεροκαμάτων, να κάνουν το ίδιο για άλλους απολυμένους π.χ. συναυλία Γιάννη Παρίου για τους άνεργους της Imaco και του Λυμπέρη, συναυλία Μαζωνάκη για τους ανέργους του Alter. Η Δήμητρα Γαλάνη για τις άνεργες μοντέλες. Ο Νότης Σφακιανάκης για τους άνεργους Χρυσαυγίτες. Γενικώς, δηλαδή, να έχουμε μια συναυλία την ημέρα ώστε αφού ο άρτος δεν είναι δωρεάν, να είναι τουλάχιστον το θέαμα. Ίσως, μάλιστα, ο υπερβολικά ενορχηστρωμένος συριζαγώνας των «καθαριστριών» να καθαρίσει και για άλλες ελάχιστες κατηγορίες εργαζομένων που θα ήθελαν να είναι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι. Οδηγοί ταξί, εμποροϋπάλληλοι, μικροπωλητές, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι. Αν το δικαιούνται οι καθαρίστριες, γιατί όχι και οι άλλοι;»
Εντάξει, από κάποια ηλικία και μετά, ο άνθρωπος έχει το ακαταλόγιστο. Επίσης, δεν πιάνουμε ποτέ το πληκτρολόγιο με τη μύτη κόκκινη από το «συνάχι». Η ελληνική γλώσσα είναι περίπλοκη, έχει έννοιες διφορούμενες και το νόημα μπορεί, κάποιες φορές, να ξεφύγει. Με άλλα λόγια, προκειμένου να μπλέξουμε τα μπούτια μας, αράζουμε και παίζουμε με τα μπαλάκια μας. Αυτά του άγχους…
Καταρχάς, ως εργένης, θέλω να πληροφορήσω το συνονόματο ότι τα γάντια που κυκλοφορούν στα super markets, διατίθενται σε μια ποικιλία χρωμάτων. Και ναι, έχει και κόκκινα. Κατάπτυστο, αντικαπιταλιστικό, θα συμφωνήσω, αλλά η αποκλειστικότητα στο κίτρινο χρώμα των γαντιών καλύπτει μια εποχή πριν τριάντα χρόνια. Α! Και μια ταινία με το Σταυρίδη, με την οποία γελάω ακόμα και σήμερα. Άσχετο..
Δεύτερον, αγαπητέ Νίκο, οι άλλες Χαρούλες στις οποίες αναφέρεσαι, οι οποίες είναι και εκπέσουσες από τα παχυλά μεροκάματα, ήτοι Πάριος, Γαλάνη, Μαζωνάκης και Σφακιανάκης, αποτελούν ένα κουαρτέτο που μόνο στο δικό σου εγκέφαλο θα μπορούσε να σχηματιστεί. Κι εξηγούμαι. Είδη μουσικής διαφορετικά, πιο έντεχνα οι δύο πρώτοι, αυστηρά λαϊκά οι δύο τελευταίοι. Πιο πολύ θα μου πήγαινε, να σου πω την αλήθεια, να τραγουδάει ο Μαζωνάκης για τις απολυμένες μοντέλες, ο Σφακιανάκης για τους απολυμένους του Alter, ο Πάριος για τους αντίστοιχους της Imaco και η Γαλάνη για εκείνους του Λυμπέρη. Αυτός είναι σωστός συνδυασμός.
Όσο για τους άνεργους Χρυσαυγίτες, επειδή είναι και πιο μοντέρνα τα μαυροφορεμένα παλικάρια, θα πρότεινα ένα compilation από rock ήχους που ακούγαμε πιο παλιά από το Radio Gold. Επίσης, θα πρότεινα και μια συνέντευξη αντίστοιχη με εκείνη που είχες πάρει από την ομάδα των φοιτητών που συμμετείχαν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Θα διευκόλυνες και τη δουλειά της αστυνομίας, όπως τότε της ΕΑΤ – ΕΣΑ. Για να μη ξεχνιόμαστε…
Επίσης, σε κατευθύνω (με τις ταπεινές μου γνώσεις) σε οποιοδήποτε λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας, προκειμένου να κοιτάξεις τους όρους «απολυμένος» και «άνεργος». Επί της ουσίας, δεν υπάρχει καμία ουσιαστική διαφορά στο αποτέλεσμα. Στο δρόμο είναι και οι δύο. Απλά, ο απολυμένος έχει οδηγηθεί στο δρόμο, ενώ είχε δουλειά, ενώ ο άνεργος είναι στο δρόμο γιατί δε βρίσκει δουλειά. Ειδικά, δε, αν είσαι απολυμένος και απλήρωτος των δεδουλευμένων, ο πιο σωστός όρος είναι κερατογδαρμένος. Ξέρεις, από την παροιμία που λέει «και κερατάς και δαρμένος»…
Imaco, Alter & Λυμπέρης: τρεις εταιρείες που αδυνατούσαν να πληρώσουν τα χρέη τους και οδηγήθηκαν σε κλείσιμο. Οι απολυμένοι ρε συ Νίκο ευθύνονται για αυτό; Οι απολυμένοι ρε συ Νίκο ευθύνονται για το απόλυτο πατρονάρισμα, αναφορικά με το lifestyle και τον τρόπο ζωής που εγκαθίδρυσαν περιοδικά όπως το Κλικ, το Νίτρο, το Vogue κ.α. και κανάλια όπως το Star;
Ώπα, ώπα… Star είπα; Θύμισέ μου ποιος ήρθε στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του 80 κι έστησε το συγκεκριμένο κανάλι;
Για το τέλος, άφησα μια μικρή λεπτομέρεια. Μόνιμος δημόσιος υπάλληλος & οδηγός ταξί, μικροπωλητής, εμποροϋπάλληλος, υδραυλικός, ηλεκτρολόγος δε συμπορεύονται. Αν είχες την παραμικρή εικόνα της διαστρωμάτωσης των επαγγελμάτων, θα ήξερες την ουσιώδη διαφορά ανάμεσα σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Και, όσο κι αν σου φαντάζει παράξενο, χρειάζονται οι δημόσιοι υπάλληλοι. Χρειάζονται καθηγητές για να μορφώσουν τα παιδιά που δε μπορούν να πάνε σε ιδιωτικό σχολείο. Χρειάζονται γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό για να περιθάλψουν όλους όσους δεν μπορούν να τα σκάσουν σε κάποιο ιδιωτικό θεραπευτήριο. Και να σου πω και κάτι άλλο, βάσει μιας πρόσφατης, προσωπικής μου εμπειρίας; Οι γιατροί των δημόσιων νοσοκομείων, με τις εξαιρέσεις τους πάντα, είναι εξαιρετικοί. Και σκίζονται για τον ασθενή, από τον πιτσιρικά, μέχρι τον παππού. Χρειάζονται και άλλες ειδικότητες, αλλά μακραίνει πάρα πολύ το κείμενο για να προσπαθήσω να σε προσγειώσω στην ελληνική πραγματικότητα, τώρα, στα γεράματα.
Όλα τα παραπάνω απευθύνονται από έναν τριαντάρη με όλο το σεβασμό που θα έδειχνα σε κάποιον που έχει την ηλικία του πατέρα μου. Είναι κρίμα να γελοιοποιείται στη δύση της καριέρας του. Ειδικά όταν έχει να επιδείξει τόσα και τόσα σκουπίδια…
Υ.Γ. 1: Δεν υποστηρίζω καμία Χαρούλα και καμία καθαρίστρια. Υποστηρίζω, όμως, το δικαίωμα του ανθρώπου στην εργασία υπό αξιοπρεπείς συνθήκες, όπως και το δικαίωμα στον οποιοδήποτε καλλιτέχνη να υποστηρίζει έναν αγώνα. Είτε το κάνει γιατί συμπάσχει, είτε το κάνει για να δημιουργήσει ντόρο γύρω από το όνομά του, μικρό το κακό, αν έχει καταφέρει να φέρει εις πέρας το σκοπό για τον οποίο συμμετείχε.
Υ.Γ.2: Βρέθηκα κι εγώ στο Σύνταγμα, μαζί με φίλους. Ούτε καινούρια τραγούδια είπε για να προωθήσει κάποιο δίσκο, ούτε κάτι άλλο έγινε από τα όσα της καταμαρτυρούν.
Υ.Γ.3: Η μόνη αστοχία ήταν η ατυχής αναφορά στον πόλεμο στη Λωρίδα της Γάζας. Καλή η αριστερή προσέγγιση των καταστάσεων και των γεγονότων, αλλά μη μπλέκουμε τη βούρτσα με το κανταϊφι…