Η τελευταία εργάσιμη μέρα κρύβει πάντα μια πίεση ασφυκτική, λες και όλα τα προβλήματα πρεπει να βρούν τις λύσεις τους κάθε Παρασκευή.
Τα τηλέφωνα και τα emails δεν έχουν σταματημό. Κλείνω την πόρτα του γραφείου μου, χαμηλώνω τον ήχο του κινητού και του εσωτερικού τηλεφώνου και χώνομαι σε μια χαραμάδα ήλιου που βλέπει στο δρόμο.
Το τσιγάρο μου κοντεύει να φτάσει στο φίλτρο και το διάλειμμα που έδωσα στο εαυτό μου έπρεπε να τελειώσει σε λίγα λεπτά, όταν μια γυναικεία φιγούρα με ένα κατακόκκινο φουλάρι πήγαινει κόντρα στον άνεμο και μου ξυπνάει όμορφες θύμησες.
Το επόμενο κιόλας λεπτό ακούω τη φωνή μου να καλημερίζει μια γυναίκα που έχω πεθυμήσει πολύ, αφήνοντας πίσω τις σκοτούρες και τα αναπάντητα ερωτήματα της δουλειάς και της ζωής μου.
Σιγουρεύτηκα οτι θέλει και εκείνη να με δεί απο τον ήχο της φωνής που γλύκανε ακόμα πιο πολύ και από το τρανταχτό της γέλιο όταν της είπα “Θέλω να σε ξεναγήσω στο κορμί μου”.
Οι ώρες μεχρι το απόγευμα περνανε πιο ήρεμα και ενα χτυποκάρδι ξεχασμένο απο τα εφηβικά μου χρονια με κανει και γελάω.
Την βλέπω απο μακριά να με πλησιάζει φορώντας ένα αέρινο καφτάνι στα χρώματα της θάλασσας προκαλώντας τον ήλιο να ρίξει όλες τις ακτίνες πάνω του και εμένα να την αγκαλιάσω με το βλέμμα μου.Καθώς με πλησιάζει αναρωτιέμαι χαμηλόφωνα: “ένας Θεός μόνο ξέρει τι άλλο θα έχει φορέσει για να με ενεργοποιήσει ερωτικά”.
Άραγε θα θυμηθεί οτι μου αρεσει να την βλέπω με δείγμα λευκής δαντελας γύρω απο το κορμί της;”
“Ομορφούλα με αναστατώνεις” της ψιθυρίζω ερωτικά στο αυτί τη στιγμή που της δίνω το πρώτο φιλί. Αισθἀνομαι οτι κρατώ ένα σώμα που τρέμει πριν ακόμα προλάβω να το αγγίξω.
“Σε βαρέθηκα” μου λέει με θράσος, χωρίς όμως ιδιαίτερη υποκριτική ικανότητα, δαγκώνει τα χείλη της δυνατά και με κοιτάει γλυκά.
“Φίλα με τώρα” της απαντώ με αποχρώσεις αυταρχισμού, έντονου ερωτισμου, αλλα και κρυμμένης τρυφερότητας. Μη περιμένοντας ούτε δευτερόλεπτο την αρπάζω απο το πηγούνι και την διεδικώ απόλυτα.
Τότε ειναι που τα ανείπωτα γεμίζουν το δωμάτιο και το γέλιο περνάει αστραπιαία στα χείλη με την ίδια ευκολία που περναει το πάθος στα ακροδάχτυλα και στα ακροχείλη.
Αυτό το”παλιοκόριτσο” με τα ματια που λαμπυρίζουν απο ηδονή, δε θα το ξεχάσω εύκολα συλλογίζομαι. Η ερωτική μονομαχία διαρκεί πολύ παραπάνω απο οτι μπορούσαμε να φανταστούμε και το μόνο που ακούγεται είναι οι κραυγές ηδονής που μας απογειώνουν ακόμα πιο πολύ.
Ανάβω το τσιγάρο, ενώ την παρατηρώ που αναζητά τα πεταμἐνα της ρούχα στο πάτωμα. Κουμπώνει νευρικά κάθε κουμπί που εντοπίζει, ενώ το τελευταίο είναι πεισματικά ατίθασο. Γυρνάει με φιλἀει με ενα φιλί που θέλει να μείνει μετέωρο στα χείλη μας.
“Πάλι θα μου φύγεις τόσο σύντομα;” τη ρωτώ γνωρίζοντας οτι δε θα μπορεσει να μου απαντήσει χωρίς να σπάσει ο ήχος της φωνής.
“Είπες οτι θα κοιμηθούμε μαζί απόψε” επιμένω. Η ανάσα και το περπάτημα της δυσκολεύονται ακόμα πιο πολύ, την μαχαιρώνουν τα λόγια μου.
Η σιωπή παγώνει το χώρο που φιλοξενει το πάθος μας, οι θολές ματιές μας δίνουν μια αμοιβαία υπόσχεση.
Θα Σ’ΑΓΑΠΩ ακόμα και μετά. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ… συμφωνούν τα κορμια μας που απομακρύνονται καθώς ανοίγει την πόρτα…
