Αυτός έμοιαζε με ψάρι. Αλλά τον αγάπησε. Καθώς έπαιρνε την σέλφι στις κυλιόμενες σκάλες του Mall απάντησε το κινητό του. Αυτή βγήκε στη σέλφι με αστραφτερό χαμόγελο σαν κοπελούδι 20 χρονών, με ένα κεφάτο όλο ενέργεια χαμόγελο. Αυτός βγήκε σαν ψάρι. Όπως πάντα. Ψάρι με κινητό στο αυτί βέβαια.
“Ελάτε, ελάτε. Κατά τις 9. Εντάξει. Θα ψήσουμε ψάρι στη σχάρα στο μπαλκόνι.” Το έκλεισε.
-Τι κανόνισες αγάπη μου;
“Με τους Παπαδόπουλους μωρέ. Θα έρθουν το βράδυ.”
-Α, ωραία. Άρχισε αμέσως να σκέφτεται πρακτικά. Να σου πω Αλέκο μου, να ανάψουμε και τα καλά τα κεριά.
“Τι λες βρε; Αυτά τα έχουμε για τις ρομαντικές στιγμές μας!”
-Λίγο μωρέ, έτσι για ατμόσφαιρα.
“Τι ατμόσφαιρα βρε αγάπη μου; Εγώ δεν σκοπεύω να πηδήξω τους Παπαδόπουλους, δεν ξέρω για εσένα…”
-Στην αρχή βρε, μετά τα σβήνουμε.
“Αλήθεια; Και πως θα τα σβήσουμε; Με τι πρόφαση;”
-Δεν το είχα σκεφτεί αυτό ομολογώ.
“Εμ. Όλοι λένε ότι θέλουν να σώσουν τον πλανήτη, αλλά κανείς δεν θέλει να σφουγγαρίσει την κουζίνα.”
-Έχεις δίκιο.
“Το ξέρω ότι έχω δίκιο. Είναι θαύμα που δεν έχουμε καταστραφεί οικονομικά και ηθικά με αυτά που προτείνεις εσύ χωρίς να τα έχεις σκεφτεί πλήρως.”
-Καλά, άσε το Αλέκο. Έπαιζε τώρα με το κινητό της για να ανεβάσει την σέλφι μας στο Facebook. Έβαλε και μια ευχή στα Αγγλικά και κάτι emoji.
“Να το αφήσω αλλά θέλω να σκέφτεσαι γενικά περισσότερο πριν μιλήσεις. Να, βλέπεις εκεί αυτήν την ελκυστική νεαρή με την καπαρντίνα;”
-Την βλέπω.
“Πόσα ρολόγια άραγε να κρύβει από μέσα; Πάμε καλύτερα από την άλλη μεριά, δεν θέλω να αγοράσω ρολόι σήμερα.”
-Καλά, Αλέκο σταμάτα με την κοπέλα και τέρμα η συζήτηση με τα κεριά.
Φτάσαμε στο ταμείο και πήγα στο εξπρές. Μέχρι δώδεκα αντικείμενα λέει η πινακίδα, το καλάθι μας πολύ γεμάτο . Ένας εξυπνάκιας μας κοιτάει επίμονα γιατί νομίζει ότι έχουμε πιο πολλά αλλά εγώ τα έχω μετρήσει βέβαια.
-Ε, εδώ είναι το εξπρές! Δεν άντεξε.
“Το ξέρω” λέω ήσυχα και δεν γυρνάω καν να τον κοιτάξω. Επιμένει:
-Ε, εσύ εκεί με το μουστάκι που μοιάζεις σαν Μεξικάνος!
Τον αγνοώ. Απευθύνεται στην ταμία:
“Πείτε του κάτι. Εδώ είναι το εξπρές.” Πετάγομαι πανέτοιμος, τον κοιτάω στα μάτια.
-Θέλετε να τα μετρήσουμε κύριέ μου; Ε; Θέλετε;
Αργά και βασανιστικά, τα ακουμπάω ένα ένα στον πάγκο και τα απαριθμώ.
-….εεεεέντεκαααα…..δώδεκα ακριβώς. Μήπως θέλετε να πάρουμε και ένα μπλοκάκι να τα ξαναμετρήσουμε;
Έπιασα από το ράφι δίπλα στις τσίχλες ένα μπλοκάκι, πήρα το στυλό από την ταμία και έκανα ότι τα μετράω και γραπτώς. Αργά και βασανιστικά.
-…εεεέντεκααααα…..δώδεκα ακριβώς κι εδώ! Συμφωνεί και η μέτρηση στο χαρτί!
Το άφησα κι αυτό στον πάγκο. Χαλάλι, σκίζω εδώ σήμερα, 2 ευρώ έκανε το μπλοκάκι, κάπου θα χρησιμεύσει. Αλλά δεν υπολόγισα καλά την φάση. Η ταμίας μου χάλασε την μαγκιά:
“Κύριέ μου τώρα έχετε δεκατρία αντικείμενα!”
Με έλουσε κρύος ιδρώτας αλλά νομίζω δεν φάνηκε. Δεν έχω θερμόμετρο για τον ιδρώτα σε εμφανές σημείο του μετώπου μου. Έπιασα τυχαία κάτι από το καλάθι.
-Α, τι κάνει αυτό εδώ; Κάποιος μου έβαλε κάτι στο καλάθι!
Άρχισα να πηγαίνω να το επιστρέψω. Ήταν αλάτι. Έτσι κι αλλιώς δεν πρέπει να βάζουμε τόσο αλάτι στο φαγητό. Καλύτερα που θα το αφήσω. Βέβαια έχουμε πατάτες τηγανητές το μεσημέρι. Xωρίς αλάτι δεν τρώγονται. Ξαναγύρισα προς το ταμείο. Το έκρυψα στο μανίκι μου και περνώντας από τον ηλίθιο που μου έκανε τον μάγκα το έβαλα στο δικό του καλάθι. Αφού το πλήρωσε, καθώς έσκυψε να βάλει το PIN της πιστωτικής του στο μηχάνημα και δεν κοιτούσε προς τα πράγματα, πήρα το αλάτι πάλι εγώ στα κλεφτά και έφυγα. Κερασμένο από τον βλάκα που πήγε να μου κάνει τον μάγκα.
-Καλό σας απόγευμα! Τον χαιρέτισα με περισσή ευγένεια και μια σύσταση: Άλλη φορά να το σκέφτεστε πριν πετάξετε μια κατηγορία έτσι στον αέρα.
Με αγριοκοίταξε. Όταν βγήκα από το σουπερμάρκετ, έβγαλα από την τσέπη το αλάτι και του το κούνησα πίσω από το τζάμι. Αυτός ήξερε ότι κάτι πήγαινε στραβά αλλά δεν ήξερε ακριβώς τι. Απόλαυση!
Λίγες μέρες αργότερα, μια μυστήρια φωτιά στο μπαλκόνι μας έλιωσε όλα τα κεριά. Πολύ ύποπτα πράγματα. Έγιναν ένα μεγάλο βουνό από κεριά όλα μαζί στο πάτωμα, το έξυσα με το φτυάρι για να ξεκολλήσει από τα πλακάκια και το πέταξα. Προφανώς κάτι παίζει με την γυναίκα μου και τους Παπαδόπουλους. Όταν ξαναβουτήξω με το ψαροντούφεκο θα βγάλω μια Σκορπίνα να τους ταϊσω από την δηλητηριασμένη μεριά. Πάω τώρα να αγοράσω δώδεκα κεριά και να πάω στο εξπρές ταμείο. Αν πετύχω τον ηλίθιο πάλι θα μου κεράσει το ένα σίγουρα με το ίδιο κόλπο. Δεν είναι εύκολο πράγμα ο γάμος αλλά κάτι τέτοιες μικρές νίκες με ανανεώνουν.
.
(Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης έχει κάνει και ανθρωποθυσία με κεριά. Χρειάστηκε τρεις βόλτες στο σουπερμάρκετ για να τα μαζέψει όμως.)