Ποτέ δεν ήμουν της «εκκλησίας», παρά τις απέλπιδες προσπάθειες της γιαγιάς. Πάντοτε όμως είχα μια έντονη αίσθηση ότι άλλα ειπώθηκαν, άλλα συνέβησαν και αλλιώς χρησιμοποιήθηκαν. Η πρώτη φορά ήταν; Πόσες φορές στην παγκόσμια ιστορία ρήσεις και δηλώσεις μεγάλων προσωπικοτήτων δεν αποτέλεσαν μια μπαγιάτικη μαγια για να φουσκώσει ένα κίνημα, μια ιδεολογία, μια πίστη που από αλλού ξεκίνησε και αλλού… κατήντησε.
Πολλοί δηλώνουν «άπιστοι» αλλά εν αγνοία τους στην πραγματικότητα είναι οι πραγματικοί πιστοί. Γιατί είναι εκείνοι που με τον τρόπο ζωής τους και τις απόψεις τους «θρώσκουν», αναβαίνουν, πηγαίνουν προς το υπερφυσικό. Και μη φανταστείτε εξωγήινους και αστεροειδείς. Για μένα το υπερφυσικό είναι ό,τι δεν είναι ορατό. Υπερφυσική είναι η αγάπη, η ελευθερία, η δικαιοσύνη. Δεν έχουν φυσική υπόσταση, όμως η ύπαρξή τους είναι αληθινή.
H πίστη είναι κάτι πολύ προσωπικό. Όλοι πιστεύουν σε κάτι. Ακόμα και αυτοί που δηλώνουν… άπιστοι, ουσιαστικά πιστεύουν στο τίποτα. ‘Αλλοι πιστεύουν στο Θεό, άλλοι στον Αλλάχ, κάποιοι άλλοι στο Βούδα, το Δία και… τελειωμό δεν έχει.
Το θέμα είναι ότι ο άνθρωπος νιώθει την ανάγκη να πιστεύει στην ύπαρξη κάποιου υπέρτατου όντος που θα του προσφέρει την ψευδαίσθηση μιας προστασίας. Και όμως οι περισσότερες θρησκείες εξάρουν τον άνθρωπο. Μιλάνε για σεβασμό, αγάπη αλληλεγγύη, προσφορά. Ο άνθρωπος είναι το υπέρτατο όν.
Ο μεγαλύτερος παραλληλισμός για το ανθρωπινο γένος, ήταν η θυσία του Θεανθρώπου. Του κάθε Θεανθρώπου που θέλησε να δείξει στους ανθρώπους πόσο μισαλλόδοξοι γίνονται όταν αντιμετωπίζουν το άγνωστο. Πόση κακία βγάζουν όταν νιώθουν ότι απειλείται η κυριαρχία τους και πόσο καταστροφικοί γίνονται όταν διψούν για εξουσία. Πρόκειται για την απόλυτη αποτυχία του ανθρώπου. Την αποτυχία να εξελίξει και να αποδείξει το όνομά του: τον ανθρωπισμό του.
Ο δικός μου Θεός είναι ένας άνθρωπος με θεϊκή καρδιά, με μεγαλείο ψυχής, με πίστη στις δυνάμεις τους και υπερδυνάμεις αλληλεγγύης. Και όμως αυτό που κάνουμε κάθε φορά που βγαίνουμε από το δρόμο του αρχικού μας προορισμού είναι να ξανασταυρώνουμε το Χριστό, τον άνθρωπο. Να καταδικάζουμε εις θάνατο το ανθρώπινο γένος και να νίπτουμε τα χείρας μας γιατί οι αδυναμίες μας κατακυριεύουν.
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται κάθε φορά που αποφασίζουμε ότι “οι άλλοι” είναι αντιπαθητικά διαφορετικοί.
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται κάθε φορά που κοιτάμε έναν άνθρωπο στην ετικέτα και όχι στην ουσία.
ο Χριστός ξανασταυρώνεται κάθε φορά που αποφασίζουμε ότι το «εγώ» είναι πιο σημαντικό από το «εμείς».
Όποτε κοιτάζουμε στον καθρέφτη βλέπουμε ένα μικρό Χριστό. Έναν άνθρωπο που δημιουργήθηκε για να αγαπάει, να φροντίζει και να δημιουργεί. Όποτε κοιτάζουμε στον καθρέφτη ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα μικρό Χριστό που ξέχασε να πει να σ αγαπώ, που αρνήθηκε να βοηθήσει, που εγκατέλειψε έναν φίλο, που πλήγωσε κάποιον… Αυτός ο Χριστός είναι σταυρωμένος.
Τα στεγανά των θρησκειών είναι για όσους αδυνατούν ή αρνούνται να πιστέψουν πραγματικά, και περιμένουν λαμπάδες και ψαλμωδίες για να «νιώσουν» πίστη. Η αληθινή πίστη είναι στον άνθρωπο.
Καρφιά και αγκάθινα στεφάνια καταρρέουν όταν θυμάσαι τι σημαίνει δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, φροντίδα. Και έρχεται η ανάσταση.
Γιατί η Ανάσταση δεν είναι προς τους ουρανούς. Η ανάσταση είναι εσωτερική διερεύνηση και συντροφικότητα με τον μεγαλύτερο εν δυνάμει εχθρό σου. Τον εαυτό σου.
Καλό Πάσχα σε όλους τους μικρούς Θεούς και πραγματική ανάσταση ψυχής.
