Δεν είναι εύκολο να βρεις καλή παρέα για ποδήλατο. Ο Νίκος σήμερα με είχε πρήξει.
“Δεν με πειράζει που κοροϊδεύεις το ποδήλατό μου. Ναι ρε, είναι σπαστό, δεν είναι mountain bike σαν το δικό σου. Αλλά μια χαρά πάει και στον χωματόδρομο. Και είμαι σε πιο όρθια στάση να βλέπω το δάσος και τα πουλάκια και ….μια αρκούδα!”
-Γρήγορα, πέσε κάτω και κάνε τον πεθαμένο!
Ο φίλος μου σταμάτησε με τα φοβερά mountain φρένα του και ξάπλωσε. Εγώ συνέχισα. Χαζός είμαι; Τρέχουν γρήγορα αλλά όχι και σαν ποδήλατο! Πρόλαβα να δω την αρκούδα να τον πλησιάζει. Η ένταση ήταν απίστευτη, έβλεπα το στήθος του που ανεβοκατέβαινε σαν τρελό. Δεν έκανε και πολύ καλά τον πεθαμένο. Η αρκούδα τον σκούντηξε. Δεν γύρισε. Τον ξανασκούντηξε. Η αρκούδα έβαλε τα κλάματα.
“Ποιος σου το έκανε αυτό; Ωχ αλή! Θα με κατηγορήσουν πάλι εμένα την άμοιρη την αρκούδααααα….”
Ο Νίκος άνοιξε λίγο το ένα μάτι. Τον είδε. Τον αγκάλιασε. Νομίζω δηλαδή, δεν φαινόταν ο φίλος μου κάτω από την αρκούδα. Μετά σηκώθηκε όμως και του ξαναμίλησε.
“Για πες. Αλήθεια δεν πήρε το κύπελλο φέτος ο Ολυμπιακός;”
Πρώτη φορά άκουγα αρκούδα να μιλάει. Το ίδιο και ο φίλος μου ο οποίος είχε φρικάρει διπλά. Πετάχτηκε όρθιος:
-Κακιά αρκούδα! Φύγε. Ξου! Ξου!
Προσπάθησα να τον βοηθήσω με συμβουλές τουλάχιστον καθότι ήμουν καμιά εκατοστή μέτρα μακριά πια.
“Νίκο! Μη μασάς! Αυτή σε φοβάται πιο πολύ από ότι την φοβάσαι εσύ!”
Η αρκούδα του έριξε μια δυνατή. Μάλλον του έσπασε δυο πλευρά, πάντως τον έστειλε πέντε μέτρα. Συνέχισα με τις συμβουλές:
“ΟΚ, είναι πολύ θαρραλέα αρκούδα τελικά. Τρέχα γύρω γύρω και χοροπήδα να καταλάβει ότι θα είσαι δύσπεπτος.”
Ο Νίκος με κοίταξε. Πάντα με εμπιστεύεται σε θέματα φύσης καθότι εγώ είμαι ο έμπειρος. Τώρα με τα αίματα στο πρόσωπο από τα νύχια της αρκούδας και πολύ πόνο από τα σπασμένα πλευρά ήμουν εξίσου πειστικός. Προσπάθησε να κάνει ότι του είπα. Έμοιαζε σαν μεθυσμένος σε τάξη aerobics. Η αρκούδα πράγματι σταμάτησε την επίθεση και έκατσε να τον βλέπει. Μετά από λίγο όμως σηκώθηκε και του έριξε άλλη μια.
-Αλέκο, δεν δουλεύει τίποτα! Πες στη γυναίκα μου ότι την αγαπούσα και να προσέχεις τα παιδιά μου!
“Όχι! Όχι Νίκο! Μην εγκαταλείπεις!” Σχεδόν έκλαιγα. “Ξέρω! Ξέρω! Τραγούδα Νταλάρα!”
-Νταλάρα; Πως διάολο θα βοηθήσει αυτό; Ο Νίκος οριακά της ξέφευγε πηδώντας πάνω από θάμνους σαν γαζέλα.
“Να υποφέρει τουλάχιστον και αυτή πριν σε φάει λίγο και να….”
Τον έπιασε. Όλα τέλειωσαν. Δεν είμαι σίγουρος αν πρόλαβε να τραγουδήσει ο Νίκος, νομίζω πήγε να πιάσει την Φραγκοσυριανή. Πάλι καλά. Μισώ τον Νταλάρα. Έμεινα απολιθωμένος. Με ποιόν θα πηγαίνω τώρα ποδήλατο; Είναι πολύ δύσκολο να βρεις κάποιον στο επίπεδό σου για τέτοια. Κοίταξα τις επαφές στο κινητό μου. Πρέπει να σκεφτώ σε ποιον θα το πω και πως θα το πω. Γιατί αν τρομάξουν δεν θα έρχονται ούτε αυτοί. Ξεχάστηκα όμως και ξαφνικά μύρισα την αναπνοή της. Άκουσα την ανάσα της. Ήταν δίπλα μου.
Η αρκούδα έπιασε το ποδήλατο και αρχικά φάνηκε ότι θα το πέταγε. Αλλά κάτι είδα στα μάτια της. Κάποιο πανάρχαιο ένστικτο. Το γύρισε με τσαλίμι και ανέβηκε. Κάτω από το τεράστιο ζώο, φαινόταν αστείο το σπαστό ποδηλατάκι μου. Ξέρω ότι αντέχει πολλά γιατί παλιά πήγαινα με τρία παιδιά κι εμένα πάνω βόλτες ολόκληρες. Η αρκούδα έκανε γύρω γύρω. Μετά σήκωσε το ένα πόδι. Ανέβηκε στο τιμόνι. Ήταν εξαιρετικό θέαμα. Έκλεισα το κινητό. Αν δεν την πείσω να δουλέψει σε τσίρκο, τουλάχιστον επιτέλους βρήκα παρέα σωστή για βόλτες στο δάσος.
