Είναι το καλύτερο μιλφέιγ στον κόσμο νομίζω και το χρειαζόμουν. Έκατσα σε ένα παγκάκι, πήρα βαθιά ανάσα και έβγαλα το πλαστικό κουταλάκι. H μέρα της απόλυσης δεν είναι ποτέ εύκολη αλλά όταν κλείνει μια πόρτα, ανοίγει μια άλλη. Ευτυχώς γιατί άρχισαν οι ζέστες και χρειάζεται λίγο παραπάνω αερισμός. Ετοιμαζόμουν να βάλω την πρώτη μπουκιά στο στόμα όταν την είδα.
Μιλφ-έι! Δεν είμαι σίγουρος πόσο νέα μπορεί να είναι μια μητέρα για να μπει σε αυτήν την κατηγορία. Πάντως ήταν μαμά και ήταν κουκλάρα. Όλο χαμόγελο τάιζε το ένα παιδί ενώ κουνούσε με το πόδι το άλλο στο καρότσι. Έλαμπε το Σύμπαν. Το κουτάλι με το μιλφέιγ είχε καρφωθεί στο μάτι μου αλλά μια χαρά την έβλεπα από το άλλο. Δεν με ένοιαζε τίποτα.
Το κουταλάκι ίδιο. Έτρωγαν και αυτοί μιλφέιγ! Α, έχουμε ίδια γούστα. Ξαφνικά όμως το παιδάκι άρπαξε το κεσεδάκι τσαντισμένο και άρχισε να φωνάζει. Το πέταξε στο πάτωμα. Το χαμόγελο της μικρής θεάς μου εξαφανίστηκε. Άρπαξε το παιδί από το μπράτσο και το ξάπλωσε στο γόνατό της. Κατέβασε το παντελονάκι του και άρχισε να του ρίχνει ξυλιές. Είχα μείνει άναυδος .
Α, δεν μπορεί να περάσει έτσι κάτι τέτοιο! Σηκώθηκα δυναμικά και πήγα προς το μέρος της. Το παιδάκι τακτοποιούσε το σορτσάκι του με κλαμένα μάτια. Η μαμά παραμέρισε τα εξωφρενικά γυαλιστερά ξανθά μαλλιά της και σήκωσε τις ματάρες της προς το μέρος μου. Έκανα όμως αυτό που έπρεπε να κάνω:
Πέταξα το δικό μου κεσεδάκι με το μιλφέιγ στο πάτωμα και άρχισα και εγώ να φωνάζω. Έλυσα το παντελόνι και ξάπλωσα πάνω στα γόνατά της.
(Καθώς με έπαιρναν οι αστυνομικοί νομίζω είδα το παιδάκι να τρώει το δικό μου μιλφέιγ. Προφανώς προσγειώθηκε πιο ίσια από το δικό του. Πάντως να τα λέμε όλα, αυτά τα cross fit και άλλα που κάνουν στα γυμναστήρια οι νέες γυναίκες στην εποχή μας πιάνουν τόπο. Μου έσπασε δυο πλευρά και το ένα γόνατο μάλλον δεν θα συνέλθει π0τέ.)
