Κάθε χρόνο το Σεπτέμβρη σαν ανοίγουν τα σχολεία,
Στις συνοικίες οι γυναίκες μπαίνουν στα χαρτοπωλεία.
Και αγοράζουν σχολικά βιβλία και τετράδια για τα παιδιά τους.
Απελπισμένες ψάχνουν στα τριμμένα τσαντάκια τους
και την τελευταία δεκάρα,
όλο παράπονο
που η γνώση είναι τόσο ακριβή.
Κι όμως μήτε που υποπτεύονται
Πόσο κακή είναι η γνώση
Που προορίζεται για τα παιδιά τους
(Μπέρτολτ Μπρεχτ «76 ΠΟΙΗΜΑΤΑ», μετάφραση Πέτρου Μάρκαρη, εκδόσεις «Θεμέλιο»)
Αν ζούσε σήμερα ο Μπρεχτ θα έγραφε για τα Jumbo. Αυτό το συναίσθημα που αφού έχεις καταφέρει να παρκάρεις και να προσπεράσεις τα παιχνίδια χωρίς να ψωνίσουν κάτι (καλά, εκείνο το μικρό άχρηστο μπαλάκι που κάνει ένα ευρώ, άντε και καινούργια φουσκωτή πολυθρόνα που θα σκάσει την πρώτη μέρα πάλι) βρίσκεσαι με διάφορες λίστες στα χέρια εκεί στα σχολικά. Οι λίστες δεν είναι οργανωμένες. Η κάθε δασκάλα νομίζει ότι είναι οργανωμένη, έχει κάνει τα καλά τις τα γράμματα. Αλλά επί της ουσίας μπάχαλο. Δεν μπορούν να συντονιστούν επιτέλους; Η μια γράφει “τετράδιο μπλε 50 σελίδες με περιθώριο” η άλλη “μπλε τετράδιο έκθεσης”. Είναι το ίδιο πράγμα αυτό; Για το ένα παιδί θέλει “πρόχειρο 80 σελίδων, 2 θεμάτων” και για το άλλο “τετράδιο σπιράλ 80σελ”. “Πόσων θεμάτων γαμώτο μου;” φωνάζω δυνατά. Έτσι κι αλλιώς δεν θα με ακούσει κανείς μέσα στον χαμό. Αν τους αρέσει το εξώφυλλο άλλωστε τα παιδιά θα κάτσουν να πλέξουν έξτρα σελίδες και χωρίσματα για να το φέρουν στα μέτρα τους.
Μια μαμά, προφανώς άσχετη σε όλα τα επίπεδα, ψάχνει υπάλληλο. Προχωράει με σημαία τις λίστες της και ελπίζει η καημένη να βγάλει άκρη. Στο Jumbo είναι εκπαιδευμένοι από την Πυθία όμως. “Α, ναι! Αυτό το τετράδιο είναι σαν τα άλλα που έχουμε εκεί πίσω από τον διάδρομο” της λέει και δείχνει γενικά προς τα βορειοδυτικά. Είναι κόλπο. Η αδαής μητέρα κοιτάει εκεί που της είπε, δεν βλέπει τίποτα, γυρνάει να την ξαναρωτήσει και…έχει εξαφανιστεί. Κάπου στα κάτεργα της αποθήκης θα είναι ήδη η ταλαίπωρη Jumboυπάλληλος, να βγάζει τα Κινέζικα αυτοκόλλητα από κούτες με ντοσιέ. Όταν βγει ιδρωμένη δεν θα μοιάζει όπως πριν και δεν κινδυνεύει να την ξεχέσει κάποια μαμά στην οποία έδωσε λάθος και ασαφείς παραπλανητικές οδηγίες.
Εμείς οι έμπειροι παίρνουμε μαζί μας τα παιδιά. Την ξέρουμε την πίστα. Ότι και να κάνεις αλλιώς, όταν γυρίσεις θα σου πει. “Μα μπαμπά…” (Και με ύφος) “…αυτός είναι ο ΛΑΘΟΣ διαβήτης βέβαια!” Ξαφνικά το μούλικο το παίζει ειδικός στους διαβήτες, την γεωμετρία και την πυρηνική φυσική που ορίζει τις ευθείες και τους τέλειους κύκλους. Ή η μικρή θα κλαίει σαν την έσφαξαν επειδή αυτή η γομολάστιχα δεν είναι φέτος της μόδας και θα γελάνε όλες μαζί της αν τολμήσει και την βγάλει δημοσίως στο θρανίο έστω και για λίγο αν χρειαστεί.
Jumbo και πάλι Jumbo. Τα ξαμολάς και ξέρεις ότι θα πάρουν και 2-3 βλακείες αλλά χαλάλι, πάλι φτηνότερα θα βγει και χωρίς να κάνεις έλκος από το στρες. Ότι και να κάνεις αποκλείεται να ξεμπερδέψεις με μια επίσκεψη άλλωστε. Θα έρχονται χαρτάκια από δασκάλους για “10 σελίδες φερφορζέ ρουμπωτό οδοντωτό υαλουρονικής επικάλυψης χαρτί Ιμαλαϊων” ή “ανατομικές βιολογικές μπογιές” και κάτι άλλα τέτοια που τα πουλάει μόνο ένα μαγαζί στο Σύνταγμα αλλά έχει ξεπουλήσει τώρα. Η δε δασκάλα αν την ρωτήσεις θα σου πει ότι “ε, φέτος προσπαθήσαμε λόγω κρίσης να απλοποιήσουμε τις απαιτήσεις μας” και αν πιάσεις κουβέντα θα γκρινιάξει και για τις περικοπές στην Παιδεία.
Παίρνουμε και κολατσιά από τα σαβουροφαγητά κοντά στα ταμεία και είμαστε κομπλέ. Πληρώνω και φεύγω. Δεν ξέρω τι Παιδεία είχε αυτή η μητέρα που ακόμα ψάχνει την υπάλληλο για το “σωστό” ψαλίδι, πάντως εγώ κάτι καλύτερο έμαθα προφανώς τόσα χρόνια. Δεν είναι μόνο στο σχολείο το μάθημα.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης είναι ΜεξικανοΠόντιος συγγραφέας που ξαφνικά μας την βγήκε τώρα ότι έχει παιδιά. Αν πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει υπουργός Παιδείας έχει έτοιμα και μερικά ποιήματα, ΟΚ, δεν αναφέρει πέη και αιδοία σαν τον άλλον, αλλά μπορεί να τα προσθέσει αναδρομικά.