Η γυναίκα μου έβηξε. Την κοίταξα, με αποπήρε.
“Πονάει λίγο ο λαιμός μου. Τι θες να κάνω;”
-Να κάτσεις να σε γαμήσω πριν αρρωστήσεις πιο πολύ.
Όλα φυσιολογικά δηλαδή στην οικογένεια. Δεν μασάει η δικιά μου.
“Εδώ στον καναπέ πάρε με Αλέκο!”
-Τι λες μωρή; Εδώ τρώμε!
Πολλά έχουν αλλάξει με την καραντίνα. Την πήδηξα φορώντας τις κάλτσες μου. Βολεύει γιατί ταυτόχρονα καθαρίζω και το παρκέ έτσι.
“Αλέκο;”
-Τι θες μωρή; Μη με διακόπτεις.
“Αλέκο είμαι η μόνη για σένα;”
-Ναι αμέ, σχεδόν.
“Τι εννοείς σχεδόν;”
-Είσαι το μόνο πενταράκι για εμένα. Συνήθως πάω με εννιάρια και δεκάρια.
Φαντάζομαι όταν με βρούνε νεκρό στον γκρεμό θα πει ότι ήταν από φυσικά αίτια. Η βαρύτητα άλλωστε είναι φυσικό πράγμα. Η εκδίκηση δεν είναι συνήθως λύση, αλλά καλού κακού βάζω ρυτίδες σε διάφορες κούκλες βουντού εγώ. Άλλωστε δεν πρέπει να σκοτώνεις ανθρώπους από τυφλό μίσος σε έγκλημα πάθους. Πολύ καλύτερα να το σχεδιάσεις προσεκτικά. Έχω ιστορικό σχέσεων με τοξικές γυναίκες. Έτσι που πάει η καραντίνα θα βγω ραντεβού μαζί της στο τέλος.
“Ωχ!”
-Τι;
“Αλέκο…το παιδί!”
Παλιά οι άνθρωποι ανησυχούσαν όταν είχαν ώρα να ακούσουν τα παιδιά από διπλανό δωμάτιο. Τώρα τα ζευγάρια πανηγυρίζουν αν περάσει δεκάλεπτο χωρίς να ακουστεί άχνα. Αυτή η φάση με τα μαθήματα στο σπίτι δε λέει καθόλου. Έμεινα για τρίτη φορά στα μαθηματικά της Πρώτης Δημοτικού τώρα νομίζω. Λάθος χρονιά βρήκα να κόψω το ποτό μάλλον.
-OK Google.
Ακούστηκε το “μπίνγκ!” του τηλεφώνου, οπότε συνέχισα.
-Κάνε μαθήματα στα παιδιά μας ρε Google.
“Αμάν πια ρε Αλέκο!”
Με άφησε σύξυλο και πήγε να δει τι κάνει το παιδί. Πήγα στην κουζίνα να βρω κάτι να φάω. Τι τυρί άραγε ταιριάζει καλύτερα με το έντονο άρωμα χλωρίνης στο σπίτι; Βρήκαμε ένα σπάνιο μπουκάλι Χλωρίνη Κλινέξ του 2018 στο υπόγειο και το απλώσαμε παντού σήμερα. Κοίταξα τις κάλτσες μου. Είχαν τρυπήσει από τα τεράστια νύχια των ποδιών μου. Πολύ βλακεία αυτή η καραντίνα, σε λίγο θα αναγκαστώ να τα κόψω μόνος μου σαν άνθρωπος των σπηλαίων, αν δεν ανοίξει το πεντικιούρ της γειτονιάς μας.
Γύρισε η γυναίκα αλλά μαζί με το παιδί που κρατούσε μπαλόνι. Τριπλή αποτυχία αλλά τουλάχιστον έτρωγα.
“Μπαμπααααά”
-Τι;
Πρέπει να τους κόβεις την φόρα όταν είναι μικρά, αλλιώς θα ρωτάνε διαρκώς.
“Αν μου κάνετε αδελφάκι, μπορώ να τον παντρευτώ;”
-Τι λες βρε; Όχι, δεν μπορείς!
Ήταν νωρίς να της εξηγήσω τις ιδιομορφίες σε κάτι χωριά γύρω από το Αγρίνιο ή σε ορεινές περιοχές της Κρήτης μάλλον. Γενικά η κόρη μου δεν ξέρει πιο πολλά από εμένα. Αλλά μια μέρα μου έδειξε ότι είχε κρύψει ένα σουβλάκι τυλιχτό μέσα στο καπέλο της και από εκείνη την ημέρα πιστεύω ότι υπάρχει ρόλος στον κόσμο για συμβούλους καριέρας.
“Καλά βρε μπαμπά, μια ερώτηση έκανα.”
-Άκου να σου πω αγάπη μου. Όταν γεννήθηκες ήσουν σε όλο τον κόσμο το πιο φρέσκο μωρό. Αλλά μισό δευτερόλεπτο αργότερα γεννήθηκε κάπου ένα άλλο μωρό και τον έχασες τον τίτλο.
Μπερδεύτηκε και της έφυγε το μπαλόνι. Αργά και βασανιστικά πήγε προς το ταβάνι, έκανε μερικά σκέρτσα, αλλά κυρίως έμεινε εκεί ψηλά. Την έβλεπα, με όλη την εξάχρονη τσαντίλα της να σιγοβράζει για να κλάψει.
-Μπράβο κούκλα!
Μπερδεύτηκε, αλλά περίμενε κάποια μπούρδα να πω. Συνέχισε να ετοιμάζεται να τσιρίξει. Αλλά είχα σχέδιο.
-Όταν κατέβει το μπαλόνι, θα σου πάρω την ταμπλέτα που ζητάς τόσο καιρό.
“Αλήθεια μπαμπά;” – αμέσως το γύρισε στο μελιστάλαχτο.
-Στο υπόσχομαι.
Μου έδωσε μια μεγάλη αγκαλιά και πήγε ήσυχα ήσυχα για ύπνο. Η γυναίκα μου την είχε κοιμήσει σε πέντε λεπτά και συνεχίσαμε το πήδημα στον καναπέ. Άλλα πέντε λεπτά αργότερα είχα τελειώσει βέβαια, δεν είναι για χόρταση.
“Αλέκο, αλήθεια θα της πάρεις ταμπλέτα όταν πέσει το μπαλόνι;”
-Βεβαίως αγάπη μου! την διαβεβαίωσα και έσπρωξα με την τρύπια κάλτσα την κόλλα κάτω από τον καναπέ.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης πηδάει και πάνω από πέντε λεπτά μερικές φορές αλλά συνήθως την κόβει γρήγορα την φάση γιατί του έρχονται ιδέες για τα βιβλία που γράφει.