Κανείς δεν θέλει συμβουλές. Ούτε καν αυτοί που τις ζητάνε.
“Τι προτείνετε να κάνω με τον γιό σας” με ρωτάει ο διευθυντής. Κοιτάει μια εμένα, μια τον γιό μου στην διπλανή καρέκλα.
-Γιατί, υπάρχει πρόβλημα; ρωτάω εγώ.
“Πάλι του έκαναν bullying σήμερα.”
-Το παιδί χρειάζεται περίστροφο.
“Μα τι λέτε κύριε Γκονζαλεζίδη! Έτσι τα λύνετε στο Μεξικό τα θέματα;”
Σκύβω και αρχίζω να βγάζω το περίστροφό μου από την θήκη στο σακάκι μου.
“Ωπα! Ωπα!” Ο διευθυντής πετάχτηκε από την καρέκλα και ετοιμαζόταν να κρυφτεί πίσω από το γραφείο του.
-Τι ώπα, ώπα; Είδατε πως λύνονται αμέσως τα θέματα;
Κοιτάω τον γιό μου με μισό πονηρό χαμόγελο, σηκώνομαι, φεύγουμε. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάς με κάποιον που δεν σε βοηθάει είναι ένα χαμένο δευτερόλεπτο από μια πολύ πολύ καλύτερη σχέση. Αλλά στο αμάξι που γυρνούσαμε τον είδα προβληματισμένο.
-Χαλάστηκες ρε μαλάκα με όλες αυτές τις μαλακίες σήμερα; Είμαι πάντα άμεσος και μιλάω τη γλώσσα τους, για αυτό με αγαπάνε τα παιδιά.
“Δεν θέλω να αυτοκτονήσω αλλά δεν είμαι σίγουρος και γιατί να ζω.”
Βαρύ. Οι πιο πολλοί γονείς θα ζορίζονταν να βρούνε πως να απαντήσουν σε τέτοια δήλωση. Άλλοι θα πήγαιναν στον ψυχολόγο για συμβουλή. Άλλοι σε σεμινάρια περί εφηβείας. Εγώ είμαι ο καλύτερος ΠοντιοΜεξικάνος συγγραφέας όμως, ξέρω την ανθρώπινη φύση καλύτερα από όλους.
-Αν δεν θες να πεθάνεις αλλά βαριέσαι και τόσο αφόρητα υπάρχει λύση.”
Με κοίταξε με όλο τον θαυμασμό που μπορεί ένα 15χρονο, Δεν είναι πολύ, αλλά προφανώς δεν το περίμενε. Θα έχει ξαναδοκιμάσει την ατάκα του για να μπουρδουκλώνει ενήλικες και πρώτη φορά κάποιος του απαντάει έτσι.
“Τι;” ρωτάει και καλά βαριεστημένα.
-Χειμερία νάρκη.
“Τιιι;”
-Ναι ρε, οι αρκούδες τι νομίζεις; Χαζές είναι. Σου λέει “να κάτσω να ψυχοπλακωθώ με τον κωλοχειμώνα;” Πλακώνονται στην μάσα και κοιμούνται μέχρι να βγούνε τα λουλουδάκια και να είναι καλή πάλι η φάση.
Για να σε λατρέψουν λέει οι άνθρωποι πρέπει να το βουλώσεις και να τους ακούς. Ε, ας μην με λατρέψουν, τι διάολο, θεότητες θέλετε να γίνετε εσείς όλοι που κάθεστε και ακούτε τον κάθε πικραμένο; Δεν έχω ανάγκη να με έχει για Θεό ο γιός μου, απλά να μάθει να βρίσκει λύσεις. Για αρκετό καιρό όταν αργούσε το πρωί χρησιμοποιούσε μια βεβαίωση που του είχα δώσει ότι ακολουθούμε το ημερολόγιο των Μάγια. Όταν μου απάντησαν ότι πάλιωσε η δικαιολογία φύγαμε διακοπές δυο μήνες και τις δικαιολόγησα με χαρτί που εξηγούσε ότι ο κόσμος κανονικά έπρεπε να είχε καταστραφεί. Μιλάνε όλοι, μιλάει κι ο καθηγητής Αγγλικών περί ορθογραφίας, ποιος ο καθηγητής της γλώσσας που προσθέτει όπου γουστάρει έξτρα γράμματα που δεν ακούγονται.
-Άκου γιέ μου. Αν μπορούσα να ξαναγίνω 15 χρονών να ξαναζήσω την ζωή μου θα το έκανα. Τόσα πράγματα έχω μάθει, χαλαρά θα έβγαζα από το χρηματιστήριο και το Λόττο πολλά λεφτά. Δεν μπορείς να καταλάβεις τους άλλους αν δεν έχεις αυτογνωσία. Ε, δεν έχεις. Οπότε στα αρχίδια σου τι σκέφτονται όλοι. Δεν υπάρχουν συμβουλές από μεγάλους χρήσιμες για έναν έφηβο.
“Ναι ρε μπαμπά. Αλλά είμαι και άσχημος.”
-Ωπα! Γιατί το λες αυτό;
“Ε, το βλέπω. Ανεβάζω στο Instagram σέλφι και γίνεται χαμός. Με την κακή την έννοια.”
-Δεν είσαι άσχημος.
“Είμαι”.
-Κοίτα, το πρόσωπό σου είναι λίγο πρόβλημα μόνο.”
“Και πως θα πάρω σέλφι χωρίς πρόσωπο ρε μπαμπά;”
-Έχεις δει σε κάνα πίνακα ζωγραφικής να έχουν μπιμπίκια; Ζούσαν την Αναγέννηση μέσα στην μπίχλα, το νερό ήταν χάλια, έκαναν μπάνιο μια φορά τον χρόνο και θέλουν να μας πείσουν ότι είχαν δέρμα πορσελάνινο χωρίς καν botox;
Γύρισα το αμάξι και τον πήγα να γραφτεί σε σεμινάρια ζωγραφικής. Χλωμό να δουλέψει βέβαια. Ούτε πρόκειται να κάνει τόσο καλά πορτραίτα του εαυτού του για να ανεβάζει στο Instagram και να μην τον κράζουν. Δεν έχει σημασία. Τον φόβο της αποτυχίας να τον αγκαλιάσεις, να τον αγαπάς. Και μετά να αναρωτηθείς “αφού περνάω τόσο ωραία έτσι αγκαζέ, τι με νοιάζει η επιτυχία;”
.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης έχει αναρίθμητα παιδιά γιατί είναι απίστευτα σέξυ και έξυπνος διάσημος συγγραφέας και τον παρακαλάνε όλες που πηδάει να μην βάζει προφυλακτικό. Η συγκεκριμένη ιστορία είναι προφανώς μυθοπλασία γιατί σιγά μην χάσει χρόνο από την συγγραφή για να πάει στο σχολείο για κάποιο από όλα τα μούλικα.