“Είμαι πολύ υγρή!”
-Το ξέρω μωρό μου.
“Ε, σταμάτα ρε Αλέκο να κλαις! Με έχεις κάνει μούσκεμα!”
Μου είχε πει εξ’αρχής ότι είναι από αυτές που γουστάρουν γάτες, όχι σκύλους. Καλά να πάθω. Προσπάθησα ανεπιτυχώς να κουλουριαστώ στην αγκαλιά της, της έχωσα λίγο νύχια στο κολάν και όταν χαλάρωσε κάποια στιγμή την δάγκωσα στον λαιμό. Αλλά ήταν προφανές ότι δεν υπήρχε χημεία. Αν είχαμε παρόμοια χημική σύνθεση δεν θα ήθελε αυτή την θερμοκρασία στους 17 κι εγώ στους 22. Ούτε χημεία ούτε αλχημεία είχαμε.
Μετά μου είπε ότι της αρέσουν όσοι ενδιαφέρονται για το περιβάλλον. Έδειξα στο παράθυρο:
-Να, κοίτα κάτι σύννεφα.
Ποτέ δεν έμαθα κάτι χρήσιμο από μια καλή απόφαση που πήρα. Οπότε προτιμώ τις κακές αποφάσεις, έχουν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον και διασκεδαστικά αστάθμητο παράγοντα. Την είχα γνωρίσει στο γυμναστήριο. Είχε βάλει πολλά βάρη να κάνει πάγκο και αγκομαχούσε.
“Τέσσερα!…..αχ….Πέντε! (ξεφύσημα)……Έεεεεεξι!” Με κοίταξε καθώς περνούσα με τις ματάρες της και είπε: “Βοηθήστε λίγο!”
-Εεεεεεφτά! είπα εγώ. Γέλασε, της έπεσε το βάρος όλο στο στήθος, ευτυχώς ήταν αρκετά μεγάλο και δεν έπαθε ζημιά αλλά την συνόδευσα καλού κακού στο κέντρο υγείας και πήγα να αγοράσω τον πάγο που θα έπρεπε να βάζει για να μην κάνει τεράστιο μώλωπα. Μάλλον εννοούσε να την βοηθήσω με το βάρος τελικά. Παρεξήγηση. Όπως την φορά που βρέθηκα σε τάξη για latin χορούς. Εγώ απλά είχα κρυφτεί σε μια μεγάλη σακούλα με νάτσος, δεν ζήτησα να μάθω ρούμπα ποτέ. Ούτε να απαγγέλλω Οράτιο θέλω. Υπάρχει λόγος που θεωρείται νεκρή γλώσσα. Ότι και να πεις στα Λατινικά, υπάρχει τεράστια πιθανότητα να είναι επίκληση σε δαίμονες.
Δεν άντεξα άλλο. Έκλαιγα σα μωρό παιδί. Πολλοί κλαίνε όταν κόβουν κρεμμύδια αλλά εγώ αποφεύγω να τα γνωρίσω καλά πριν τα σφάξω κι έτσι ούτε που δακρύζω. Κλαίω όταν κόβω τομάτες, έτσι για να μην αισθάνονται μειονεκτικά που όλοι στεναχωριούνται με τα κρεμμύδια. Αυτή η σχέση πρέπει να λήξει. Είναι σαν εκτυπωτής. Όλο ζητάει μελάνια και κάθε τόσο χάνεις την σύνδεση. Έπρεπε να πω κάτι για να λήξει:
-Είσαι άσχημη.
Γούρλωσε τα μάτια της. Το μάζεψα.
-Δεν εννοώ απέξω. Κούκλα είσαι, πανέμορφο πρόσωπο και κορμί θεϊκό. Από μέσα είσαι άσχημη.
Με κοίταξε μια τελευταία φορά όπως ίσως κοίταξε η Εύα τον Αδάμ όταν της ζήτησε να πλύνει το μήλο πριν το φάνε. Αν σπάσεις καθρέφτη είναι εφτά χρόνια γρουσουζιά. Αν σπάσεις μια λάμπα, εφτά χρόνια κακές ιδέες. Αν σπάσει η καπότα, εφτά χρόνια ταλαιπωρία μέχρι να στρώσει κάπως να μην σε πρήζει διαρκώς. Αλλά αν δεν πεις ότι σε ενοχλεί πριν χωρίσεις, μπορεί και μήνες αργότερα να σου έρχονται ατάκες που θέλεις να πετάξεις.
“Δεν καταλαβαίνω γιατί θέλεις να χωρίσουμε Αλέκο. Νομίζω ότι έχεις αυτό το κωλόσκυλο σα μωρό σου τελικά.”
-Σσσσσσς! Κάλυψα τα αυτάκια του σκύλου. Είναι 15 μηνών πια ξέρεις! Καταλαβαίνει και θα πληγωθεί τώρα η ψυχούλα του!
“Είναι επειδή είμαι μεγαλογιατρός; Δεν μπορείς να διαχειριστείς το γεγονός ότι μια γυναίκα βγάζει τριπλάσια από εσένα;”
-Όχι βέβαια! Γέλασα δυνατά, έβαλα το χέρι μου στο μπωλ με τα φρούτα και δάγκωσα το τελευταίο μήλο κοιτώντας την κατάματα.
Αν με σκοτώσει τελικά η τύπισσα, παρακαλώ κάποιος να εκδικηθεί τον θάνατό μου. Αν πεθάνω από ηλίθιο ατύχημα μόνος μου βγείτε και θερίστε όποιον να’ναι.
.
(Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης κλαίει όποτε γουστάρει, σχεδόν κατά παραγγελία. Δεν κάνει latin χορούς, αλλά μια φορά που έδειχνε πως να διπλώνεις πουλόβερ για να τα βάλεις σε φύλαξη κάποιος τον τράβηξε βίντεο και έτσι γεννήθηκε η Μακαρένα.)