Μ΄αγαπά, δε μ’ αγαπά… Εντάξει… το ερώτημα αυτό, έχει παιδέψει γενιές και γενιές και θα παιδεύει μια ζωή και ακόμα παραπέρα. Για να μην σου πω πόσα και πόσα sessions έχουμε κάνει να καταστρώνουμε σχέδια εξόντωσης ερωτικής του προσώπου που θέλουμε να κάνουμε να παραμιλάει από έρωτα για εμάς και μετά να φτύσουμε μεγαλοπρεπώς, ή να την πατήσουμε εμείς οι ίδιοι, πέφτοντας στα δίχτυα που καταστρώνουμε για τους άλλους.
Έρωτας, αυτή η μάστιγα, είχε γράψει στον τοίχο της η φίλη μου η Έλενα και θα συμφωνήσω. Τον πιάνεις από εδώ, τον πιάνεις από εκεί και πάντα λερώνεσαι. Ξεπλένεσαι, αρωματίζεσαι, νομίζεις πως τελείωσες με τις βρωμοδουλειές μα στην πρώτη λακούβα πέφτεις πάλι με μανία να γίνεις ένα με το χώμα.
Ο έρωτας που σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να είναι θεότυφλος, τουλάχιστον στα αρχικά του στάδια. Εκεί που σε χτυπά ο ντουβρουτζάς και εξιδανικεύεις το πρόσωπο, εκεί που στα μάτια του μυαλού σου, διαλέγεις να μεγιστοποιείς τα χαρακτηριστικά που γουστάρεις, όσο δεν πάει άλλο και κάνεις φόκους μόνο σε ό,τι επιλεκτικά βολεύεσαι να διακρίνεις.
Είναι θέμα επιβίωσης συναισθημάτων… υπάρχει ανάγκη να αγαπάς και να αγαπιέσαι, συνεπώς ασυνείδητα υποτιμάς ό,τι δε σου αρέσει και φροντίζεις πάντα ο άλλος να σε βλέπει στα καλύτερά σου!
Τα περισσότερα φρέσκα ζευγάρια, έχουν την αίσθηση ότι άλλος δεν αγάπησε επάνω στη γη, πέρα από αυτούς, ότι μόνο αυτοί έχουν την ιδανική σχέση, κάτι πιο βαθύ και αληθινό σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο, ο οποίος για τους φρεσκοερωτοχτυπημένους είναι απλά ένα αναγκαίο κακό.
Το έχουμε πάθει όλοι και κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσουμε να το παθαίνουμε… Αυτός ο τυφλός έρωτας είναι το πρώτο σκαλοπάτι που θα μας ανεβάσει στο επόμενο στάδιο… εκεί που αρχίζει η πραγματική χημεία.
Θα ήθελα πολύ να είμαι σε mood να αραδιάσω ερωτόλογα με το κιλό, στιχάκια μοναδικά, μα σήμερα ξύπνησα με μια διάθεση όχι υποτίμησης των συναισθημάτων μου, σου, σας, μας. Θα ονόμαζα τη διάθεσή μου ρεαλιστική και ουσιαστική, διάθεση που φυσικά θα έχω ξεχάσει μέσα στις επόμενες ώρες, όταν ακούσω κανένα ρομαντικό τραγούδι που με μανία θα με παρασύρει να τραγουδάω με στόμφο και περίσσια χάρη.
Ο έρωτας είναι χημεία… τόσο απλά. Ένα πάρτι ορμονών που σου κάνει το νευρικό σύστημα κουλουβάχατα και σου αρέσει, αλλιώς δε θα έψαχνες μανιωδώς να είσαι προσκεκλημένος ξανά και ξανά και ξανά.
Αν θέλουμε να τον προσεγγίσουμε επιστημονικά και λογικά, το πρώτο που θα έπρεπε να αναρωτηθούμε είναι:
Ποια χαρακτηριστικά μας κάνουν να ερωτευόμαστε έναν άνθρωπο;
Οι δύο επικρατέστερες αντιλήψεις έχουν να κάνουν με το ότι:
α) ερωτευόμαστε την αντανάκλαση του εαυτού μας σε άλλους ανθρώπους. Θυμάσαι τι είπε ο Μίκυ Ρουρκ στην Κιμ, όταν τον ρώτησε πως ήξερε ότι θα ανταποκρινόταν στις έντονα περίεργες σεξουαλικές απαιτήσεις του στο θρυλικό 9,5 εβδομάδες; Η απάντησή του ήταν…I saw myself in you.
β) πάντα τείνουμε να ερωτευόμαστε κάποιον που μας θυμίζει τη μαμά μας ή το μπαμπά μας. Ναι, ναι, ναι είναι ακριβώς αυτό που τραγούδαγε σπαραξιδιάρικα ο Κυριαζής όταν έλεγε “μου θυμίζεις τη μάνα μου, γι αυτό σε αγαπάω”.
Δεν πάμε ποτέ πολύ μακριά από αυτό που έχουμε μάθει να αγαπάμε… τον εαυτό μας δηλαδή ή τους οικείους μας. Το ξένο μας φοβίζει, ενώ το οικείο μας γοητεύει ακριβώς επειδή θεωρούμε ότι μας ανήκει, “το έχουμε”!
Φαντάσου σοκ που έπαθα όταν διάβασα ότι μια Δόκτωρ από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο, η κυρία Martha McClintock, μέσα από έρευνές της, ανακάλυψε ότι νιώθουμε έντονη έλξη προς ανθρώπους που έχουν ανοσοποιητικό σύστημα, το οποίο συμπληρώνει το δικό μας… κάτι μάλιστα που υποσυνείδητα, καταλαβαίνουμε μέσα από την μυρωδιά του άλλου. Με λίγα λόγια όποιος μας βρωμάει, μπορεί σε άλλους να μυρίζει γιασεμί, γιατί απλά το ανοσοποιητικό μας δεν αλληλοσυμπληρώνεται!!!
Έρωτας και Χημεία
Νευροχημεία και πάλι νευροχημεία προκύπτει όταν ερωτευόμαστε.
Η αρχική ανάγκη να είμαστε σε απόσταση αναπνοής από το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, προκαλείται από τις ορμόνες που πάντα συμμετέχουν σε όλους τους σεξουαλικούς μας πειραματισμούς, τα οιστρογόνα και την τεστοστερόνη που στην κυριολεξία λυσσάνε, τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες.
Την επόμενη φορά που θα τον/την δείτε, εξηγήστε του ότι σας ανακατεύει αυτές τις δύο ορμόνες σε επικίνδυνο βαθμό και αν δεν πιάσει το υπονοούμενο, τουλάχιστον θα κάνετε επίδειξη επιστημονικών γνώσεων, αν μη τι άλλο!
Ο έρωτας είναι ισχυρό ναρκωτικό
Μετά το πρώτο σοκ τι ακολουθεί; Αυξάνεται η πίεση στο αίμα μας και η καρδιά μας γίνεται πιλότος σε Formula 1.
Η ντοπαμίνη μας, αυτή η άτιμη ορμόνη που συνδέεται με ό,τι έχει να κάνει με απόλαυση και έξαψη, χτυπάει κόκκινο. Οι συνέπειες: αυξημένη ενέργεια ( σα να έχεις πάρει κόκα), μειωμένη ανάγκη για ύπνο ή φαγητό, σκέψη συνέχεια κολλημένη στον έτερον ήμισυ και έντονη ικανοποίηση που λαμβάνουμε ακόμα και από μικρές λεπτομέρειες (βλ. Μαίρη μου σήμερα μου έστειλε ένα μήνυμα παραπάνω από χθες… άρα έχει αρχίσει να με ερωτεύεται – δηλαδή έλεος!)
Ο Μανιακός Εραστής
Είναι απόλυτα φυσιολογικό στα αρχικά φεγγάρια του έρωτα να μην μπορείτε να σταματήσετε να κάνετε σεξ.
Ο λόγος συνδέεται απόλυτα με τη σεροτονίνη η οποία πέφτει στα πατώματα προκαλώντας αλυσιδωτή αντίδραση στη λίμπιντό σας, που με τη σειρά της ανεβαίνει, ανεβαίνει στα όρη και τα ψηλά βουνά.
Άλλος ένα παίχτης κλειδί στην χημεία του έρωτα είναι η οξυτοκίνη, μια από τις δύο ορμόνες που θεωρείται υπεύθυνη για το συναισθηματικό δέσιμο (μας έχεις γονατίσει οξυτοκίνη, γλυκιά μου). Η οξυτοκίνη απελευθερώνεται και στους άνδρες και στις γυναίκες με τον οργασμό και αυτό εξηγεί την τάση να νιώθεις πιο κοντά στον άλλο όταν έχει προηγηθεί σεξ. Οι μαμάδες δε, καλά το θυμάστε από όλα όσα διαβάσατε όταν ήσασταν έγκυοι, γνωρίζουν αυτή την ορμόνη εφόσον απελευθερώνεται και κατά τη διάρκεια του θηλασμού, γεγονός που δένει πολύ βρέφος και μητέρα.
Έντονη ανάγκη να ερωτευθείς
Μετά από όλες τις ορμόνες που έλαβαν μέρος στο σημερινό μας άρθρο και αν ακόμα πιστεύεις ότι αυτό το πάρτι πρέπει να το ζήσεις ή να το ξαναζήσεις, αλλά δε λέει να σου κάτσει η στιγμή που οι ντοπαμίνες, οι σεροτονίνες και οι οξυτοκίνες σου θα πάθουν κοκομπλόκο και εσύ θα παραμιλάς, ως ναρκωμένος ερωτομανής, ο Νεοϋορκέζος ψυχολόγος Arthur Arun βρήκε τη φόρμουλα που θα σε βοηθήσει να πέσεις στα πατώματα, να κυλιστείς, να κόψεις φλέβα από έρωτα και να το φχαριστηθείς κιόλας!
Έκανε ένα πείραμα πολύ wow, όπου έβαλε εθελοντές που δεν είχαν ποτέ ξανασυναντηθεί να αρχίσουν να διηγούνται ο ένας στον άλλον πολύ προσωπικές στιγμές της ζωής τους για περίπου μισή ώρα. Μετά τους έβαλε να κοιτάζονται σιωπηλά μα έντονα κατάματα για περίπου τέσσερα λεπτά.
Η πλειοψηφία των πειραματόζωων ομολόγησε ότι άρχισαν να αισθάνονται έντονη έλξη μεταξύ τους, μετά το πείραμα, ενώ ένα ζευγάρι… παντρεύτηκε!
Τώρα αν ρωτήσεις εμένα προσωπικά αν αρκεί μισή ώρα και 4 λεπτά να ερωτευθείς, θα σε γελάσω, αλλά αν έχεις καιρό να το νιώσεις το συναίσθημα… τι στο καλό, αξίζει μια προσπάθεια.
Πάντως μην πεις ότι η Νατάσσα δε σε νοιάστηκε, γιατί πολύ θα στενοχωρηθώ!
