Περνούν όλα τόσο γρήγορα, σαν ταινία μπροστά απο τα μάτια σου και δεν «παίρνεις είδηση» τίποτα πια. Τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες, οι εποχές φεύγουν τόσο βιαστικά, τόσο άδικα και ανυποψίαστα. Όλα γίνονται μνήμες πριν καλά καλά τα ζήσεις. Στέκεσαι θεατής στα γεγονότα με ρομποτικές αντιδράσεις πια. (Πόσο θλιβερό Θεέ μου) Παρακολουθείς απλά την ζωή σου κάνοντας ελάχιστες παρεμβάσεις και παίρνοντας μηδαμινές πρωτοβουλίες. Σου έχει συμβεί ποτέ;
Ξυπνάς κάθε πρωί και ξεκινάς. Ξεκινάς τον ατομικό σου αγώνα δρόμου. Έναν αγώνα με πολλούς θεατές που περιμένουν θαύματα απο σένα. Θεατές πιστούς και διαχρονικούς. Ζέσταμα, προπόνηση και… πάμε! Ξεκινάς την άνιση μάχη σου απέναντι στον χρόνο και τις καταστάσεις. Αυτός ο χρόνος πόσο γόης πιά! Τρέχεις ξωπίσω του όλη σου την ζωή και αυτός αδιάφορος σε προσπερνά και πάλι εσύ πίσω του και αυτός το πολύ πολύ να σου ρίξει κανένα πονηρό χαμόγελο απλά και μόνο για να σε έχει του χεριού του. Και πάντα σε ρίχνει. Σε έχει…
Το κάθε τι γύρω σου επαναλαμβάνεται με τόση αυθάδεια και θράσος. Ούτε ένα καλόπιασμα πια, μια γλυκιά κουβέντα βρε αδελφε. Δεν ζητάς πολλά, ένα κανάκεμα ήθελες μόνο. Εστω ένα κανάκεμα για να πάρουν τα γεγονότα μια πιο ανθρώπινη υπόσταση. ’Ετσι, ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο, για να νιώσεις περισσότερο υπαρκτός σε αυτη την πλάση που σε έριξαν και τρέχεις να τα προλάβεις όλα. Και που δε προλαβαίνεις ποτε. Αλλά εσύ συνεχίζεις και τρέχεις. Χαλάλι (σκέφτεσαι), όλα γίνονται για ένα πονηρό χαμόγελο απο τον αγαπημένο σου χρόνο…
Δεν προλαβαίνεις να δεις γύρω σου. Κοιτάς αλλά δεν βλέπεις πραγματικά. Δεν βλέπεις τα χρώματα και τα χαμόγελα. Περνάς αδιάφορα. Πόσα πολλά χάνεις. Αχ και να ‘ξερες. Νομίζω πως πια δε νιώθεις. Αισθάνεσαι, αλλά δε νιώθεις πραγματικά.
Συμβαίνουν τόσα μικρά θαύματα κάθε μέρα γύρω σου κι εσύ τα χάνεις όλα. Για παράδειγμα, η στιγμή που ξεσπάς σε ξέφρενα γέλια εκεί που δεν το περίμενεις, είναι ένα απο αυτά. Η στιγμή που κάποιος σε βοηθά χωρίς να έχει κανένα όφελος, το «σ’αγαπώ» απο χείλη του παιδιού σου, εκείνο το ζευγάρι παπούτσια που για καιρό ήθελες και τελικά απέκτησες, ένα αγαπημένο σου τραγούδι τέρμα στο αυτοκίνητο…
Ο πρωινός σου καφές και το τσιγάρο σου, τα χρώματα που παίρνει η γειτονιά σου το σούρουπο (πόσο μαγική ώρα το σούρουπο), η μυρωδιά που άφησε η βροχή, το φρεσκομαγειρεμένο Κυριακάτικο φαγητό απο την μαμά σου, οι κουβέντες με τους φίλους σου, εκείνη η βόλτα σε μια θάλασσα που δεν θυμάσαι, τα ερώτικα χάδια, οι απρόσμενες εκπλήξεις, οι σφιχτές αγκαλιές…
Ε! Κι άλλα θέλεις να σου πω; Η λίστα δεν έχει τέλος ευτυχώς. Θέλω μόνο να έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας και τα αυτιά μας. Να έχουμε ορθάνοιχτη την καρδιά μας. Και να χαιρόμαστε όλα αυτά τα θαύματα κάθε μέρα, κάθε ώρα. Να τσαλακωνόμαστε δίχως δεύτερη σκέψη. Σε κάθε δυσάρεστη στιγμή να βρίσκουμε πάντα κάτι που θα μας φένει χαμόγελο. Διάπλατο χαμόγελο και εκφραστικό. Ας μην τιμωρούμε άλλο τον εαυτό μας, ας τον αφήσουμε λίγο πιο ελεύθερο να κάνει λάθη ή να μην προλάβει κάτι, να μην προνοήσει για όλα. Όσο για τον χρόνο, αυτός θα συνεχίσει να τρέχει και εμείς να τον ακολουθούμε. Άρκει να του κλείνουμε κι εμείς πονηρά το μάτι, όταν εκείνος θα σκάει το γνωστό χαμόγελο.
Υπόσχεση:
Δεν θα αφήσεις κανένα μικρό καθημερινό θαύμα να παει χαμένο. Θα το ζεις δυνατά και με παιδικότητα. Θα ακούς το παιδί. Έκείνο το καλά κρυμένο παιδί μέσα σου… θα το ακούς και θα το υπολογίζεις πια. Ίσως αυτό ειναι που καταφέρνει να κάνει και τα λεπτά να κυλήσουν λίγο πιο αργά. Ίσως αυτό το παιδί με τα νάζια και τα χαχανητά του κάνει και τον ίδιο τον χρόνο να κάνει ένα διάλειμμα και να στρώθει μαζί του στο παιχνίδι…
