Τον τελευταίο καιρό άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους περισσότερο, να βλέπω τις εκφράσεις του προσώπου τους, το σχήμα της μύτης ή των ματιών τους, να παρατηρώ το περπάτημά τους, τη γλώσσα του σώματος, τις κινήσεις των χεριών τους όταν συνομιλούν κι άλλα πολλά,για τα οποία ο δάσκαλος της ζωγραφικής μου, μετά από δύο χρόνια μαθημάτων θα είναι περήφανος ότι τα κατάφερα – τ’ακούς καλέ μου Βαγγέλη;
Παρατηρώ, λοιπόν, διακριτικά πάντα, χάριν εξάσκησης της τέχνης – μη φάμε και ξύλο για την αδιακρισία. Όταν πάντως έρχεται η ώρα του κοινωνικού σχολίου – του κουτσομπολιού δηλαδή αλλά είπα να το πω σικ – ο βαθμός παρατήρησης και τα σημεία αλλάζουν… αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας επί του παρόντος. Επανέρχομαι. Μου αρέσει να βλέπω τους ανθρώπους. Έτσι, λοιπόν, στη χαλαρή ατμόσφαιρα των διακοπών, ανάμεσα σε βουτιές, τις σελίδες ενός ενδιαφέροντος βιβλίου, του αντιηλιακού και του παρεό, της καλής παρέας, των αστείων, κάποιες στιγμές έπιασα τον εαυτό μου να παρατηρεί σε διαφορετικές ώρες, διαφορετικά σκηνικά, διαφορετικά πρόσωπα με την ίδια σχεδόν πάντα έκφραση: αυτή της μουρτζουφλιάς, της γκρίνιας, της απογοήτευσης, της έκφρασης χωρίς χαμόγελο!
Κι αναρωτιέμαι γιατί; Στις διακοπές σου ήρθες βρε πουλάκι μου. Ήταν ανάγκη να πάρεις και τη γκρινιαρόφατσα μαζί σου; Είπαμε πάμε δ-ι-α-κ-ο-π-έ-ς! Διακόπτουμε αυτό που κάνουμε 350 μέρες το χρόνο – τη γκρίνια για σενα μιλάω μουρτζούφλη – και την ξαναθυμόμαστε άμα τη επιστροφή μας στο κλεινόν άστυ! Αλλά που… Χαμόγελο πουθενά… με εξαίρεση κάτι ερωτευμένα ζευγαράκια που κι αυτά μη φανταστείς δεν ξεκαρδίζονταν αλλά ένα μικρό χαμογελάκι το έριχναν που και που. Οι περισσότεροι, με κατεβασμένα τα μούτρα ή σοβαροφανείς, προβληματισμένοι και βαριεστημένοι. Άλλος παρμένος, να σιχτιρίζει από μέσα του γιατί τα παιδιά του έχουν σπείρει τα κουβαδάκια κατά μήκος της ακτής για να φυτρώσουν οι λεγόμενες μπλεκοκκινοκίτρινες πρασινουλί κουβαδιές και φτιαριές, άλλη αποχαυνωμένη να έχει ταίσει τα δυο μικρά και την πεθερά- που τους κατσικώθηκε και στις διακοπές – και να προσπαθεί λίγο να ξαποστάσει μα ο καλός της θέλει καφέ κι επειδή η σερβιτόρα αργεί, να πάει η ίδια ως το μπαρ να του φέρει του άρχοντα το φρεντάκι του, παραδίπλα ο κύριος ξερολίδης που έχει τέσσερα διαμερίσματα και μια μονοκατοικία και τον έχει γονατίσει η εφορία και παραπονιέται γιατί δεν τα βγάζει πέρα. Λίγο πιο εκεί η ξαδέρφη της Ζωζώς Σαπουντζάκη με κορακί μαλλί ξασμένο – ενίοτε και κατακαμένο ντεκαπάζ, γιατί κυκλοφορεί σε πολλούς χρωματισμόυς το συγκεκριμένο μοντέλο- τίγκα στο μεικ-απ με την Άρτα και τα Γιάννενα κρεμασμένα σε λαιμό και χέρια, να γκρινιάζει στη διπλανή της για το λίφτινγκ που δεν πέτυχε…
Θα μου πεις, επειδή εσύ χαμογελάς όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, έτσι πρέπει να είναι κι οι άλλοι; Όχι, δε λέω αυτό. Ούτε λέω να αρχίσουμε να κάνουμε τους χαζοχαρούμενους. Όλοι μας έχουμε προβλήματα, άλλος μικρότερα και λιγότερα, άλλος περισσότερα και μεγαλύτερα. Αυτά δεν αποτελούν λόγο να χάνουμε το χαμόγελό μας και την αισιόδοξη στάση μας. Γιατί αν μου πεις ότι με το να γκρινιάζω και να κατεβάζω τα μούτρα, αυτόματα θα βρεθεί λύση σε όλα μου τα προβλήματα, ξεκινάω πρόβες από τώρα…Δεν το νομίζω, όμως.
Το χαμόγελο είναι το φάρμακο της ψυχής. Ένα χαμόγελο δεν σου στοιχίζει τίποτε κι όμως ομορφαίνει, γεμίζει εκείνον που το δέχεται καθημερινά χωρίς να φτωχαίνει εσένα που θα το χαρίσεις. Το χαμόγελο αναπαύει τον κουρασμένο, δίνει θάρρος στον απογοητευμένο, παρηγοριά στον λυπημένο, αναπτερώνει την αισιοδοξία και δημιουργεί την ευτυχία. Το χαμόγελο δεν δανείζεται, δεν κλέβεται, δεν αγοράζεται, δεν παίρνεται με το ζόρι· απλά χαρίζεται!
Όταν νομίζεις πως όλα πάνε στραβά, να χαμογελάς. Ξεκίνα τη μέρα σου με ένα χαμόγελο. Είναι ό,τι καλύτερο για να αντιμετωπίσεις τη ζωή. Ακόμη και αν αισθάνεσαι πραγματικά καταρρακωμένος, αν προσπαθήσεις και χαμογελάσεις, μέσα σε λίγη ώρα θα αισθάνεσαι ήδη καλύτερα. Και αν αυτό διαρκέσει ένα μεγαλύτερο διάστημα στο τέλος θα χαμογελάς πραγματικά από καρδιάς χωρίς να το καταλάβεις. Χαμογελώντας μέσα στις θλίψεις και τις δοκιμασίες σου, ανακαλύπτεις πως αυτές εξαφανίζονται.
Όταν χαμογελάμε συμμετέχει όλο το πρόσωπό μας, αντανακλάται το φώς της καρδιάς μας. Ένα χαμόγελο είναι ο φθηνότερος τρόπος καλλωπισμού, “ένα λίφτινγκ προσώπου που είναι οικονομικά προσιτό σε όλους”, είπε ο Tom Wilson, Αμερικανός ηθοποιός και συγγραφέας. (Για σενα το λέω την ξαδερφούλα της Ζωζώς που ανέφερα πιο πάνω)
Ο Γάλλος συγγραφέας Nicholas Chamfort είπε πως ‘Η πιο χαμένη από όλες τις μέρες είναι εκείνη που δεν γελάσαμε.’ Κατά το παλαιότερο διαφημιστικό σποτ ‘Εσείς πόσα πορτοκάλια φάγατε σήμερα;’ ‘Εσείς πόσα χαμόγελα δώσατε σήμερα;’ Προσωπικά πιστεύω πως το χαμόγελο είναι μέσο μεταφοράς της θετικής ενέργειας από έναν άνθρωπο σε έναν άλλο. Χαμογελώντας οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά. Επικοινωνούν καλύτερα, ζεσταίνονται οι καρδιές. Κι έχουμε τόση ανάγκη για αληθινή επικοινωνία…
Η ζωή μπορεί να μην είναι πάντα στρωμένη με ροδοπέταλα ούτε τα πράγματα να έρχονται πάντα όπως τα θέλουμε ή τα υπολογίζουμε – για καλό μας είναι πάντως να ξέρεις. Ξεκίνα από σήμερα κιόλας να χαμογελάς και σύντομα θα δεις πώς θα αλλάξει η διάθεσή σου. Θα σε αφήσω να συλλογιστείς με αυτό που πολύ όμορφα είπε ο John Lenon:‘Να μετράς τη ζωή σου με τα χαμόγελα, όχι με τα δάκρυα.’
Nicolas Chamfort, 1740-1794, Γάλλος συγγραφέας