Να μην σε γνώριζα ποτέ. Αναρωτιέμαι πόσες φορές έχουμε όλοι μας πει αυτή την φράση. Φαντάζομαι, πως οι απαντήσεις είναι πολλές.
Σε όλες τις φάσεις της ζωή μας, συναντάμε ανθρώπους οι οποίοι μας επηρεάζουν σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας. Οι συγκυρίες και οι κατάλληλες προϋποθέσεις πιθανότατα είναι αυτές που θα καθορίσουν το βαθμό της επιρροής. Αυτό όμως που παραμένει άλυτο μυστήριο είναι το γιατί. Γιατί συναντάμε αυτούς τους ανθρώπους που μετά το πέρασμα τους μας φτάνουν στο σημείο να καταριόμαστε την ώρα και την στιγμή που τους γνωρίσαμε;
Κατά την ταπεινή μου άποψη, οι άνθρωποι που μας ταλαιπωρούν τόσο και που πολύ θα θέλαμε να διαγράψουμε από τις ζωές μας, είναι το δώρο μας. Έχουν έρθει ως δώρο, διότι στην πραγματικότητα μας έχουν δώσει ένα μεγάλο μάθημα ή μας έχουν στιγματίσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να μας αλλάξουν και μάλιστα προς το καλύτερο. Σκεφτείτε λίγο πως ήσασταν πριν τους γνωρίσετε και πως γίνατε μετά.
Συνήθως τα άτομα αυτά μας έχουν προκαλέσει μεγάλο ψυχικό πόνο γι’ αυτό δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε την ύπαρξη τους. Εικάζουμε πως θα ήταν καλύτερα να βρίσκονται μακριά από εμάς, αλλά αυτό το μακριά, πόσο πραγματικά το επιθυμούμε; Αυτή την άρνηση και την μετάνοια για την στιγμή που τους γνωρίσαμε πόσο πραγματικά την θέλουμε; Στην πραγματικότητα δεν θέλουμε να αλλάξουμε το ίδιο το γεγονός. Τον πόνο που νιώσαμε θέλουμε να ξεχάσουμε. Πόσες φορές παραδειγματιστήκαμε από τα δικά τους λάθη και δεν τα επαναλάβαμε ή διορθωθήκαμε απέναντι σε ανθρώπους που θα μπορούσαμε να έχουμε πληγώσει;
Στην ζωή μου συνάντησα κάνα δυο τέτοιους ανθρώπους. Μου τα ισοπέδωσαν όλα. Την καρδιά μου την ξέσκισαν σαν λυσσασμένα όρνεα και σαν άνθρωπο δεν με σεβάστηκαν καθόλου. Κι όμως τώρα αναγνωρίζω το μεγαλείο της ζωής. Τώρα που έχει περάσει χρόνος και έχει απαλυνθεί ο πόνος που μου προκάλεσαν. Τώρα ξέρω πόσο με βοήθησε η ύπαρξή τους και με έκανε αυτό που είμαι σήμερα. Ένας πολύ ιδιαίτερος και ξεχωριστός άνθρωπος. Χάρη σ’ αυτούς τους ανθρώπους που με κορόιδεψαν, με υποτίμησαν και με μείωσαν εγώ βρήκα τον πραγματικό εαυτό μου.
Αυτό είναι το μεγαλείο της ζωής. Μπορεί να σου φανερώσει τον πιο απίθανο άνθρωπο την πιο απίθανη στιγμή και το άτομο αυτό να γίνει το μεγαλύτερο σου μάθημα. Δεν λειτουργεί εκδικητικά η ζωή ούτε θέλει να σε πληγώνει. Πες ένα μεγάλο ευχαριστώ που γνώρισες στην ζωή σου έναν τέτοιο απαίσιο άνθρωπο και παραδειγματίσου ώστε να μην γίνεις ποτέ έτσι. Ευχαριστώ πολύ την ζωή μου που μέχρι τώρα μου έφερε αυτούς τους ανθρώπους στο δρόμο μου και μ’ έκανε αυτό που είμαι. Έτσι από το «να μην σε γνώριζα ποτέ», έφτασα στο «Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα».
