Σήμερα που ξύπνησα για να διαβάσω τι ειπώθηκε για το λανσάρισμα, είχα ένα μεγάλο πλεονέκτημα: έχω στα χέρια μου το νέο iPhone εδώ και 3 μέρες ήδη. Κινδύνεψε βέβαια το πρωί που χτύπησε το ξυπνητήρι και έπρεπε να αναγνωρίσει το κεφάλι μου. Πιο κεφάλι μου ρε φίλε; Παλιά απλά του έβαζα λίγο δάχτυλο. Στις 7 το πρωί, μετά από ξενύχτι, ούτε η μάνα μου δεν αναγνωρίζει το σχήμα του κεφαλιού μου. Δεν υπάρχουν υπέρυθρες κάμερες ή laser ή 3D μαγεία να καταλάβει που είναι τα μαλλιά μου, πόσο φούσκωσαν τα μάτια μου και τι γίνεται γενικά στην περιοχή. Τελοσπάντων το σηκώνω να με δει και δεν με καταλαβαίνει. Σηκώνομαι πιο καθιστός στο κρεβάτι. Τζίφος, το ξυπνητήρι βαράει νταούλια στο φουλ, δεν με αναγνωρίζει ακόμα. Τρέχω στο μπάνιο, πλένω το πρόσωπο. Τίποτα. Χτενίζομαι όπως ήμουν όταν το πρωτοεγκατέστησα το κωλοτηλέφωνο. Πάλι αρνείται. Το κρύβω σε ένα συρτάρι να μην το ακούω, πάω για ντους, ξύρισμα και μισή ώρα μετά που είμαι έτοιμος για το γραφείο και γραβατωμένος επιτέλους με αναγνωρίζει. Δεν είναι η μάνα μου εδώ να με κυνηγάει περί εμφάνισης, είναι το iPhoneX τώρα.
Στο μετρό επίσης λίγο με δυσκόλεψε αυτή η φάση με το Face ID. Κάθεσαι και θες να χαζέψεις κλασσικά με το κινητό. Ξέρετε αυτό που το ανοιγοκλείνεις άσκοπα και ψιλοκοιτάς κάποια timeline. Ε, κάθε φορά αντί απλά να το ακουμπήσω με το δάχτυλο πρέπει να κάνω ολόκληρη τελετή να το κοιτάω. Γυρνάει το μισό βαγόνι και με λοξοκοιτάζει. Χιλιακάτι ευρώ πράγμα – κράχτης να μου την πέσει κάνα πρεζόνι μόλις βγω από το τραίνο φοβάμαι. Μέχρι την τελευταία στιγμή προσπαθούσαν να βάλουν να έχει και δαχτυλικό αποτύπωμα όπως παλιά αλλά δεν τα κατάφεραν από τεχνικής άποψης. Κάτι σαν τα ακουστικά που εξαφάνισαν, έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία και τα βόδια που αγοράζουν iPhone βρέξει χιονίσει το έχαψαν. Εγώ τι φταίω;
Δεν με ενοχλεί καθόλου που μεγάλωσε κι άλλο. Παλιά είχα ταμπλέτα με σύνδεση και την κρατούσα στο αυτί για να μιλήσω, αυτό είναι πιο μικρό. Βέβαια παραλίγο να το σπάσω το υπέροχο τζαμένιο του τζάμι. Δεν πα να είναι για γορίλες ή στρωμένο από μέσα με γρανίτη, φαντάζομαι σπάει όπως όλα. Ακους το “κρακ” όταν πέσεις και εύχεσαι να είναι κάποιο κόκκαλο στην μέση σου. Κι αν σου πέσει σε νερό, δεν είναι αδιάβροχο. Το βάζεις λέει σε σακούλι με ρύζι και το αφήνεις το βράδυ να έρθουν κάτι μικροί σχιστομάτες να φάνε το ρύζι και να το φτιάξουν μιας και περάσανε. Προχθές η εννιάχρονη κόρη μου έφερε μια ζωγραφιά που είχε κάνει στο σχολείο. Την σηκώνει έτσι με ύφος θριαμβευτικά. Την κοιτάω, σηκώνω το iPhone εγώ: “να ρε άχρηστη! Τέτοια φτιάχνουν τα εννιάχρονα στην Κίνα!”
Αλλά φαίνονται οι δαχτυλιές πολύ. Θα του πάρω μια θήκη που θα κάνει εκατό ευρώ να προστατέψω τα χίλια ευρώ αλλά τότε δεν θα φαίνεται γιατί έδωσα τόσα λεφτά για την αιχμή της τεχνολογίας. Είμαι έτοιμος για το iPhone 11 του χρόνου ήδη. Μένει ένα διαμέρισμα της θειάς μου, θα το πουλήσω του χρόνου τον Σεπτέμβριο να έχω και ρευστό. Απορώ πως δεν το έχει φορολογήσει ακόμα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Α, ναι, ξέχασα, ως καλοί κομμουνιστές, όλοι τους iPhone έχουν αυτοί. Δεν έχει νόημα να πάρετε το iPhone8 πάντως. Είναι απλά ένα πιο αργό, πιο φτηνό και λιγότερο έξυπνο iPhone 9 τελικά. Διάβασα κάπου ότι είναι το μέλλον επειδή υποστηρίζει Augmented Reality. Ρε θυμάστε το Pokemon Go που έπαιζε όλος ο πλανήτης και μετά το βαρέθηκε όλος ο πλανήτης μαζί μετά από δυο μήνες;
iPhoneX. Τεχνολογία του χθες σε τιμές του αύριο.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης είχε πιάσει το πρώτο ΑηΦον πριν καν ξέρετε εσείς στην Ελλάδα ότι υπάρχει ΑηΦον. Μάλιστα τότε είχε πει “καλά, δεν έχει copy – paste αυτή η μαλακία;” και το έδωσε πίσω σχεδόν αμέσως.
