Από την Kristen LaValley
Χτες βράδυ ήμουν στο κρεβάτι, έτοιμη να κοιμηθώ, και διάβαζα το feed μου στο Facebook (κακή συνήθεια), όταν συνέβη. Σφίχτηκε η καρδιά μου και έχασα την ησυχία μου. Ήταν απλώς μια φωτογραφία με μια παρέα μαμάδων και τα παιχνιδιάρικα σχόλιά τους από κάτω. Αλλά το πήρα βαριά. Ζήλια. Πικρία. ΟΡΓΗ. Και μετά, όταν αυτά τα συναισθήματα καταλάγιασαν, το μόνο που έμεινε ήταν η μοναξιά.
Νιώθω μόνη.
Η μητρότητα είναι μοναχική.
Έτσι είναι.
Ακόμα κι αν είσαι τυχερή και έχεις μία ή δύο σταθερές φίλες, πόσο συχνά τις βλέπεις πραγματικά; Είσαι πολυάσχολη, τα μωρά πρέπει να κοιμηθούν το μεσημέρι, τα παιδιά αρρωσταίνουν, έχουν πρόβες, προπονήσεις, οι σύζυγοι γυρνάνε αργά από τη δουλειά, τα πράγματα αλλάζουν, τα σχέδια ακυρώνονται, ξεχνάς να κανονίσεις εκ νέου, και ποιανού είπαμε ότι είναι η σειρά να κανονίσει; Είναι απλώς πολύ, πολύ δύσκολο να έχεις φίλους σ’ αυτή την περίοδο της ζωής σου.
Μερικές φορές πάω στο εμπορικό κέντρο και κόβω βόλτες μόνο και μόνο για να αλληλεπιδράσω με ανθρώπους έξω απ’ το σπίτι μου. Όταν είμαι έξω με τα παιδιά και σηκώνω το βλέμμα μου απ’ το χάος αρκετή ώρα ώστε να δω μια άλλη μαμά να κάνει τα ίδια πράγματα με μένα, θέλω να τρέξω κοντά της και να της πω: «Νιώθεις κι εσύ μόνη; Θέλεις τα ίδια πράγματα που θέλω κι εγώ; Θα με επικρίνεις αν αποτύχω; Αν φοβάμαι; Αν θέλω να ξεφύγω απ’ τα παιδιά μου; Που ξέχασα να φορέσω παπούτσια στο μεγαλύτερο και καθαρή πάνα στο μικρότερο; Μπορούμε να γίνουμε φίλες; Σε φρικάρω; Δε με νοιάζει. ΑΓΚΑΛΙΑΣΕ ΜΕ».
Μερικές φορές θέλω απλώς να κάνω μια μεγάλη συζήτηση με κάποιον άλλον εκτός του άντρα μου. Με κάποιον που έχει γυναικεία ανατομία. Με κάποιον που είναι στο ίδιο στάδιο της ζωής του με μένα. Με κάποιον που με καταλαβαίνει. Αλλά δεν πρέπει να στέκομαι για πολύ σ’ αυτές τις σκέψεις. Η μοναξιά γεννά ζήλια και πικρία και θυμό και απογοήτευση και μετά ενοχές και αϋπνία, γκρίνια, ανυπομονησία, μνησικακία, κατάθλιψη, κι άλλα… κι άλλα…
Ξέρω ότι κι εσύ νιώθεις μόνη. Δεν πειράζει. Να θυμάσαι απλώς ότι είναι μόνο μία περίοδος της ζωής σου και ότι είναι η πιο ιερή περίοδος που θα έχεις ποτέ την τιμή να ζήσεις. Είναι ο καιρός που τα μωρά σου σε χρειάζονται και σε θέλουν και τους αρέσει να είσαι μαζί τους. Είναι ο καιρός που κρεμιούνται απ’ τα πόδια σου ενώ προσπαθείς να βγεις απ’ το σπίτι χωρίς αυτά και τρέχουν στην αγκαλιά σου όταν γυρίζεις σπίτι, λες και έλειπες για μια ζωή.
Ποτέ δεν θα σ’ αγαπήσει κανείς περισσότερο, δεν θα σε θέλει κανείς περισσότερο απ’ ό,τι τώρα… αυτήν ακριβώς τη στιγμή.
Είναι ο καιρός των βαβά και των γουλιών και της βρομιάς. Είναι ο καιρός των δεκάλεπτων ντους, των μισοξυρισμένων ποδιών και της μάσκαρα στο ένα μάτι. Νιώθεις μόνη. Και ζηλεύεις. Και ίσως μερικές φορές να νιώθεις άσχημα για τη ζωή σου και να θέλεις τη ζωή κάποιου άλλου.
Απογοητεύεσαι, θυμώνεις και θέλεις να ξεφύγεις. Είναι η λιγότερο λαμπερή και η λιγότερο εκτιμημένη περίοδος της ζωής σου και μερικές φορές είναι απλώς χάλια. Δεν πειράζει. Όμως να ξέρεις πως αυτή είναι η περίοδος της ζωής σου που θα θυμάσαι με νοσταλγία.
Κάποια μέρα θα νιώσουμε πώς θα ανταλλάζαμε όλους τους φίλους του κόσμου προκειμένου να είναι τα μωρά μας και πάλι μικρά. Να μπορούν να χωράνε στην αγκαλιά μας και να τους διαβάζουμε παραμύθια και να πηγαίνουμε για περιπέτειες και να τρώμε τηγανίτες σε κάθε γεύμα.
Όταν η μοναξιά τρυπώνει στην καρδιά σου και αρχίζεις να λυπάσαι τον εαυτό σου και να εύχεσαι να είχες κάτι άλλο από αυτό που έχεις τώρα, γέμισε το κενό που άφησε η κοινωνική ζωή που κάποτε είχες με μωρουδίστικα γέλια και βραδιές σινεμά και μαξιλαροπόλεμους και ανόητα τραγούδια. Μην αφήσεις το προσωρινό αίσθημα μοναξιάς να σου κλέψει αυτή την περίοδο της ζωής σου.
Δεν λέω ότι η φιλία δεν είναι σημαντική. Προφανώς και είναι, αλλιώς δεν θα αισθανόμαστε την έλλειψή της τόσο έντονα.Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να ζούμε στην απομόνωση. Οι γυναίκες, ειδικά, χρειάζονται τη φιλία. Μερικές φορές όμως οι φιλίες μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα στη ζωή μας – και μπορούμε ν’ αφήσουμε αυτό το γεγονός να μας καταστρέψει και να επηρεάσει το πώς λειτουργούμε ως μητέρες ή μπορούμε να το αποδεχτούμε και να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας και τους φίλους μας.
Αν έχεις φίλους, κάνε ό,τι μπορείς για να τους βλέπεις όσο συχνά στο επιτρέπει η ζωή. Μπορεί όμως να είσαι στην ίδια κατάσταση με μένα αυτή τη στιγμή. Μπορεί να είσαι σε μια καινούργια πόλη και να μην ξέρεις κανέναν και να γνωρίζεις κάποιους ανθρώπους αλλά να έχουν ήδη την παρέα τους και τις κλίκες τους κι εσύ να νιώθεις σαν ξένη. Είναι εύκολο να αποθαρρυνθείς και να νιώσεις ηττημένη. Είναι εύκολο να κολλήσεις στον υπολογιστή και τους διαδικτυακούς σου φίλους. Μην το κάνεις.
Βρες μια ομάδα μαμάδων, κάποια συνάντηση, ένα πάρκο όπου συχνάζουν μαμάδες. Ξεβολέψου, ζήτα τηλέφωνα και βάλτο σκοπό να κάνεις φιλίες. Κάποιες φορές θα αποτύχεις. Αλλά μπορεί και όχι! Η καινούργια σου φίλη μπορεί να κάθεται απέναντί σου στην παιδική χαρά και να νιώθει το ίδιο μόνη με σένα. Μην πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι η μοναδική στον κόσμο που δεν έχει φίλους. (Πρέπει να εφαρμόσω κι εγώ αυτά που λέω στους άλλους…)
Το θέμα είναι να μην αφήσεις τη μοναξιά να σου κλέψει αυτή την περίοδο της ζωής σου.
Είναι πολύτιμη και είναι όμορφη και θα τελειώσει πολύ πολύ γρήγορα.
[photo Westend61 via Getty Images]
Μετάφραση από τη Μυρτώ Αθανασοπούλου