Θα’θελα να φοράγατε τη στολή για μια ώρα, να κάνετε μια βόλτα στην πόλη. Και μόνο που βγαίνεις έτσι κινδυνεύεις. Ένα σωρό ψυχανώμαλοι, κακοποιοί ή απλά κομπλεξικοί θα χαρούν να σου κάνουν κακό. Χωρίς να έχεις κάνει κάτι εσύ, απλά για ότι θεωρούν ότι χρωστάνε γενικά στην Αστυνομία. Ακόμα και ένα δεκάχρονο παιδί έχει ένα σωρό εικόνες στο μυαλό του από ταινίες, σειρές, δελτία ειδήσεων ή το internet. Και κινδυνεύεις να τα εισπράξεις ανά πάσα στιγμή σε μια δύσκολη δουλειά με πολύ ορθοστασία, ξενύχτι και σκληρές συνθήκες.
Και βέβαια, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες είσαι συνέχεια υπό εξέταση. Ένας φυσιολογικός δημόσιος υπάλληλος μπορεί να γελάσει, να φάει ένα σάντουιτς ή να τραγουδήσει στη δουλειά του. Ο αστυνομικός ότι κι αν κάνει έχει γύρω του έτοιμους δικαστές συμπεριφοράς που θα στείλουν χωρίς δεύτερη σκέψη αναφορά όπου γουστάρουν κι ας είναι και ψέμα. Και πρέπει να υπομένει καρτερικά τα ίδια ψέματα που ξεφουρνίζουν όλοι ως δικαιολογίες. Κάθε “ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;” σε μια χώρα που πράγματι μπορεί να φάει καμπάνα από τον “δεν ήξερα ποιος είστε” που τον βρίζει αν και έκανε ξεκάθαρα παρανομία.
Όταν πάτε αύριο στη δουλειά σας σκεφτείτε τι ακριβώς βλέπετε όλη μέρα. Ο αστυνομικός όλη μέρα βλέπει πόνο. Εγκλήματα. Θάνατο. Οι πιο πολλοί έχουν κολλητό φίλο ή συνεργάτη αστυνομικό που έχει πεθάνει ή πάει νοσοκομείο πάνω στη δουλειά. Σε μια χώρα όπου η απονομή Δικαιοσύνης είναι πολύ αργή καλούνται να συνεχίζουν σε κινούμενη άμμο ισορροπιών κάθε μέρα. Και τους κατηγορούμε για τα πάντα, ακόμα και βουλευτές, ακόμα και δάσκαλοι στα σχολεία περνάνε έμμεσα ή άμεσα το μήνυμα ότι οι “μπάτσοι” είναι έτσι ή γιουβέτσι, ότι συμφέρει τον καθένα για να δικαιολογήσει την δικιά του παρανομία.
Όλοι νομίζουν ότι ο κάθε αστυνομικός κάνει του κεφαλιού του ενώ είναι με τα χέρια δεμένα στο παραμικρό. Από το που θα πάει περιπολία μέχρι πόσες κλήσεις τον πιέζουν να φέρει έμμεσα. Κάθε κίνηση ορίζεται από κανόνες, οδηγίες, εγκυκλίους, εκπαιδεύσεις που προσπαθούν να βάλουν σε μετρήσιμες καταστάσεις τις ανθρώπινες συνδιαλλαγές. Όταν εσύ βρίζεις που σε σταμάτησε στον αυτοκινητόδρομο και αναρωτιέσαι αν έχεις μαζί την κάρτα καυσαερίων, ο αστυνομικός αναρωτιέται αν είσαι ένοπλος, ναρκέμπορος ή το αμάξι παγιδευμένο όπως αυτό που σκότωσε τον κολλητό του πριν έναν μήνα στο ίδιο σημείο. Εσύ λες ότι θέλεις, αυτός πρέπει να σκεφτεί αν γίνει ένορκη για αυτή την υπόθεση πως θα δικαιολογήσει την κάθε του συλλαβή, την κάθε κίνηση που έκανε ή δεν έκανε έγκαιρα.
Ακόμα κι αν θέλετε να επικεντρωθείτε στους ελάχιστους “κακούς” αστυνομικούς, το στερεότυπο του ρατσιστή Χρυσαυγίτη που ρίχνει ξύλο σε πολίτες για την πλάκα του, φανταστείτε τους υπόλοιπους δίπλα τους. Που πρέπει να δουλεύουν με τέτοιους κάθε μέρα και να διαχειρίζονται ακόμα πιο λεπτές ισορροπίες. Προφανώς η αστυνομία πρέπει να βελτιώνει διαρκώς τους εσωτερικούς ελέγχους της. Σίγουρα γίνονται λάθη. Αλλά τόσο αρνητική αντιμετώπιση από το κοινό δεν βοηθάει καθόλου.