Κοίταξα την οθόνη. @gonzalezidis34 Δεν είναι ο κόσμος αυτός που ζούμε. Όλα τα καλά ονόματα χρήστη ήδη πιασμένα. Ανήκω στη γενιά που υποτίθεται κατέστρεψε την μουσική βιομηχανία και ανέτρεψε όλες τις υπόλοιπες. Πάτησα στο “παραγγελία”. Πρόκειται να κάνω τον υπάλληλο στην πιτσαρία να μετανιώσει που δεν είχε προτείνει να πληρώνεται με προμήθεια. Ας το σκεφτόμουν όταν ξέχασα τα προφυλακτικά εκείνο το βράδυ πριν 15 χρόνια, τώρα έχω ένα σπίτι γεμάτο έφηβους φίλους της κόρης μου να ταϊσω. Χθες της είπα “ξαναρχίζουν τα σχολεία αύριο!” και μου απάντησε “αν δεν με βρεις όμως, δεν θα αρχίσει για εμένα.” Αυτή είναι στη φάση που δεν θέλει κανείς να της πει τι να κάνει με την ζωή της και εγώ στην φάση που παρακαλάω να ήξερα τι να κάνω με την ζωή μου. Είναι σαν την επιλογή “αποθήκευση ως” σε έγγραφο με κείμενο που δεν πάει πουθενά. Θα έπρεπε να λέγεται “χέσε μας τώρα, δεν θέλω να αποφασίσω ακόμα”.
Οπότε μάντρωσα εδώ όλη την παρέα της καλού κακού. Θα τα ταίσω του σκασμού, μετά θα τα ποτίσω και μετά ταινία. Κάποια στιγμή θα ξεραθούν, δεν θα ξεραθούν;
Έκλεισα την πόρτα του σαλονιού. Τα κορίτσια συνέχισαν το κακάρισμα. Ίσως και να αυξήθηκε λίγο. Δεν πειράζει. Της έχω καλή ασφάλεια ζωής, ότι κι αν γίνει στο σπίτι, εγώ θα τα ‘κονομήσω καλά. Στη χειρότερη διώχνω τις φίλες της, φωνάζω δυο κολλητούς και τρώμε εμείς τις πίτσες. Πήγα στην κρεβατοκάμαρά μου να χαλαρώσω λίγο και θυμήθηκα ότι το πρωί είχα αρχίσει κάποιο φιλόδοξο σχέδιο τακτοποίησης το οποίο περιλάμβανε την τοποθέτηση πολλών πραγμάτων πάνω στο κρεβάτι σε ντάνες που δεν θυμάμαι τι ήταν η καθεμιά. Πήγα να κάτσω στη μια και μόνη γωνία που δεν είχε πράγματα.
Ξαφνικά εκεί που νόμιζα ότι ήταν το κρεβάτι πετάγεται η γυναίκα μου! Φορούσε μια ολόσωμη στολή από το ίδιο ύφασμα με το κάλυμμα του κρεβατιού. Τέλεια παραλλαγή. Μου χύμηξε σαν τίγρης.
-Αγάπη μου όχι έτσι! Διαμαρτυρήθηκα.
Με αγνόησε και ίσιωσε λίγο την στολή της καθότι το ύφασμα του καλύμματος ήταν κάπως χοντρό και δεν έστρωνε πολύ καλά στις καμπύλες.
– Η ερωτική πράξη πρέπει να είναι μια υπερβατική στιγμή απόλυτης ένωσης δυο ψυχών σε έναν πνευματικό χορό αλληλοεκπλήρωσης.
Πλησίασε με νάζι και μου άρπαξε το laptop από τα χέρια.
“Θέλω να μου το κάνεις σαν την πρώτη φορά! γρύλισσε.”
-Δηλαδή να σου δώσω ένα ξενέρωτο φιλί και να σε πάω στους γονείς σου;
“Κλείδωσε την πόρτα και έλα να κάνουμε τρελίτσες”.
-Αγάπη μου δεν γίνεται να μη μιλάς στην κόρη μας. Από το πρωί σε ψάχνουμε.
Είναι πασιφανώς μάταιος κόπος να καταφέρεις να τα βρούνε μια έφηβη και η μάνα της. Λύνω το Κυπριακό για πρωινό, το Μεσανατολικό το μεσημέρι αλλά το βράδυ αυτές ακόμα θα κάνουν μούτρα η μια στην άλλη.
“Έχεις ξαναβάλει παραγγελία σε αυτήν την πιτσαρία;” με ρώτησε κοιτώντας την οθόνη.
-Ναι βέβαια.
“Α, ωραία. Δηλαδή έχει την πιστωτική σου και τέτοια.” Πάτησε το ‘παραγγελία” και πέταξε το laptop στο πάτωμα. Της έπεσε το μισό ρούχο που είχε φτιάξει από το κάλυμμα του κρεβατιού μας και καθώς έπεφτε εκείνο, εμένα μου σηκώθηκε. Το ξέρω ότι θα το μετανιώσω σε 15 χρόνια που θα παραγγέλνω πάλι πίτσες για ένα τσούρμο έφηβους γιατί πάλι δεν έχω προφυλακτικό.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης είναι καλιτέχνης με μεγάλη φαντασία και τεράστιο Εγώ.
