«Λένε πως ο έρωτας είναι μία τιμωρία. Τιμωρία επειδή δεν μπορέσαμε να μείνουμε μόνοι. Αν αυτός ο πόνος φέρνει τη λύτρωση, υποψιάζομαι πως εγώ δεν πόνεσα αρκετά.
Έχω πλέον την πεποίθηση πως τα θυελλώδη συναισθήματα και τα μυθιστορηματικά πάθη διόλου δεν ταιριάζουν με την ιδιοσυγκρασία μου.
Πάντοτε ήθελα να τα έχω όλα τοποθετημένα σε ιδίου μεγέθους κουτάκια, στην ίδια ακριβώς θέση. Διαφορετικά μπερδεύομαι. Αποσυντονίζομαι φριχτά κάθε φορά που ο έλεγχος γλιστράει μέσα από τα χέρια μου.
Νιώθω αδύναμη, μικρή, ανίκανη να ελέγξω τα όρια μου. Είναι πολύ επικίνδυνο, ξέρεις, να σε ελέγχουν τα όρια σου αντί να τα ελέγχεις εσύ.
Στο τέλος όλοι δίνουμε αυτό που νομίζουμε πως μας ζητάνε.
Κάπου εκεί χάνεται και το παιχνίδι επειδή αυτό που προσφέρουμε δεν έχει καμία σχέση με αυτό το οποίο μας έχει ζητηθεί.»
Την παρατηρούσα σιωπηλή και λίγο φοβισμένη. Ανέκαθεν με τρόμαζε ο ωμός ορθολογισμός των ανθρώπων. Ίσως επειδή εγώ λειτουργούσα εντελώς αντίθετα.
«Η ζωή δεν χωράει σε κουτάκια ούτε σε ξένα όνειρα.», είπα αυθόρμητα.
Γύρισε και με κοίταξε με ένα σιβυλλικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη της. Ποτέ δεν μπόρεσα αν το βλέμμα της εμπεριείχε συγκαλυμμένη ειρωνεία, ευγενική συγκατάβαση ή και τα δυο μαζί.
«Μα η ζωή μας δεν είναι τίποτ’άλλο από μια αλυσίδα ξένων ονείρων σε κουτάκια, τα οποία κάποια στιγμή οικειοποιούμαστε τόσο πολύ που θεωρούμε ότι μας ανήκουν. Δεν υπάρχουν δικά μας όνειρα αλλά μόνο ξένα. Ξένα οικειοποιημένα όνειρα.»
Την κοίταξα χωρίς να μπορώ να προφέρω ούτε μια λέξη για αρκετά λεπτά. Αναγνώριζα πως τα λόγια της εκτός από μια γερή δόση κυνισμού, περιείχαν και μια ακόμα πιο γερή δόση αλήθειας.
Άραγε πόσα από τα όνειρα μας ανήκουν πραγματικά σε μας;
«Ελάχιστα όνειρα μας ανήκουν πραγματικά. Σχεδόν όλα όσα ονειρευόμαστε είναι δανεικά.», αποκρίθηκε ξαφνικά σαν να διάβασε το συλλογισμό μου.
Την κοίταξα προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω τον κυνισμό και τον ωμό ρεαλισμό που είχαν τα λόγια της.
Σκέφτηκα πως πραγματικά πολλές φορές ταυτιζόμαστε τόσο πολύ με τα όνειρα και τις προσδοκίες που έχουν κάποιοι άλλοι για μας, που στο τέλος πιστεύουμε πως πρώτοι εμείς τις δημιουργήσαμε στο μυαλό μας και δεν μας επιβλήθηκαν ποτέ από κανέναν.
Πόσες φορές κάναμε κάτι για τον εαυτό μας, όχι επειδή το θέλαμε πραγματικά αλλά επειδή το ήθελε κάποιος άλλος για μας;
Η απάντηση είναι άπειρες.
Ίσως και συνέχεια.
Πόσες φορές ακολουθήσαμε μια επαγγελματική σταδιοδρομία που ποτέ δεν ονειρευτήκαμε μικροί αλλά το κοινωνικό περιβάλλον μας έπεισε πως θα μας προσέδιδε ιδιαίτερο κύρος και καταξίωση;
Πόσες φορές δεν πιάσαμε τον εαυτό μας να ακολουθούμε συμπεριφορές που σιχαινόμαστε επειδή τις ακολούθησαν πρώτα κάποιοι άλλοι;
Δεν χωράμε σε ξένα όνειρα αλλά τα οικειοποιούμαστε με περισσή ευκολία.
Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να οικειοποιείσαι κάτι που δεν σου ανήκει και είναι εντελώς ξένο προς εσένα.
Το ξένο όνειρο δεν θα γίνει ποτέ δικό σου, θα παραμείνει ξένο.
Κανείς δεν πέτυχε ποτέ τίποτα σε ξένο όνειρο.
Μόνο στο δικό του.