Πέντε η ώρα. Περιμένω λίγο. Πεντέμισι. Είναι εντάξει εκεί μόνα τους; Ο μεγάλος πετάει τα σεντόνια το βράδυ και είχε κρύο χθες… Βγαίνω βόλτα με την φωτογραφική. Όχι, δεν θα γίνω αγχωτικός γονιός! Παίρνω μερικές φωτογραφίες και ευχαριστιέμαι το φρέσκο βουνίσιο αεράκι. Περνάω κάτω από το παράθυρό τους. Δεν ακούγεται τίποτα, κοιμούνται καλά όλα. Γυρνάω στο δικό μου σπιτάκι.
Όταν τους βλέπω αργότερα στο πρωϊνό είναι μέσα στην καλή χαρά. Ξύπνησαν όλα μαζί και άρχισαν κατευθείαν να παίζουν. Τελικά είναι και για τους γονείς εκπαίδευση αυτή η κατασκήνωση…