Aπό το 2010 μετράω tα χρόνια μέρα με τη μέρα, ζω σαν μελλοθάνατος και ελπίζω να έχω την τύχη να μην καταλάβω το παραμικρό από την έκρηξη της βόμβας, που όλο λένε πως θα σκάσει από στιγμή σε στιγμή και η περήφανη χώρα μου θα κληροδοτήσει την ιστορία, τον πολιτισμό, τα επιτεύγματά της, σε οτιδήποτε επιζήσει.
Δηλαδή τις κατσαρίδες, τους αναπτήρες του Hondos και τον ανθεκτικότερο όλων, τον Βασίλη, που αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το σωστό τους όνομα, καλύτερα ας τον ονομάσουμε Βασιλάκη, αφού δεν έχει πατήσει καν τα 30.
Με μία σύντομη ματιά στη ζωή του ως σήμερα, δεν μπορεί να πει κανείς πως τα κατάφερε άσχημα, αφού ο Βασιλάκης σπούδασε και ήδη δουλεύει στο δημόσιο, όπως έκανε ο πατέρας του πριν συνταξιοδοτηθεί από ΔΕΚΟ με 2.500 ευρουλάκια, αλλά και η καπάτσα μητέρα του, που ακόμη δουλεύει, επίσης στο δημόσιο, στην ίδια υπηρεσία συμπτωματικά, με την αδελφή του.
Τη λες τυπική Ελληνική οικογένεια, που ξεκίνησε από την επαρχία, αγόρασε μερικά διαμερίσματα στην πόλη και ανάθρεψε τα παιδιά της με αριστερές ιδέες. Τα χωράφια στον εύφορο κάμπο τα κράτησαν για να υπάρχει μια καβάντζα.
Υπάρχει κάτι μεμπτό;
Όχι, δεν υπήρχε σκιά στο προοδευτικότατο προφίλ του, πέρα ίσως από φήμες για το πού αποσκοπούσε, η σχεδόν καθημερινή και με το στανιό κατήχηση δύσθυμων συναδέλφων, στις θέσεις μανιφέστα-δηλώσεις του μεγαλοαριστερού πλέον, κόμματος.
Έντονη συνδικαλιστική δράση ο Βασιλάκης, βουλευτική υποψηφιότητα, παρουσία στις διαδηλώσεις με ταυτόχρονη πώληση εφημερίδας, προώθηση ημερολογίων για μειονότητες και για να μην πάει μακριά η βαλίτσα, η συλλογή πόντων -όπως κάνουμε στα σούπερ μάρκετ- συνεχής και μεθοδικότατη.
Όπως τις παλιές εποχές της αφισοκόλλησης, που και αυτή είχε στο ρεπερτόριό του.
Τόλμησε να του πας κόντρα αν θες και θα σου απονείμει τίτλο αντιδραστικού, βολεμένου και σε εξαιρετικές περιπτώσεις συμπάθειας, είσαι γι’ αυτόν ένας φασίστας.
Χείμαρροι δημοκρατικών λογυδρίων, που κατ’ επανάληψη εκτοξεύονται με απόλυτη ακρίβεια στην κάθε απαγγελία, πριν και μετά την απόδοση των τιμητικών τίτλων που αποφασίζει να χαρακτηρίσει όσους δεν έχουν τα ίδια μούτρα με αυτόν.
Ο Βασιλάκης έχει εμμονές με το μεγάλο κεφάλαιο, το σύστημα της αναξιοκρατίας, της επιβολής των αποφάσεων της εξουσίας που βολεύει τους ημετέρους.
Τηρεί του νόμους και τους κανονισμούς σε τέτοιο σημείο, που ξετρυπώνει παραθυράκια και φέρνει μπροστά την παραμικρή λεπτομέρεια που ξετρυπώνει, σαν σχολαστική νοικοκυρά που δεν αφήνει την τόση δα σκόνη στην πιο απίθανη γωνία, με αποτέλεσμα να δημιουργεί αναστάτωση, διχογνωμία, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις περνάει την εντεταλμένη γραμμή, που βέβαια του αποφέρει επιπλέον μπόνους.
Και επιτέλους ήρθε η ώρα της εξαργύρωσης της δωροεπιταγής.
Σε ξεχωριστή λίστα η απόσπαση του Βασιλάκη.
Δεν είναι παίξε-γέλασε το γραφείο του βουλευτή, αν και δεν το ομολόγησε ποτέ επίσημα, έστω κι αν όλοι γνώριζαν το απωθημένο του.
Ο απερίγραπτος καυγάς που έστησε η πανταχού παρούσα μαμά, με θεούς, δαίμονες και προϊσταμένους, για την κωλυσιεργία και την εκνευριστική γραφειοκρατία, ήρθε σαν επιβεβαίωση.
Οι ικανότητες εκτιμήθηκαν, οι πορείες προσμετρήθηκαν και σε λίγο ο Βασιλάκης θα κουνήσει το μαντήλι στα κορόιδα που θα μείνουν πίσω και δε δίνει σημασία για τον καθημερινό χλευασμό 50 μικρόψυχων συναδέλφων.
Όλα έγιναν με τη νόμιμη οδό και οι υπηρεσίες του είναι αναγκαίες σε ανώτερα κλιμάκια.
Η δουλειά που δε θα γίνει εξαιτίας της νομιμότατης απουσίας του, είναι αποκλειστική ευθύνη της υπηρεσίας, που εκτός από το μισθό, θα του καταβάλει ένα σεβαστό επιμίσθιο θέσης για τη σωτηρία μας.
Και για να μην το κουράζουμε το θέμα, ας την κάνει κάποιος άλλος γι’ αυτόν, διότι το παιδί έχει ανώτερο στόχο και μεγάλη πόρτα να διαβεί.
Βασιλάκη, μάθε πως ξυπνήσαμε και πλέον δεν ξεχνάμε, πως σαν και σένα έχουμε χιλιάδες από παλιά, που είχαν, αν μη τι άλλο, μεγαλύτερο ταλέντο να μας ξεμυαλίζουν.
Σίγουρα ξέρεις τους περισσότερους προσωπικά τώρα που γίνατε συντρόφια στην ίδια σκουληκότρυπα, με την ελπίδα να επιζήσετε.
Φεύγεις και πριν σου ευχηθώ στα γκρεμοτσακίδια κι αν έχει ακόμη παραπέρα, εσύ και οι παρόμοιοί σου όλων των αποχρώσεων και της κάθε καρυδιάς συνιστωσών, θα παρακαλέσω να μη μας σώσετε.
Αυτά και χαιρετίσματα στις κατσαρίδες.
Φωτoγραφία: My life is more interesting than it sounds
© R U S S E L A I D
