Τό σύστημα τοϋ Hahnemann τράβηξε τήν προσοχή ένός Λονδρέζου, τοϋ Δρα Frederick Hervey Foster Quin, πού άσπάσθηκε τήν ομοιοπαθητική καί ήταν καί ό πρώτος πρόεδρος τής Βρετανικής ‘Ομοιοπαθητικής ‘ Εταιρείας, άπό τό 1844 μέχρι τό θάνατό του, τό 1878. Κάποτε μάλιστα κάλεσε σέ μονομαχία τόν πρόεδρο τοϋ Βασιλικού ‘ Ιατρικού Κολεγίου επειδή τόν συκοφαντούσε – ό πρόεδρος όμως άρνήθηκε τήν πρόκληση.
Τό ‘Ομοιοπαθητικό Νοσοκομείο τοϋ Λονδίνου – τώρα Βασιλικό ‘ Ομοιοπαθητικό Νοσοκομείο τοϋ Λονδίνου λόγω Βασιλικής Προστασίας- ιδρύθηκε τό 1850, τέσσερα χρόνια πριν φτάσει στό Λονδίνο ή μεγάλη επιδημία χολέρας, πού είχε σαρώσει τήν Εύρώπη, ξεκινώντας άπό τήν Ρωσία. Τά άποτελέσματα της άγωγής αύτής τής φοβερής άρρώστιας στό ‘ Ομοιοπαθητικό Νοσοκομείο τοϋ Λονδίνου ήταν τόσο καλύτερα άπ’ ότι άλλοϋ, πού μερικοί άλλοπαθητικοί προσπάθησαν νά άποσιωπήσουν τις στατιστικές, παρ’ όλο πού είχαν έπιβεβαιωθεΐ άπό τόν τότε ύπουργό ‘Υγιεινής.
Ό Δρ. Quin όμως είχε φίλους μέ έπιρροή και ό Λόρδος Ebury δημοσίευσε ξεχωριστά ένα «Κοινοβουλευτικό Μπλέ Βιβλίο». Συνέβαλε έπίσης στήν προστασία τοΰ δικαιώματος των ομοιοπαθητικών γιατρών νά έξασκοϋν τήν είδικότητά τους, όταν τό « Ιατρικό Νομοσχέδιο» τοϋ 1856 θά τούς είχε εξαλείψει τελείως. Πριν γίνει αύτό, άρνοϋνταν νά δώσουν δίπλωμα στούς φοιτητές πού έκλειναν πρός τήν όμοιοπαθητική, παρόλο πού είχαν περάσει στις έξετάσεις τους.
Το δικό μου σχόλιο: Όπως πάντα, αοριστολογίες και αναφορές σε μεμονωμένα περιστατικά και ανθρώπους. “Μερικοί αλλοπαθητικοί” έκαναν το ένα και τα δικαιώματα των ομοιοπαθητικών γιατρών. Είναι απόλυτα λογικό οι “κανονικοί” γιατροί να πολεμάνε τους ομοιοπαθητικούς αφού η ομοιοπαθητική δεν μπορεί να αποδείξει καμία αποτελεσματικότητα σύμφωνα με τα στατιστικά και εργαστηριακά κριτήρια της κλασσικής ιατρικής. Θα ήταν σαν να δέχονται οι μηχανικοί αυτοκινήτων ως διπλωματούχο μηχανικό κάποιον που απλά λέει προσευχές για τα οχήματα και τα πασπαλίζει με νερό!