Στο Λύκειο νομίζω το είπα αυτό. Για κάποιο λόγο με στοίχειωσε. “Οι Κατερίνες έχουν ωραίο κώλο”. Σίγουρα σκεφτόμουν μια συγκεκριμένη Κατερίνα που έπαιρνε το λεωφορείο κι αυτή. Κατέβαινε πριν από εμένα και τον θαύμαζα. Δεν ήταν τύπου Βραζιλιάνικος, ούτε καν μικρός. Είχε χαρακτήρα όμως. Είναι όπως όταν δείχνεις φωτογραφίες των παιδιών σου σε κάποιον και λες “αααχ, το καλύτερο πράγμα που έκανα ποτέ μου.” Τα παιδιά; ρωτάει αυτός και του εξηγείς ότι εννοούσες την κάμερα.
Κάτι έχουν οι Κατερίνες πάντως και συνενοούμαστε γενικά. Downtoearthίλα ίσως. Μπορεί ένας φοιτητής ιατρικής να βλέπει ιατρικά σήριαλ που έχουν 2% ψευτοιατρικά και 98% δράμα αλλά αν λέγεται Κατερίνα θα τα θυμάται τα 2% που μετράνε όταν έρθει η εξεταστική. Μπορεί μια Μελίνα ή μια Παναγιώτα να νομίζει ότι είναι πάντα η πιο έξυπνη στην τάξη αλλά αυτό είναι επειδή είναι η δασκάλα και τα παιδιά που επιλέγει πάντα της πρώτης δημοτικού.
Οι Κατερίνες είναι πρακτικές σε όλα τους. Αν της πεις ότι είναι αμαρτία το σεξ εκτός γάμου σου απαντάει ότι είναι παντρεμένη, απλά όχι με αυτόν που κάνει σεξ. Και το πιστεύει και το υποστηρίζει ήρεμα και σταθερά τόσο που σκέφτεσαι ότι έχει και δίκιο. Τα σκυλιά είναι τυχερά επειδή θεωρούμε όλοι φυσιολογικό να δαγκώσουν κάποιον που τα τσαντίζει. Εμένα ακόμα κι όταν προειδοποιώ πριν το κάνω, πάντα με κακολογούν όταν δαγκώνω κόσμο. Οι Κατερίνες δεν χρειάζεται να το δείξουν καν.
Ζούμε σε έναν κόσμο που αυτόν τον καιρό νιώθεις ότι θα λήξει άδοξα, σαν ένα μάθημα στο Webex που κόλλησε στο “περιμένεις να συνδεθείς” κάπου δέκα λεπτά πριν την κανονική ώρα. Οι Κατερίνες της ζωής μας έχουν ήδη πάρει τηλέφωνο απαιτώντας να ρωτήσουν αυτό που ήθελαν να μάθουν. Και μπράβο τους, για αυτό τις αγαπάμε.