Όταν βγήκε το Bohemian Rhapsody οι υπερβολές που διάβασα από φίλους ήταν εντυπωσιακές. Είχαν συγκλονιστεί λέει και κάτι τέτοια. Καταρχάς μπράβο τους, είναι πολύ καλό να απολαμβάνεις μια ταινία. Ακόμα καλύτερα όταν την αφήνεις να σε αγγίζει.
Άλλο αυτό όμως και άλλο να την πούμε καλή ταινία. Είναι σαν να έπιασε η Disney να εξωραΐσει την υπόθεση από οτιδήποτε με σεξ, ναρκωτικά ή ροκ εν ρολ…όχι οκ, το ροκ εν ρολ το αφήνουμε αλλά μόνο τα χιτάκια. Έκαναν πρωτοποριακά πράγματα, είχαν πολλά καλά για την εποχή τους αλλά τα αγνοούμε όλα εκείνα. Το πως έγιναν στην πραγματικότητα τα πράγματα δεν μας πολυαπασχολεί. Μάλιστα σχεδόν τίποτα δεν μας απασχολεί, δεν υπάρχει καν πρόβλημα να λυθεί καθώς προχωράει η υπόθεση, απλά όλα πάνε καλά. Είναι σαν να έγραψε το σενάριο κάποιος ξεκινώντας από το τέλος. Όταν πρωτοπαίζει ένα τραγούδι κάποιος οι παριστάμενοι δεν ξέρουν ότι θα γίνει κλασσικό κάποτε αλλά στην ταινία αντιδρούν σαν να έχουν έρθει από το μέλλον. Ακόμα και οι 3-4 φορές που θεωρητικά υπάρχει σύγκρουση χαρακτήρων είναι πιο πολύ σαν φιλική συζήτηση σε τηλεοπτικό πάνελ, με τη σειρά εκθέτει ο καθένας τα επιχειρήματά τους και προχωράμε.
Ακόμα κι αν δεν ξέρατε τον Φρέντι ή το συγκρότημα στην εποχή του, ακόμα κι αν ήταν αλήθεια αυτά που δείχνουν είναι τελείως παιδιάστικη αντιμετώπιση. Τραγούδια που ήταν αποτέλεσμα πολύπλοκης ομαδικής δουλειάς και χρόνου παρουσιάζονται σαν να έπεσαν ουρανοκατέβατα σε στιγμές θείας έμπνευσης. Ούτε εφηβική τηλεσειρά στο Nickelodeon να ήταν. Ακόμα και το A Star is Born με την Lady Gaga, έργο μυθοπλασίας, έδειχνε πιο πειστικά (και συναρπαστικά) την δυναμική μιας μουσικής δημιουργίας.
Αν ήμουν γκέι θα αντιδρούσα πολύ και στην παιδιάστικη απλοποίηση αυτής της όψης του Φρέντι και της υπόθεσης. Είναι μια καρικατούρα, μια κακή περίοδος, απλά έπεσε με τους λάθος ανθρώπους για λίγο και μετά, ΟΚ, το γύρισε και όλα καλά. Είχε και την άλλη, φτου γαμώτο, αν δεν έμπλεκε με τους Γερμαναράδες με τα πέτσινα μπορεί και να μην γινόταν γκέι ξερωγώ φάση το παρουσιάζει. Ξεχνάμε τα φοβερά αιρετικά πάρτυ του συγκροτήματος με drag, βίτσια, ναρκωτικά παντού, νάνους και κάθε είδους ανωμαλία. Το παρουσιάζει η ταινία σαν να ήταν κάποια αντίδραση στην φήμη και την επιτυχία το γεγονός ότι ψωνιζόταν, λογική πεντάχρονου και τελείως ψέμα. Και έτσι για να μας τελειώσει τελείως, πως αποδεικνύεται ότι τα ξεπέρασε όλα αυτά; Ε, το γύρισε στο να έχει έναν και μόνο γκόμενο, σταθερός και σωστός, μάλλον βάζει και προφυλακτικό τώρα, πάλι καλά που δεν μας το διαφήμισε κάπου εκεί και με την μάρκα.
Είναι απλοϊκή σε βαθμό…παιδικής ταινίας της Disney όταν κατασκευάζει τεχνητά υποτιθέμενους “χαζούς” κριτικούς και στελέχη δισκογραφικής που “δεν το πιάνουν” σα να είναι οι κακοί της υπόθεσης.
Είναι και ξεφτίλα και ντροπή. Ένας τόσο σύνθετος χαρακτήρας από τη μια καπελώνει ένα άξιο συγκρότημα με άλλους δημιουργούς στην ταινία αλλά ταυτόχρονα θάβει το “the show must go on” της πραγματικά ηρωικής περιόδου του στο τέλος. Και όχι, δεν είναι εργάρα, απλά είναι εκπληκτικά καλή η ερμηνεία/αντιγραφή του Μαλέκ. Όσοι δεν μπορούσαμε να είμαστε στο Live Aid εκτιμούμε ότι μας έδωσε μια ευκαιρία να το ζήσουμε τόσο ρεαλιστικά. Αλλά αυτό δεν είναι σινεμά για ενήλικες. Αν του δώσουν όσκαρ θα είναι ξεφτίλα για τους υπόλοιπους.