Δεν είναι απλά ότι δεν μπορεί να γίνει. Είναι ότι δεν θέλουμε να γίνει. Καταρχάς γιατί αν αναγκάσουμε Facebook, Twitter και Google να βάλουν πολύπλοκα συστήματα “αντικειμενικότητας” και ορδές ανθρώπων που να αστυνομεύουν το περιεχόμενο θα σκοτώσουμε την πιθανότητα να μπορέσει ποτέ να τους περάσει μια νέα εταιρεία. Θα είναι τρελά ψηλό το κατώφλι σε κόστος. Ομοίως αν επιτρέψουμε να τρώνε μηνύσεις για ότι γίνεται στις πλατφόρμες τους. Θα φοβάται ένα start up να ξεκινήσει καν, με 2-3 μηνύσεις θα καταλήγει να τους εξαγοράζουν τα τέρατα ακόμα πιο εύκολα. Δεν θα μπορούν να αντέξουν πολύχρονα δικαστήρια.
Και καλά πες τους λογοκρίνουμε. Προς ποια ακριβώς κατεύθυνση; Η μόνη ελπίδα θα ήταν να επιβάλλεται πιο γρήγορα η τήρηση των νόμων ίσως. Αλλά ποιών νόμων; Ποιας χώρας; Με τι ερμηνεία; Εδώ δεν ξέρουμε στην Ελλάδα τι ισχύει και τι όχι και γίνονται απίστευτες αρλούμπες από δικαστήρια τα οποία προφανώς δεν προλαβαίνουν να ενημερώνονται για τον τρόπο που καλπάζει η τεχνολογία και τους μύριους διαφορετικούς τρόπους που την χρησιμοποιούμε. Είναι άλλωστε εξαιρετικά άγουρα εργαλεία τα περισσότερα.
Και βέβαια είναι εξατομικευμένα. Άλλα βλέπεις εσύ όταν γκουγκλάρεις κάτι, άλλα εγώ. Ανάλογα τι άλλο ξέρουν για εσένα, το ίδιο κάνουν και το Facebook ή το Twitter. Προσπαθούν (και καλά κάνουν) να χρησιμοποιήσουν τα εξαιρετικά χρήσιμα που μαθαίνουν ως προς την τεχνητή νοημοσύνη για να σου σερβίρουν αποτελέσματα που σε ενδιαφέρουν περισσότερο. Οπότε πως θα επιβάλλουμε οτιδήποτε; Δεν μπορεί να μπει ο αστυνόμος και να δει ακριβώς ότι βλέπεις εσύ που σε ενοχλεί!
Κάπου εκεί είναι ίσως ένα μέρος της απάντησης όμως. Όχι αστυνόμους, εκπρόσωπους χρειαζόμαστε. Εκπρόσωπους χρηστών, μηχανισμούς για να ελέγχουμε ότι αυτό που βλέπουμε ακολουθεί κάποια λογική που μας αρέσει. Άνθρωποι που να καταλαβαίνουν την τεχνολογία, την κοινωνία και τα Νέα Μέσα για να τσεκάρουν την εξουσία (των social) κάνοντας λίγο πιο διάφανους τους μηχανισμούς. Λίγο πιο ανθρώπινους.
ΟΚ, μην βαράτε, μπαίνω από μόνος μου πρώτος εθελοντής.