Κάθε τόσο οι G8, αυτοί που θέλουν να κάνουν τον πλανήτη… τζιτζί, μαζεύονται και αποφασίζουν ποια χώρα είναι η πιο φιλική προς το περιβάλλον.
Με την Ελλάδα δεν ξέρω τι γίνεται -γιατί τα πρακτικά κάπου μου παράπεσαν, μαζί με κάτι λίστες σούπερ μάρκετ και ένα πάκο (De Lucia) ευχές για τη βασκανία. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι καθόλου φιλική προς τους εργαζόμενους γονείς.
Οι διαθέτοντες παιδιά σε αυτή τη χώρα έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν δεξιότητες υπομονής, προσμονής και… απόγνωσης στο έπακρο, με ποικίλες δυνατότητες γνωριμίας με μια πληθώρα ηρεμιστικών.
Αν ένα ζεύγος πάνω στο ασίγαστο πάθος κάνει το λάθος και τεκνοποιήσει θα πρέπει να γνωρίζει ότι θα αντιμετωπίσει το ελληνικός κράτος που ζει, υπάρχει και μεριμνά αποκλειστικά και μόνο για την κοινωνική ομάδα του μπακουριού (απέναντι). Ο,τιδήποτε σε οικογένεια εργαζομένων με παιδί ή παιδιά διώκεται ποινικά με το νόμο περί «Βατεύτηκες; Θα πλερώσεις;».
Γιατί τι φταίει το κράτος μανδάμ αν εσένα σε έπιασε το πατριωτικό σου και θέλεις να συμβάλεις στην ανανέωση του πληθυσμού; Τι αμαρτίες να πληρώσει πια αυτή η χώρα με όλους τους εγωπαθείς που ονειρεύονται να δημιουργήσουν κλώνους τους απίθανου εαυτού τους; Θέλεις παιδιά; Τότε κανονίσου, διότι ο κύρ Κράτος αδυνατεί να σε εξυπηρετήσει.
Γιατί θα μου πείτε, δεν έχει ωραιότατους Βρεφικούς και παιδικούς σταθμούς; Εγώ δεν είπα ότι δεν έχει.
Απλά διερωτώμαι ποιος θα πρωτοπάει, γιατί σα να πήρε το μάτι μου μια χλαπαταγή. Και αν είναι ο Πλούτωνας στον οίκο του Τρύφωνα και η Σελήνη τ’ ανάσκελα και δεν κληρωθεί το παιδί μου; Σε ποιο σταθμό να το πάω; Στον Λαρίσης ή στον Πελοποννήσου; Και πόσα χρόνια θα έχουμε τη χαρά του παιδικού σταθμού; Δεν είναι και για χόρταση. Έρχεται κάποια μέρα η στιγμή που το Δημοτικό σε καλεί να παρουσιαστείς και εσύ ακόμα αναρωτιέσαι… Μετά το σχολείο τι; Ωραίο και το ολοήμερο, δεν λέω αλλά σα και να μας τέλειωσε μου φαίνεται.
Βαθιά φιλοσοφικά ερωτήματα ταλανίζουν την ύπαρξή μου, του τύπου «τι να κάνω εγώ τα παιδιά μου που η κακούργα η μοίρα με έριξε στον ιδιωτικό τομέα και το ωράριο είναι μέχρι τις 16.00μμ και τηρείται τόσο πιστά όσο και η διαφάνεια σε αυτή τη χώρα;» Τι να τα κάνω νεαρέ μου τα παιδιά όταν σχολάνε από το σχολείο στις 14.00μμ και εγώ τυγχάνω εργαζόμενη με τα ανωτέρα ωράρια; Να τους δώσω να πάνε να πιούνε ένα καφέ στο DaCappo… Πόσους καφέδες να πιούνε; Θα τσιτώσουν τα νεύρα τους.
Να τους βγάλω ένα εισιτήριο να δούνε τα αξιοθέατα της Αθήνας; Νισάφι θα βαρεθούν να βλέπουν πέτρες και μαρμαροκολόνες.
Να τα αφήσω σπίτι; Θα το έκανα αλλά δεν έχω καλό δικηγόρο να με εκπροσωπήσει στο δικαστήριο που θα με τραβολογάνε αχτένιστη και με τη ρίζα μέχρι τη φτέρνα, για αμέλεια -αφού είναι ανήλικα.
Είπα να κόψω αφ’ εαυτού μου το τελευταίο δυωράκι και να φεύγω στις 14.00μμ, αλλά κάτι μου λέει ότι δεν θα έχω πρόβλημα με την ώρα μετά. Αφού δεν θα χρειαστεί να ξαναπατήσω.
Και αφού κάνω όλη αυτή τη φιλοσοφική αναζήτηση πίνοντας ένα στρέμμα τίλιο για να μην πάθουν τα νεύρα μου καταλήγω στο επιστημονικό συμπέρασμα ότι αν τη σήμερον ημέρα δεν διαθέτεις είτε γιαγιάδες μάχιμες, ή ευγενική χορηγία για νταντάδες ή ιδιωτικό, τότε καλό θα είναι να βολευτείς με ένα προφυλακτικό με γεύση κίουι.
Η Ελλάδα είναι φανταστική για κλαρινογαμπρούς, κλαμπάκηδες, τουρίστες, μπακούρια και ανεξάρτητους μεμονωμένους. Αν έχεις παιδιά και είσαι και το υπό εξαφάνιση είδος ergazomenus-ergazomenus, τιμωρείσαι με την εσχάτη των ποινών: Κόψε το λαιμό σου (αν είναι εύκολο πάρε τα αίματα με το Wetex, γιατί περιμένουμε τον κυρ Σόιμπλε για τσάι…).
