“Ενας άπό τούς πιό διακεκριμένους γιατρούς τής Γλασκώβης μοϋ είπε κάποτε: «’Απ’ ό,τι άκούω, έσεΐς πιστεύεται ότι άν ρίξετε λίγο κοινό άλάτι στό ποταμό Clyde άπό τό Glascow Bridge, μπορείτε νά τήν βγάλετε στό Greenock καί νά θεραπεύσετε μ’ αύτή τόν πονοκέφαλο». Αύτό τό είδος τής γελοιοποίησης ήταν δύσκολο νά τό άνεχθεϊ κανείς παλαιότερα.
Ό Δρ. William Boyd, άπό τήν Γλασκώβη, έχει άπο- δείξει ότι ό χλωριούχος ύδράργυρος έχει δραστικότητα όταν διαλυθεί σέ τέτοιο βαθμό πού δέν ύπάρ- χουν πιά”ίχνη μορίου. Οί μέθοδοι του γιά τήν έρευνα τής δράσης μικροδόσεων χλωριούχου ύδραργύρου πάνω στήν ύδρόλυση τοϋ διαλυτού άμύλου μέ άμυλά- ση βύνης, δημοσιεύτηκαν στά ομοιοπαθητικά περιοδικά άμέσως μετά τόν Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Είχα τό προνόμιο νά μένω δίπλα στόν Δρα Boyd έπί είκοσι χρόνια καί θυμάμαι ότι παρακολουθούσα τά πειράματά του μέ τόν ήλεκτρονικό βιολογικό καρδιογράφο, μέ τά όποΐα έδειξε ότι ή καρδιά ένός βατράχου άντιδροϋσε στό φάρμακο Strophanthus hispidus (Στρόφανθος ό δασύς) σέ μικροσκοπικές ομοιοπαθητικές δόσεις – καί παρόλα αύτά, τό Strophanthus θεωρείται δηλητήριο γιά τούς μύες.
Στό Daily Telegraph τής 19ης Αύγούστου 1954, σέ ένα άρθρο μέ τίτλο: « Έρευνες Αποκαλύπτουν Νέα Δύναμη τής Φυσικής», παρουσιάζεται μέρος τής δουλειάς τοϋ Δρα Boyd. Μιά παράγραφος γράφει: «Ή δύναμη τού διαλύματος δέν έξαρτάται μόνο άπό τό βαθμό διάλυσης, άλλά άπό μιά σταδιακή μέθοδο παρασκευής του. Ή λανθάνουσα ένέργεια τοϋ φαρμάκου άπελευθερώνεται καί αύξάνεται μέ τό έντονο κούνημα τοΰ ύγροϋ σέ κάθε στάδιο τής διαδικασίας».
Δέν είναι σκοπός τοΰ βιβλίου αύτοΰ νά μπούμε στά μυστήρια τής δυναμοποίησης τών φαρμάκων. Γι’ αύτό τό θέμα έχουν γραφτεί τόμοι ολόκληροι καί στήν Αγγλία καί στήν Αμερική, όπου έχει έμφανι- στεϊ μιά νέα έπιστήμη – ή Φαρμακολογία τοΰ ‘Απειροελάχιστου. ‘ Ο Δρ. Pulford άπό τό Toledo τών ΗΠΑ γράφει: «”Οσο πιό πολύ μελετά κανείς τό μυστήριο ρους στό ένα δισεκατομμύριο. Οπως λέει ό Καθηγητής Burridge, «Μιά διάλυση τοϋ 1012, ή ένός μέρους στό ένα τρισεκατομμύριο είναι πολύ μικρή. ‘ Ισοδυναμεί μέ τό νά προσθέσουμε ένα τέταρτο τοϋ γαλονιοϋ (1136 γραμμάρια) ύγρό, σέ μιά λίμνη, μήκους πέντε μιλίων, πλάτους ένός, καί βάθους γύρω στά 300 πόδια. Καί όμως, άκόμα καί σέ τόσο μεγάλες διαλύσεις μερικά φάρμακα μπορούν νά δράσουν».
Αύτή τήν ύλιστική άντίληψη είχε καί ό γιατρός άπό τήν Γλασκώβη πού έκανε έκείνη τήν σαρκαστική παρατήρηση. “Ηταν όμως πολύ ήλικιωμένος γιά νά καταλάβει τή θερμοδυναμική καί τά φαινόμενα τής άκτινοβολίας καί παρόλο πού μπορεί νά ήξερε ότι τά μόρια άποτελοϋνται άπό άτομα, δέν ήξερε, ότι τά άτομα μπορούν νά διασπαστούν σέ πρωτόνια καί ήλεκτρόνια άπελευθερώνοντας μιά ένέργεια πού έσωσε τόν κόσμο άπό τήν καταστροφή κατά τόν Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
‘ Η ελάχιστη δόση είναι ή χαμηλότερη δραστικότητα πού μπορεί νά προκαλέσει μιά αντίδραση στόν άσθενή καί αύτό είναι συχνά θέμα έπιστημονι- κής προτίμησης άπό τήν πλευρά τοϋ ομοιοπαθητικού. “Ενας άσφαλής κανόνας γιά τόν άρχάριο είναι νά χρησιμοποιεί χαμηλές δραστικότητες (πού μπορούν νά έπαναλαμβάνονται συχνά) γιά τίς οξείες περιπτώσεις, καί νά κρατά τίς ύψηλές δραστικότητες γιά τίς χρόνιες περιπτώσεις όπου τό ίδιοσυγ- κρασιακό φάρμακο έπιλέγεται μέ βάση τή γνώση όλων τών συνθηκών τής ζωής τοϋ άσθενή.
Από τό 1793 περίπου μέχρι τό 1828, ό Hahnemann δούλευε μέ μητρικά βάμματα καί χαμηλές δραστικότητες όπως ή 3χ. Μερικοί πεπειραμένοι ομοιοπαθητικοί, όπως ό Δρ. Duncan Cameron άπό τό Bristol, συνηθισμένος νά χρησιμοποιεί ύψηλές δραστικότητες στήν πολυπληθή πελατεία του 30c – 200c καί 1m (όπου 1m είναι ένα’μέρος στά 10-200) έκανε ένα πολύ ένδιαφέρον πείραμα στις άρχές τής δεκαετίας τοϋ πενήντα, στό όποιο αύτός καί οί συνεργάτες του χρησιμοποίησαν χαμηλές δραστικότητες μέ καλά άποτελέσματα. Οί χαμηλές δραστικότητες μπορούσαν νά κατανοηθούν άπό τούς πειραματιστές τών ομοιοπαθητικών φαρμάκων, πού μόνο μέ τήν πείρα άντιλήφθηκαν τις τρομερές δυνατότητες καί ένέργειες πού κρύβοναι στις διαλύσεις.