Μεσημέρι κατακαλόκαιρο, ζέστη . Ο ήλιος βάραγε “παστέλια” πάνω στο κούτελο κάνοντας πλίτς στις σταγόνες του ιδρώτα. Στην Κηφισίας κίνηση και σημειωτόν. Η ζέστη γινόταν ανυπόφορη μέσα στο αυτοκίνητο και με τον κλιματισμό χαλασμένο ήταν ακόμα πιο ανυπόφορη… καταραμένε μηχανικέ… “όλα εντάξει, όλα εντάξει δεν θα ξαναχαλάσει” είχε πει .
Αναρωτήθηκα που είχα φυλάξει το δίκαννο.
Σκέφτηκα, στην κόλαση μάλλον θα είναι δροσερά. Μην μπορώντας να κάνω κάτι άλλο, με ανοιχτά παράθυρα, κοίταζα δεξιά αριστερά χαζεύοντας ίσως και βρίζοντας… μάλλον βρίζοντας μέσα από τα δόντια. Ξαφνικά ένοιωσα εκείνη την ανατριχίλα στο σβέρκο, εκείνη του κίνδυνου, εκείνη που σου σηκώνεται η τρίχα γιατί δεν ξέρεις από που θα σου ρθει αυτό το κάτι απροσδιόριστο.
Ξανακοίταξα γύρω μου… Τότε την είδα… να με κοιτά με ύφος θεότρελου δολοφόνου. Ήταν λίγο πιο κει, μέσα στο μικρο αυτοκινητάκι της, εκείνα τα μοντέρνα κουβαδάκια, με κοίταζε με το πιο μοβόρικο ύφος που έχω ποτέ δει. Φυσιογνωμικά γνωστή δεν μου φάνηκε, έκανα ένα γρήγορο ανασκάλισμα μνήμης “μήπως” αλλά και πάλι το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο… Άγνωστη.
Το φανάρι άναψε, η λωρίδα μου δεν κουνήθηκε, το μικρο κουβαδάκι ήρθε ακριβώς δίπλα μου. Το άγριο και δολοφονικό βλέμμα ήρθε πιο κοντά. Κοίταζα με μάλλον γουρλωμένα μάτια και μάλλον με ύφος απορίας. Εκεί έγινε και το τραγικότερο της ιστορίας. Μια σταγόνα ιδρώτα έπεσε – κύλισε μέσα στο μάτι μου.
Ξέρετε πως γίνεται… τσούξιμο, θολό βλέμμα και δάκρυα. Μέσα στην όλη θολούρα, ενώ έτριβα το μάτι μου, διέκρινα το τζάμι από το κουβαδάκι να κατεβαίνει .
Μια φωνή, ποια φωνή δηλαδή… μάλλον το τελευταίο σφύριγμα από τα εφτά του “εγκαταλείψατε το σκάφος”, έφτασε στα αυτιά μου.
-Κλαις τώρα έέέέέέέέέέέέέέέ κλαις, γιατί κλαις;
-Δεν κλαίω , ψέλλισα , ιδρώτας στο μάτι είναι.
-Άστα αυτά δεν είμαι στραβή σε βλέπω.
-Μα… δεν…
-Τώρα ΔΕΝ έέέέέέε; ΔΕΝ Εγώ Μανωλάκη.
-Μα δεν με λένε Μανώλη.
-Νόμιζες ότι με το κούρεμα και χωρίς γένια δεν θα σε γνώριζα;
-Άλλαξες και αμάξι έέέ;
-Μα… δεν είχα μούσι και έτσι κουρεύομαι. Μα… χρόνια το έχω δεν είναι καινούργιο.
-Μαμούνια Μανωλάκη, μαμούνια. Τώρα θα σου δείξω τι εστί να με παρατάς .
Να τα ακούω μέσ την ζέστη για τον Μανώλη ε μα πια δεν είχε παραπάνω. Ήταν το τέλειο, το φανταστικό, το επουράνιο το άει στην κόλαση να δεις πως είναι και κάλεσε και φίλους. Α ρε Μανώλη…
Τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο, για χάρη του Μανώλη, όταν άκουσα και εκείνο το ανατριχιαστικό κρί κρί κρί που κάνει το χειρόφρενο όταν ανεβαίνει… Τότε θυμήθηκα και τη Βιρμανέζικη mascha (σπάθα για να ανοίγεις δρόμο στην ζούγκλα) του παππού, στο σαλόνι πάνω από το μπαράκι την είχα φρεσκοακονισμένη. Καταραμένε μηχανικέ, αν ξεφύγω απ’την τρελή, σού ‘ρχομαι .
Να έχω κάνει κάτι, οτιδήποτε, να το πληρώσω, αλλά αλλουνού κερατιάτικα επειδή μοιάζουμε έέέέ αυτό παραπάει! Βάλτε και την ζέστη… το τέλειο.
-Τώρα θα σου δείξω εγώ…
Η πόρτα από το κουβαδάκι άρχισε να ανοίγει .
Έχετε ακούσει στις αρχαίες τραγωδίες για τον από “μηχανής Θεό”; Ναι;
Ε λοιπόν ναι… Υπάρχει!!! και είχαν δίκιο οι αρχαίοι, ο από μηχανής… δηλαδή επάνω στη μηχανή, τέλος πάντων με μηχανή, είναι σαφέστατο… ο Θεός με μηχανή, η μηχανή με τον Θεό, έσκασαν μύτη.
Είμαι σίγουρος ότι στα αρχαία κείμενα αναφέρεται σαφέστατα η μηχανή, για την μάρκα δεν ξέρω αν προσδιορίζεται, αλλά θεωρώ ότι δεν θα κολλήσουμε στην λεπτομέρεια .
Στην δική μου περίπτωση ήταν Yamaha.
Είχε κάτι φωτάκια μπλε, μπροστά, που αναβόσβηναν και καρούμπαλο μπλε πίσω. Λόγω της ιδιαίτερα επικίνδυνης περίπτωσής μου είχαν έρθει δυο Θεοί με την μηχανή. Φορούσαν περικεφαλαίες κάτι που είναι σαν κράνος λευκό και γιλέκα που έγραφαν ΔΙΑΣ . Ένας δεν ήταν ο Δίας ; Η αλήθεια να λέγεται, τώρα αν πολλαπλασιάζεται… δικό του θέμα. Είναι για να προλαβαίνει . ( Albert κάτι μας κρύβεις;)
Με αυστηρό ύφος ο ένας από τους Θεούς ΔΙΑΣ είπε: -Προχωρήστε κύριε άνοιξε ο δρόμος .
Χριστέ μου!!! Οι από “μηχανές Θεοί” με έσωζαν!!!
Από τον καθρέφτη είδα το κουβαδάκι να προσπαθεί να με φτάσει .
Χα… Μανωλάκη, σε γελάσανε , να πας να πληρώσεις τα “χρέη” σου, τα δικά μου είναι εξοφλημένα .
Το σχέδιο το είχα έτοιμο στο μυαλό μου. Η λεπτομέρεια του καζανιού για να βράσω τον μηχανικό μου διέφευγε, άλλα είχα χρόνο… θα την έβρισκα . Είχα διαβάσει και πρόσφατα κάτι βασανιστήρια που κάνουν οι Dogon στην Αφρική. Θα την έβρισκα σας λέω…
