Με τον Lucio Dalla ζορίστηκα να μην απαντήσω σε κάποιο από τα δεκάδες μηνύματα συμπαράστασης στα social media. Ένας εβδομηντάχρονος γέρος πέθανε από καρδιακή προσβολή. Ανώδυνος, δεν ήταν “αδικοχαμένος”, δεν τον δολοφόνησαν. Έφαγε πρωϊνό και πέθανε ο άνθρωπος. Αν όχι “πλήρης ημερών” (ποιος να το κρίνει αυτό;) αλλά σίγουρα με ένα μεγάλο έργο και πολλά πράγματα στο βιογραφικό του. Αυτό είναι λόγος για γιορτή, όχι…ε…αυτό που γίνεται.
Ο θάνατος είναι τελικά άλλο ένα στάδιο το οποίο στον σύγχρονο κόσμο δεν έχουμε ακόμα αποφασίσει πως να το χειριστούμε. Τα έθιμα και οι παραδόσεις δεν αντικατοπτρίζουν πλέον την πραγματικότητά μας. Σερβίρουν ελληνικό καφέ και κονιάκ σε ένα τσούρμο που κάνει δίαιτα, πίνει πλέον μόνο εσπρέσσο ή πράσινο τσάι και βγαίνει για τσιγάρο ώστε να δει τι γίνεται στο Facebook του… Μπορεί βέβαια και να ακολουθήσουν την διαδικασία για να παύσει ο λογαριασμός αλλά μάλλον απλά ψάχνουν ένα κατάλληλο βιντεάκι του από το YouTube να ανεβάσουν για να δούνε πόσα “like” θα μαζέψουν.
Στον κόσμο που ζούμε, με την τόσο ευρεία έννοα του “φίλου”, με ανθρώπους από ρεάλιτι που νομίζουμε ότι τους ξέρουμε, το πιο πιθανό είναι ότι από social media θα μάθουμε ότι έγινε. “Βρε, καιρό έχει να γράψει σχόλιο ο κολλητός…”
Αλλά βέβαια, δυστυχώς, τελικά δεν μας αγγίζουν. Διαβάστε στην εξαιρετική σελίδα αυτή συμβουλές για τραυματικές εμπειρίες και θα καταλάβετε ότι αυτά είναι συνήθως απλά media. Ο θάνατος ενός τραγουδιστή είναι απλά ένα ακόμα επεισόδιο. Αύριο θα βρούμε άλλο.
