Μεγαλώνει κανείς και φοβάται το θάνατο. Φοβόμαστε γιατί δεν έχουμε μάθει να πεθαίνουμε ενόσω ζούμε, που σημαίνει, ένα διαρκές σπάσιμο των συνηθειών μας.
Να πεθαίνουμε ως προς τα πολλά χθες, ως προς το λεπτό που μόλις πέρασε. Σκλαβωμένοι, γαντζωνόμαστε από το χθες και το αναμασάμε. Αναμασάμε την ευχαρίστηση, αναμασάμε τη δυσαρέσκεια. Αναμασάμε τη χθεσινή χαρά, τη λύπη, την αδικία, την προσβολή, το φόβο, την ηδονή. Αναμασάμε κάθε παρελθοντολογικό συναίσθημα. Προσκολλημένοι στην ψυχολογική μνήμη, προσκολλημένοι και στην ύλη. Στο σπίτι μας, στο αυτοκίνητο μας, στα έπιπλα μας, στη δουλειά μας.
Ζωή σημαίνει να ζούμε μ’ αυτά αλλά χωρίς αυτά.
Η προσκόλληση γεννά το φόβο, την ανησυχία, την αβεβαιότητα
κι η αβεβαιότητα κι ο φόβος είναι αιτία θλίψης.
ΖΩΗ γεμάτη, σημαίνει ΘΑΝΑΤΟΣ του χθες. Σημαίνει… να πηγαίνεις κόντρα στις συνήθειες σου. Να ταξιδεύεις με το άγνωστο.
Το να ζεις είναι η τέχνη της ζωής και η τέχνη του θανάτου μαζί.
