Πάντα έμενα άφωνος με την αγένεια. Ποτέ δεν μπορούσα να δικαιολογήσω, το θράσος, την κουτοπονηριά, κάποιοι τα έχουν βαφτίσει “καπατσοσύνη”, σε αυτόν το άκαρδο πράμα που είναι η ανταγωνιστική, άκαρδη κοινωνία του 21ου αιώνα που ισοπεδώνει όποιον βρεθεί στο δρόμο της εγωιστικής προόδου της. Η ευγένεια και ο σεβασμός έρχεται μόνο επειδή υπάρχει ο φόβος για όσους έχουν μεγαλύτερη εξουσία, ή για όσους κατέχουν κάτι ελκυστικό για να αποκτηθεί μέσω κάποιας συναλλαγής.
Μια ολόκληρη ζωή απέφευγα οποιαδήποτε επαφή με όσους και όσες θεωρούσαν τη ζωή μια αρένα όπου ο ένας κατασπαράζει τον άλλο επειδή είτε μπορεί ή έχει κληρονομήσει το γονίδιο της ύαινας από τους γονείς του.
Ανέκαθεν υπήρχαν οι εξυπνάκηδες που θεωρούσαν τους υπόλοιπους μαλάκες και δεν απέχουμε πολύ να σταματήσουμε να το αισθανόμαστε απλώς, αλλά και να το εμπεδώσουμε, ναι είμαστε καραμαλάκες και μάλιστα με περικεφαλαία, με πιστοποίηση.
Η διαφήμιση (απόλαυσέ την μόλις με διαβάσεις κάτω από εδώ, και θα καταλάβεις τι λέω) που προβάλλεται αυτές τις μέρες φαίνεται με την πρώτη θέαση χαριτωμένη. Ένας πατέρας – συνταξιούχος – τρέχει να τακτοποιήσει όλες τις εκκρεμότητες των πολυάσχολων παιδιών του, ουδέν το μεμπτόν στην ελληνική πραγματικότητα, για μη πω απόλυτα συνηθισμένο. Το μοσχαναθρεμμένο τους είναι πνιγμένο στη δουλειά, φρόντισε και για αυτό ο γέρος, παλιό κομματικό στέλεχος, τη βόλεψε σε καλό πόστο. Υπερβολή; μη βιάζεσαι, πάντα έτσι την πατάς.
Κάθε βράδυ, λίγο πριν φύγει από το σπίτι της κόρης (το χάρβαλο της το αγόρασε, να μη ξεπέσει στο νοίκι, βάζουμε στοίχημα;), στο οποίο έκανε babysitting, το μαγείρεμα και κάθε τι άλλο η άχρηστη κόρη του δεν έχει την παραμικρή ιδέα, λαμβάνει εντολές για τις εξωτερικές δουλειές. Λογαριασμοί με το σωρό που πρέπει να πληρωθούν και αυτός έχει το χρόνο να τρέξει.
To πρωί-πρωί ο σκατίγερος στριμώχνεται στο αστικό, που εδώ να πω την απορία μου: γιατί όλοι οι βρωμόγεροι με τη σάπια αναπνοή βιάζονται καθημερινά; Που πάνε πέρα – δώθε πριν καλά – καλά χαράξει; Με κρύο ή καύσωνα πάντα τους συναντάς. Γιατί δεν παθαίνουν μια ομαδική ανακοπή να ανασάνουν οι λεωφόροι, οι πάσης φύσεως ουρές αναμονής;
Πίσω πάλι στην διαφήμιση, και νάτος που έχει κόψει έναν υπνάκο στον ώμο του συνεπιβάτη του, βολεύτηκε αφού, και αν μου πεις δεν έχεις συναντήσει έναν τέτοιο ενοχλητικό ραμολί, δεν θα σε πιστέψω.
Αναρωτιόμαστε συχνά πως φτάσαμε σε αυτό το υπέρτατο χάλι. Μην το κουράζεις, δες τα 5 δευτερόλεπτα του σποτ, από το 25 έως και το 30, ξαναδές και αναλογίσου. Άκουσε την αφήγηση της κόρης και τα φάσκελα μην τα ρίξεις στην οθόνη, στρέψε την παλάμη στα μούτρα σου. Μη βρίσεις ούτε τον επαγγελματία που είχε τη φαεινή ιδέα, ούτε τον πολυμήχανο γέρο που σου τρώει τη σειρά, απλά κοίταξε από πίσω του το όρθιο κορόιδο και βάλε στη θέση του εσένα. Ναι μαλάκα, εσύ είσαι αυτός, ο αποσβολωμένος που ακολουθείς τους κανόνες. Εκεί θα μείνεις να το ξέρεις να περιμένεις για το υπόλοιπο της ζωής σου γιατί ο γλυκός πουστόγερος εκπαίδευσε πρώτα την κόρη του, αυτή που στο σπηκάζ τον καμαρώνει και τον χαίρεται. Και αν νομίζεις ότι εδώ τελείωσες είσαι γελασμένος, πίσω στο σπίτι ετοιμάζει μια ακόμη γενιά απατεωνίσκων, τα εγγόνια του, του παιδιού του τα παιδιά, δυο φορές παιδιά του και σκατάνθρωποι στο πολλαπλάσιο.
Τι όχι;
Αμφιβάλλεις ακόμη;
