Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: ως Λύκο δε με φοβίζουν οι αγέλες.
Μη σας πω, εδώ ανάμεσα στα προβατάκια, πως καμία φορά μου λείπει κιόλας η αγέλη μου.
Τα πράγματα είναι πιο απλά στις αγέλες. Δε νιώθεις ποτέ μόνος, αδύναμος, αβεβαιότητα ή αμφιβολία. Πάντα υπάρχουν γύρω όμοιοι σου να σε συνδράμουν.
Επίσης δε χρειάζεται να σκέφτεσαι, να κρίνεις ή να αποφασίζεις μόνος σου. Αυτό είναι δουλειά του Αρχηγού. Εσύ απλώς υπακούς, ακολουθείς, βοηθάς. Οι αγέλες είναι γενικά εύκολη ζωή.
Τέλος, οι αγέλες στη φύση μοιράζονται τα πάντα, φαΐ, θηλυκά, αντιπάλους και φυσικά, την ευθύνη για ότι κάνουν. Αν ένας της αγέλης σκοτώσει ένα ζώο μιάς φάρμας ή ένα άλλο αρπακτικό μιας άλλης αγέλης, οι άνθρωποι ή τα ζώα της άλλης πλευράς θα μας κυνηγήσουν όλους. Γιατί η αγέλη είναι ένα.
Οι ανθρώπινες αγέλες με μπερδεύουν.
Ενώ ισχύουν πάνω κάτω τα ίδια με τις αγέλες των ζώων, οι ανθρώπινες αγέλες έχουν κάποιες περίεργες διαφορές:
Καταρχήν, τα μέλη τους ,ενώ έχουν την ίδια συμπεριφορά και ιδέες, εντούτοις στις πράξεις δεν είναι ενωμένοι.
Συχνά είναι ο καθένας μόνος του.
Τι κι αν το κυνήγι είναι μέρος της ιδεολογίας τους, των κηρυγμάτων τους και της τακτικής τους εν γένει;
Οι ανθρώπινες αγέλες, αν τα εγκλήματα τους αποκαλυφθούν αρνούνται τις ευθύνες του όλου και τότε το μέλος -ο φυσικός αυτουργός- μένει μόνο στη μοίρα του.
Αν όμως είναι έτσι τότε γιατί οι άνθρωποι συμμετέχουν; Δε νοιώθουν την προδοσία, την εγκατάλειψη και την υποκρισία;
Βέβαια υπάρχει και η θυσία. Για το καλό της αγέλης, καμιά φορά ένα μέλος θυσιάζεται, για να επιβιώσουν οι άλλοι. Αλλά αυτό ξεπλένει την ομάδα;
Πρόσφατα, μια «αγέλη» ανθρωπόμορφων έκανε κάτι που οι κανονικοί άνθρωποι θεωρούν αποτρόπαιο, που τους σόκαρε.
Καταλαβαίνω την κριτική προβατάκια μου, αλλά προς τι η έκπληξη;
Αν δείτε ένα κοπάδι Λύκων, με τα δόντια γυμνωμένα και τα νύχια ακονισμένα, με τα μάτια γεμάτα μίσος ,να ουρλιάζουν άγρια και να ζητούν αίμα, δε θα περιμένετε να σκοτώσουν; Ή μήπως περιμένετε να αποδώσουν δικαιοσύνη;
Αγνά μου, κακόμοιρα προβατάκια, από πότε οι λύκοι αποδίδουν δικαιοσύνη; Οι λύκοι είναι φτιαγμένοι να κυνηγούν και να σκοτώνουν, όχι να διορθώνουν οτιδήποτε, ούτε να λύνουν προβλήματα.
Επίσης καλά μου προβατάκια, την πόρτα στο μαντρί την ανοίξατε εσείς γιατί θέλατε να διώξετε τους ποντικούς που σας κατάκλεβαν το κελάρι.
Αντί όμως να τους κυνηγήσετε εσείς, κάποια κοράκια από τις τηλεοράσεις και αλλού, σας είπαν να φωνάξετε μέσα τους λύκους, γιατί τάχα μου οι λύκοι είναι άγριοι, αυτοί θα φάνε τους αρουραίους, «να ξεβρωμίσει ο τόπος».
Τώρα πώς νοιώθετε προβατάκια; Τώρα έχετε και λύκους, και αρουραίους και τα μαντρόσκυλα δε τους κυνηγούν τους λύκους, αλλά μαζί όλοι κυνηγούν μόνο τα μαύρα πρόβατα, που αρνούνται να τους κουρεύουν μέχρι και τις σάρκες οι τσοπάνηδες για να πληρώσουν αυτά που έφαγαν οι αρουραίοι.
Βλέπετε, οι λύκοι και τα τσοπανόσκυλα συγγενεύουν, είναι όλα κύνες και κυνικοί.
Τώρα προβατάκια μου, μάθετε να ζείτε με τους λύκους, να σας φυλάνε και να τρώνε κάπου-κάπου όποιον διαφωνεί. Όσο για τους αξιότιμους σας τσοπάνηδες, αυτοί ελπίζουν να «σοβαρέψουν» οι λύκοι και να μην είναι τόσο άγριοι και ατίθασοι, για να βοηθήσουν τα τσοπανόσκυλα να σας κρατάνε στο μαντρί.
Ακόμα κι αν το μόνο που μπορούν να κάνουν στην τελική αυτοί οι λύκοι είναι να δαγκώνουν… σοβαρότερα.
