Χτες ήταν η “Εθνική” επέτειος του Πολυτεχνείου.
Είναι μια επίσημη, ιστορικά κατοχυρωμένη εορτή, που όμως είναι φανερό ότι δεν είναι και τόσο εθνική, γιατί δυστυχώς υπάρχουν πάρα πολλοί που ούτε την τιμούν και ούτε την παραδέχονται!
Αντίθετα λοιπόν με τις άλλες επετείους, που βρίθουν από ιστορικές ανακρίβειες και εξιδανικεύσεις, και αλίμονο στον ιστορικό που θα τολμήσει να τις αμφισβητήσει, η επέτειος της 17ης Νοεμβρίου, παρότι είναι η πιο πρόσφατη και αρκετοί από όσους ήταν εκεί είναι εν ζωή, αμφισβητείται καθημερινά ως μύθος , “αριστερή προπαγάνδα” , ενώ αρκετοί αμφισβητούν μέχρι και τους νεκρούς του, με τη σαθρή δικαιολογία ότι “δεν ήταν μέσα, αλλά έξω από το Πολυτεχνείο!” λες και άμα σε σκοτώσει ο αστυνομικός έξω από το Πολυτεχνείο, αναιρεί το λόγο για τον οποίο σε πυροβόλησε!
Γι αυτά όμως δε θα σας μιλήσω, τα έχουν γράψει καλύτεροι και πιο ενημερωμένοι από εμένα.
Εγώ θα σας ρωτήσω προβατάκια μου γλυκά, μετά το Πολυτεχνείο ,τι ;
Φέτος, όπως σε κάθε μαζική πορεία τελευταία, 20-30000 άνθρωποι, οι “συνήθεις ύποπτοι” αριστεριστές, φοιτητές, συνδικαλιστές, κάποιοι εναπομείναντες “αγανακτισμένοι”, κάτι οργανώσεις αντιφασιστικές, κάτι σπουδαστές και κάτι μέλη αριστερών νεολαίων, και φυσικά το “εξωγήινο” μπλοκ του ΠΑΜΕ-ΚΝΕ που κάθε φορά έρχεται από το αυτόνομο κρατίδιο του Περισσού, κάνει μια παρέλαση, στην οποία δεν επεμβαίνουν ποτέ οι μπάτσοι γιατί έτσι κι αλλιώς ξέρουν ότι είναι απλά περαστικοί και αυτό ήτανε!
Οι υπόλοιποι πολίτες γιορτάζουν το Πολυτεχνείο στον καναπέ τους, βλέποντας ειδήσεις να μεταδίδουν ότι “έγιναν επεισόδια” χωρίς να λένε τί και πώς, μεταδίδοντας για “γνωστούς-αγνώστους” και “κουκουλοφόρους” και σπασμένα και αλλά τέτοια γλαφυρά!
Δε σας κατακρίνω προβατάκια, κι εγώ πριν λίγα χρόνια έτσι νόμιζα για το Πολυτεχνείο, κι εγώ είχα να το γιορτάσω από τότε που ήμουν στο Λύκειο και κάναμε “γιορτή Πολυτεχνείου” στο σχολείο και καθόμασταν τις 3 πρώτες ώρες για να μας κάνουν να βαρεθούμε με ακατανόητα τότε για μας πράγματα, τα οποία επιμελώς φρόντιζαν να μη μας εξηγήσουν επαρκώς, ούτως ώστε να μην καταλάβουμε!
Όμως στην εποχή της γρήγορης είδησης, του tweeter και του facebook και του youtube, που τα κινητά έχουν ευκρινείς κάμερες και τα πάντα “ανεβαίνουν” στο διαδίκτυο άμεσα, την ώρα που συμβαίνουν, δεν έχουμε καμιά δικαιολογία να καταπίνουμε αμάσητη την δήθεν αμερόληπτη προσέγγιση των περισσότερων καναλιών της τηλεόρασης και των ραδιοφώνων.
Πλέον το τί θα πιστέψουμε προβατάκια, είναι επιλογή και όχι μονόδρομος, αν λοιπόν καταπίνεις αμάσητο ό,τι χορταράκι σου σερβίρουν από τα περισσότερα ΜΜΕ, το κάνεις συνειδητά , και όχι επειδή δεν μπορείς να βρεις την αλήθεια προβατάκι μου καναπεδευμένο!
Εκτός αν σε βολεύει το ψέμα, η στρέβλωση. Αν ψάχνεις δικαιολογία που δεν αντιδράς και τη βρίσκεις σε ένα μέρος πιο ασφαλές , πιο “αξιοπρεπές” από την αλήθεια, που είναι οτί φοβάσαι-φοβόμαστε να αντιδράσουμε!
Φοβόμαστε τον αστυνομικό των ΜΑΤ που έχει εντολή να διαλύσει με κάθε τρόπο οποιαδήποτε πορεία, ακόμα κι όταν είναι ειρηνική όπως η χθεσινή ή όπως οι διαμαρτυρίες των καθαριστριών του ΥΠΟΙΚ και των σχολικών φυλάκων, να κάνει χρήση χημικών απαγορευμένων σε πολλές χώρες και χειροβομβίδων κρότου-λάμψης, που πρόσφατα στοίχισαν τη ζωή σε ένα νέο στη Γαλλία, δίνοντας έναυσμα σε συζήτηση για την απαγόρευση τους ή έστω το δραστικό περιορισμό τους μόνο σε περιπτώσεις που η ζωή του οργάνου της τάξης βρίσκεται σε κίνδυνο.
Φοβόμαστε τον αστυνομικό που επιτίθεται σε φωτορεπόρτερ για να μη τραβάει τις επιθέσεις τους , όπως κατήγγειλε και για χτες η δημοσιογράφος του MEGA, κα Ανδρουλάκη αλλά και πολλοί άλλοι κατά καιρούς, όπως ο πρόεδρος της ένωσης φωτορεπόρτερ Μάριος Λώλος.
Αντί λοιπόν να πούμε ότι φοβόμαστε να πάμε, για να μη ρουφήξουμε τόνους χημικά, για να μη φάμε ξύλο από αυτούς που πληρώνουμε να μας προστατεύουν, ότι βαριόμαστε να αφήσουμε τον καναπέ μας και τη δουλίτσα μας, λέμε ότι στις διαδηλώσεις “τα σπάνε οι αναρχοαυτόνομοι”, “γίνονται επεισόδια” , “τι τις θέλουν τις πορείες;” , “μας κατέστρεψε η γενιά του Πολυτεχνείου” και άλλα τέτοια κλισέ.
Βέβαια, υπάρχει και ο αντίλογος, που λέει κυρίως ότι οι πορείες είναι παρωχημένος και αναποτελεσματικός τρόπος διαμαρτυρίας, ότι ο εορτασμός μιας εξέγερσης ενάντια στην καταπίεση και την ανελευθερία πρέπει να γίνεται με καταθέσεις στεφάνου και κούφιους λόγους ή με παρελάσεις, όπως γίνεται στις άλλες επετείους. Στις άλλες επετείους όμως μιλάμε για πράγματα πιο “μαύρο-άσπρο”, είμαστε “εμείς” και οι “άλλοι”, οι εχθροί, έστω κι αν στους εχθρούς υπήρχαν πάντα προδότες, γενίτσαροι και ταγματασφαλίτες, που ήταν Έλληνες. Η επέτειος του Πολυτεχνείου είναι ιδιάζουσα, γιατί είναι μια εξέγερση που οι βολεμένοι του Καθεστώτος και οι φοβισμένοι νοικοκυραίοι δεν ήθελαν να γίνει, δε την υποστήριξαν στο σύνολό τους, και τελικά την αποδέχτηκαν μόνο όταν δε μπορούσαν πια να την αγνοήσουν, όταν αναγκάστηκαν να φέρουν τα πιο σκληροπυρηνικά φασιστοειδή όπως ο “περίφημος” Ντερτιλής , να πυροβολούν στο ψαχνό και να εκδικούνται τους νέους που τόλμησαν να καταλάβουν τη σχολή, να υψώσουν το ανάστημα τους στη Χούντα.
Μην έχουμε όμως αυταπάτες, το ίδιο μένος έχουν και τώρα οι σημερινοί ένστολοι, που κατά 60% ψηφίζουν ΧΑ, και που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δείρουν νέα αγόρια και κορίτσια, συνταξιούχους, καθαρίστριες, καθηγητές, φωτορεπόρτερ και απλούς περαστικούς, όπως εκείνος ο Γερμανός φοιτητής που ήρθε στη χώρα μας μέσω Erasmus, για να τον ξυλοφορτώσουμε, επειδή πήγε 17 Νοέμβρη βόλτα στα Εξάρχεια, και εκφράζει μάλιστα την απορία “τι είδους χώρα είναι αυτή που πρέπει να φοβόμαστε την αστυνομία;” μια αυτονόητη ερώτηση, που δεν έχει πάρει καμία απάντηση μέχρι τώρα (βλέπετε σύνδεσμο στο τέλος του άρθρου).
Αυτό το ερώτημα όμως είναι και όλη η ουσία της συμπεριφοράς των ΜΑΤ, η ουσία της καταστολής. Η τρομοκρατία, το δόγμα του “Νόμου και της Τάξης” ακόμα κι αν αυτή η τάξη κοστίζει σε ελευθερία, σε ζωές και σε μια διάχυτη τρομοκρατία που προέρχεται από το ίδιο το Κράτος και την κυβέρνηση, που με τόση ευκολία αποκαλεί τους διαφωνούντες “τρομοκράτες”, αλλά ο φόβος είναι το πιο μεγάλο όπλο της.
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν: αν οι πορείες είναι τόσο άσκοπες και αναποτελεσματικές, γιατί επιστρατεύονται χιλιάδες αστυνομικοί για να τις καταστείλουν;
Αν και κάθε φορά γίνονται “επεισόδια”, γιατί πάντα συλλαμβάνονται αριστεροί ή φοιτητές και νεολαίοι και όχι κουκουλοφόροι και “γνωστοί-άγνωστοι”;
Γιατί η αστυνομία αντί να προστατεύει, επιτίθεται και τρομοκρατεί τον πολίτη που διαμαρτύρεται, αν και είναι συνταγματικό του δικαίωμα, και η διαμαρτυρία σε δημόσιο χώρο, και η διαδήλωση;
Τέλος, γιατί η πιο συνήθης δικαιολογία για την απαξίωση του Πολυτεχνείου είναι η μετέπειτα πορεία μερικών από αυτούς που ήταν μέσα, και μετά το εξαργύρωσαν πολιτικά, σαν τα μεταγενέστερα λάθη τους να αναιρούν την τότε δράση τους;
Θα κλείσω με την ελπίδα να ψάχνουμε την αλήθεια προβατάκια, γιατί δεν είναι προς διαπραγμάτευση και υπάρχει, αντικειμενική και ιστορική, χωρίς συναισθηματισμούς και εξωραϊσμό, αλλά και χωρίς στρεβλώσεις και ιδεοληψία, χωρίς μύθους και ωραιοποιήσεις. Μόνο τότε μπορεί να ωριμάσουμε ως Έθνος και να κοιτάξουμε κατάματα τον εαυτό μας, με τα λάθη και τα σωστά του.
Γιατί έχουμε κάνει μεγάλα λάθη ως λαός, αλλά το Πολυτεχνείο προβατάκι, δεν ήταν ένα από αυτά!
Ακολουθούν μερικοί σύνδεσμοι τεκμηρίωσης για τα λεγόμενα του γράφοντα.
http://www.protothema.gr/greece/article/427300/germanos-foititis-kataggellei-xulodarmo-apo-ta-mat/
