Εχτές προβατάκια μου, ο Λύκος δεν ήταν εκεί στην καρδιά των γεγονότων, γιατί ήταν σινεμά.
Νυχτερινή προβολή, ένα μεταφυσικό θρίλερ ονόματι “Το Κάλεσμα” ή αγγλιστί “The Conjuring”.
Μόνο την αρχή όταν δει κανείς, αμέσως του έρχεται στο μυαλό το άκρως τρομακτικό και σκηνοθετικά άρτιο “Insidious”, καθώς ο βασικός χαρακτήρας και στα δύο ενσαρκώνεται από τον ίδιο πολύ καλό ηθοποιό, Patric Wilson.
Από κει και έπειτα ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με ένα καλογυρισμένο horror, το οποίο, ενώ ασχολείται με ένα διόλου πρωτότυπο θέμα (στοιχειωμένο σπίτι, δαιμονισμοί-εξορκισμοί, ανήσυχα πνεύματα κτλ), εντούτοις βλέπεται πολύ ευχάριστα και υποστηρίζει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας μια αληθοφάνεια, που ενισχύεται από το γεγονός ότι βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και τα ονόματα και οι περιοχές, που αναφέρονται, έχουν διατηρηθεί αναλλοίωτα.
Βέβαια, ως Λύκος δε θα μπορούσα να μη δαγκώσω και λίγο.
Στα μείον λοιπόν της ταινίας είναι το ότι, ενώ χτίζει μια πολλά υποσχόμενη υπόθεση δεν ξεφεύγει από διάφορα κλισέ του είδους, ούτε καταφέρνει να κρύψει τις έντονες επιρροές του, που παραπέμπουν σε Εξορκιστή, Insidious, Paranormal Activity ακόμα και Τα Πουλιά του Χίτσκοκ ή την παλιά σειρά Friday the 13th για όσους γεννήθηκαν γύρω στο ’80 και τα θυμούνται αυτά.
Επίσης με ξένισε λίγο η απόλυτα θρησκευτική εξήγηση, ώστε όλα τα δεινά να αποδίδονται στον “Οξαποδώ” και η εμμονή στην αποδεδειγμένα απαξιωμένη, ιστορικά, περίπτωση των “Μαγισσών του Σάλεμ”.
Αν θέλετε λοιπόν να πάρετε μια πληρωμένη τρομάρα, παρόμοια με αυτή που πήρατε σε όλα τα προαναφερθέντα έργα που επηρέασαν το παρόν δημιούργημα του James Wan ,τότε αυτή η ταινία γυρίστηκε για σας.
Τώρα για πρωτοτυπία… μην το πολυπεριμένετε.