Ο μολοσσός της Ηπείρου

Καθώς ψάχνω την ιστορία και τις ιστορίες της περιοχής, (και το θέμα των διακοπών με σκύλο ή κατοικίδια γενικά) έπεσα πάνω στο Facebook στην ομάδα για τον “Μολοσσό της Ηπείρου”. Ομολογώ ότι η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι πρόκειται για τίποτα εθνικιστές καραγκιόζηδες αδιάβαστους και ανιστόρητους. Έκανα λάθος σε πολλά επίπεδα.

Το πιο προφανές είναι ότι ακόμα και αν δεν υπήρχε ιστορική βάση στην υπόθεση, δεν υπάρχει λόγος να μην έχουμε μια δικιά μας ράτσα. Δηλαδή οι Γερμανοί και Άγγλοι κυρίως που κατασκεύασαν μέσα σε δυο αιώνες τις υπόλοιπες ράτσες και τις πουλάνε τώρα πιο έξυπνοι είναι από εμάς;  Πρόκειται για κατασκευή και marketing προϊόντος αν το δεις έτσι.  Ας φτιάξουμε εξαγώγιμα προϊόντα λοιπόν!

Η δεύτερη ανάλυση και των ιστορικών γεγονότων οδηγεί σε ενδιαφέρον.  Υπήρχαν σκύλοι στην περιοχή, γιατί να μην είχαν και κοινά χαρακτηριστικά;  Όλα κοπρόσκυλα ήταν στην Ελλάδα μέχρι που ήρθε ο Γερμανός βασιλιάς να μας μάθει τις ράτσες;

Και η τρίτη ματιά είναι ακόμα πιο απλοϊκή:  γιατί όχι;  Αν υπάρχει σκύλος που να ταιριάζει με την περιοχή και τις ανάγκες της, δεν υπάρχει λόγος να μην στηρίξουμε την προσπάθεια.  Όχι σαν εθνικιστές ή ιστοριολάγνοι αλλά σαν marketing τουλάχιστον.  “Only believe statistics you have made up yourself” λέγανε στο μάθημα της στατιστικής.  Ε, αν είναι να έχεις καθαρόαιμο, ας είναι ελληνικό!

ΔΕΙΚΤΗΣ ΑΛΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ 5 – ΠΕΝΤΕ.  Γιατί δεν σκοπεύω να αγοράσω ποτέ καθαρόαιμο.  Αλλά προτιμώ να είναι ελληνικής κατασκευής και προέλευσης αυτά που κυκλοφορούν στην περιοχή μου!

Παραθέτω κάποια αποσπάσματα από το αντιαισθητικό αλλά γεμάτο δικτυακό τόπο:

MΟΛΟΣΣΙΚΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 1

Απόσπασμα από το “Dogs the Ultimate Dictionary of over 1000 Dog Breeds” , Desmond Morris, 2001, Random House UK, Σελ 618.

“Επίσης είναι γνωστός και ως Σουλιώτικος Αγριοχοιροθήρας. Αυτή η εξαφανισμένη φυλή χρησιμοποιείτο ως φύλακας περιουσιών καθώς και για την προστασία στρατηγικών επάλξεων κατά την διάρκεια πολεμικών επιχειρήσεων. Οι Σουλιώτες ήταν μία φυλή που κατοικούσε κατά την διάρκεια των 17 ου και 18 ου αιώνων στην Βόρειο-Δυτική περιοχή της σύγχρονης Ελλάδας, κοντά στην ορεινή περιοχή της σημερινής Πάργας. Ο σκύλος αυτός ήταν ο εντυπωσιακός τους φύλακας. Αποτελούσε μία τοπική έκδοση των προγόνων της φυλής που σήμερα αποκαλούμε Great Dane. Περιγράφεται ως σκύλος με “γεμάτο στόμα”, εκφοβιστικό χαρακτήρα, με σκληρή εμφάνιση και τραχύ τρίχωμα (Σχ. Δεν εννοεί συρματοειδές). Αυτό το σκληροτράχηλο σκυλί φημολογείται ότι έφθανε τα 4 πόδια σε ύψος, η 1,21 μ. Ο μεγαλύτερος σκύλος φύλακας που είχε ποτέ υπάρξει. Όταν εκτελούσε καθήκοντα φύλακα τα αυτιά του, σύμφωνα με παλαιά παράδοση, εκόπτοντο. Το 1886 ο Μ.Β.Wynn, γράφοντας την ιστορία του Βρετανικού/Αγγλικού Μαστίφ σχολιάζει. ‘Ο πραγματικός Μολοσσός…πανομοιότυπος η σχεδόν πανομοιότυπος με τον σύγχρονο Αγριοχοιροθήρα των Σουλιωτών’ “.

ΜΟΛΟΣΣΙΚΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 2

Ο David Hancock σε άρθρο στο περιοδικό “Dogs Monthly”, Αύγουστος 2001, και στο βιβλίο του “Mastiffs, Large Game Hunters” αναφέρει τον Σκύλο των Σουλιωτών σε σχέση με μία μαρτυρία του Λόρδου Τρούρο.

“Οι Γερμανικοί σκύλοι που χρησιμοποιούντο για το κυνήγι αγριογούρουνου κατά των Μεσαίωνα, έφθαναν αρχικά το ύψος των 28 ιντσών η 71 εκατοστών. Το επιπλέον ύψος επιτευχθεί αργότερα με την πρόσμιξη αίματος από τον Σκύλο των Σουλιωτών, ο οποίος είχε αρχικά εισαχθεί ως ‘σκύλος επίδειξης’ κατά την διάρκεια των στρατιωτικών παρελάσεων των ηπειρωτικών/ευρωπαϊκών συνταγμάτων. Ο Λόρδος Τρούρο εισήγαγε ένα από αυτά τα σκυλιά. Ήταν ένας τεράστιος ιχνηλάτης. Τα Όρη του Σουλίου ευρίσκονται στην περιοχή γνωστή ως Μολοσσία, η οποία ήταν φημισμένη για τους τεράστιους ιχνηλάτες της και τους εξαιρετικά επιθετικούς σκύλους φύλαξης κοπαδιών. Η επιδίωξη/επιθυμία για την δημιουργία ενός γιγαντιαίου σκύλου, οδήγησε στην διασταύρωση των Γερμανικών Αγριοχοιροθηρών με αυτά τα σκυλιά των Σουλιωτών.”

ΜΟΛΟΣΣΙΚΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 3

Juliette Cunliffe, απόσπασμα από το “The Encyclopedia of Dog Breeds”, Parragon Publications 1999,US Edition 2003, Barnes and Noble Books.

H Cunliffe αναφέρεται σε αποσπάσματα από το έργο “Naturalist’s Library” του W.H.Lizards 1840. “Ο Lizards, εξισώνει τον Αγριοχοιροθήρα των Σουλιωτών με τον Γερμανικό Αχριοχοιροθήρα. Μια από τις πιο μεγαλόσωμες φυλές που ήταν γνωστή την εποχή αυτή-1840- και τον οποίο θεωρούσε τον πραγματικό Μολοσσό της αρχαιότητας. Είχε φαρδύ/πλατύ στόμα, σκληροτράχηλο και εκφοβιστικό χαρακτήρα, και τραχύ τρίχωμα. Κανένα δεν είχε παρατηρηθεί χωρίς κομμένα αυτιά. Η ουρά είχε τραχύ και ακατάστατο τρίχωμα. Το χρώμα ήταν πύρινο με μαύρη η καφέ πλάτη, ώμους και γύρω από τα αυτιά. Πολλοί τέτοιοι σκύλοι χρησιμοποιούνταν από τους Τούρκους, κατά την διάρκεια των Αυστρο-Τουρκικών πολέμων για την φύλαξη παραμεθορίων περιοχών. Κατά την διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων πολλά δείγματα αιχμαλωτίσθηκαν και υιοθετήθηκαν από τις Αυστριακές Αυτοκρατορικές δυνάμεις και χρησιμοποιήθηκαν ως κατοικίδιοι σκύλοι στους στρατώνες. Ένα δείγμα που παρουσιάσθηκε στον Βασιλέα της Νάπολης, σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής, ήταν ο πιο υψηλός/μεγαλόσωμος σκύλος στον κόσμο με ύψος στο ακρώμιο 1.22 μ. Τα λίγα δείγματα που είχαν παρατηρηθεί περιεγράφοντο ως λίγο κοντότερα από ένα Πόνυ Σέτλαντ. Το κεφάλι του Σουλιώτικου Σκύλου έμοιαζε περισσότερο με αυτό του σύγχρονου Great Dane, παρά με αυτό του σύγχρονου Βρετανικού Μαστίφ”.

4

Clifford L.B. Hubbard, απόσπασμα από το “Working Dogs of the World”, Sidwick 7 Jacksosn Ltd, London, 1947.

“Οι βαρείς μαύροι-πύρηνοι, τρίχρωμοι, και ασπρόμαυροι σκύλοι που βρίσκονται στην Σπάρτη είναι οι μιγάδες φύλακες που σπάνια χρησιμοποιούνται στα κοπάδια με τα πρόβατα. Είναι μία φυλή σκύλων που κατάγεται από τον Μολοσσό με πολλές “μεταγγίσεις αίματος” από Αλβανικά Λυκόσκυλα. …Ένας ποιμενικός Σπαρτιάτης παρουσιάστηκε μία φορά σε έκθεση σκύλων στο Ισλιγκτον, στο Λονδίνο, αλλά αυτό έγινε πολύ παλιά, και ο σκύλος συμμετείχε με την επωνυμία ‘Αλβανικό Λυκόσκυλο’…Ταξιδιώτες στην Ελλάδα κατά τον δέκατο έβδομο και δέκατο όγδοο αιώνα, συχνά αναφέρονται σε αυτούς τους σκύλους ως έχοντες τρομακτικά άγρια προδιάθεση και τεράστιο όγκο……και ο Ελληνικός Ποιμενικός και ο Σπαρτιάτης είναι άγριοι”.

5

Απόσπασμα από το Dogs of the World, -Dr Schneider-Leyer-Der Hunde der Welt 1960, Albert Muller Verlag. A.G. Ruschlikon, Zurich,1960.

“Φυλή γνωστή επί αιώνες. Χρησιμοποιείται από Έλληνες ποιμένες και αγρότες. Μεσαίου μεγέθους, όρθια στάση του σώματος, δυνατό και βραχύ ρύγχος, μικρά, όρθια πολύ ευκίνητα αυτιά, ουρά που φέρεται χαμηλά. Υψος 21,5-23,5 ίντσες. Η κεφαλή είναι πεπλατυσμένη με εμφανή ρυνομετοπική γωνία/στοπ. Σώμα μυώδες. Το τρίχωμα στο ρύγχος και το πρόσωπο είναι βραχύ και μακρύτερο στο υπόλοιπο σώμα. Χρώμα λευκό, περιστασιακά με μικρά πορτοκαλί η κιτρινωπά μπαλώματα στα αυτιά”.