«Ο ΠΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΟΒΑΡΗ ΔΙΑΦΥΓΗ σε αυτή τη ζωή. Διαφυγή ενάντια στην ανία που τόσο μας κυνηγάει και μας ταλαιπωρεί και στο έλλειμμα δημιουργικότητας και έμπνευσης που τόσο δεν τις κυνηγάμε και δεν τις ταλαιπωρούμε.
ΦΥΣΙΚΑ Ο ΠΟΝΟΣ ΕΧΕΙ ΕΚΔΟΧΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΘΜΙΣΕΙΣ, έχει μετρικό σύστημα και εκπλήξεις, όλα όμως αυτά είναι παντελώς υποκειμενικά. Ο πόνος έχει τη δική του στάση άλλωστε. Η έννοια, όμως, του πόνου είναι αντικειμενική στην ανθρωπότητα και χάρη σε αυτήν προχωρήσαμε και προκόψαμε, που λέει ο λόγος.
ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΣΤΕ, ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΜΑΧΟΜΑΣΤΕ, σκεφτόμαστε και γράφουμε, ερευνούμε, επινοούμε και συζητάμε. Θέλουμε απλώς να απαλειφθεί ο πόνος, να μπει σε λογικές, μετρήσιμες εικόνες μες στο μυαλό μας και να ερμηνευθεί ως ιστορία. Να βρεθεί ακόμα μια άγνωστη νησίδα της ψυχής μας με ξεχασμένα γονίδιά μας και να κατανοήσουμε περισσότερα (ή να μπερδευτούμε περισσότερο).
ΚΑΝΕΙΣ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Όχι γιατί δεν θέλει, αλλά επειδή δεν ξέρει… Για αυτό και ο κόσμος εναποθέτει τις ελπίδες του στους πληγωμένους, στους απεγνωσμένους και σε αυτούς που ξεφύγανε από τον πόνο και θυμούνται. Γυναίκες και παιδιά που πουλιούνται και αγοράζονται, λαοί που οπλίζονται εσωτερικώς και εξωτερικώς, εταιρίες που συμπεριφέρονται ως κράτη και κράτη που συμπεριφέρονται ως αυλικοί. Γιατροί κλεισμένοι σε εργαστήρια, μουσικοί και συγγραφείς σε κάμαρες, επιστήμονες σε πειραματικούς σωλήνες, ερωτευμένοι σε μονόδρομο και εργάτες σε αδιέξοδο. Κοινός παρονομαστής, ο πόνος και η επιθυμία να υφίσταται πάντα αριθμητής σε τούτο το περίεργο κλάσμα της ανθρώπινης ύπαρξης.
ΒΕΒΑΙΑ ΛΙΓΟ ΠΟΛΥ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΛΕΩ είναι γνωστά και γραμμένα με τον ένα ή άλλο τρόπο. Αυτό, όμως, που δεν είναι γνωστό είναι πως σήμερα ο πόνος ο πραγματικός έχει χάσει τη γοητευτική του φωτιά για εμάς τους Δυτικούς. Αφενός, γιατί ο εξωτερικός πόνος εξελίσσεται χιλιάδες μίλια μακριά -σε άγνωστες τοποθεσίες, με εξωτικούς ανθρώπους στα δικά μας μάτια- και μόνο μέσα από οθόνες ή απομονωμένες γειτονιές και περίχωρα των πόλεων, γεγονός που μας απομακρύνει από την αίσθησή του και μας ξυπνάει μονάχα ευκαιριακές φιλανθρωπικές τάσεις και ροπές. Μας αφορά δηλαδή μονάχα στο επίπεδο της καθημερινής κουβέντας και σπάνια για να πράξουμε κάτι μεγαλύτερο από αυτό.
ΚΑΙ ΑΦΕΤΕΡΟΥ, ΔΙΟΤΙ Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΝΟΣ εκπαιδεύτηκε άρτια από εμάς τους ίδιους να εφησυχάζει με μικρές ενέσεις κατανάλωσης και ουσιαστικά να το βουλώνει με τον φόβο της απώλειάς τους. Κοινώς πατάμε πάνω στους φόβους του πόνου μας με τα ολοκαίνουρια, λαμπερά μας, πλαστικά παπούτσια και το βαφτίζουμε γιατρειά και θεραπεία. Εξορίζουμε τον πόνο, μα ο σοφός του λόγος και το σοφό του βλέμμα παραμένουν εδώ σαν εκείνες τις πεσμένες και χορταριασμένες κολόνες που κάποιοι πόνεσαν για να τις σμιλεύσουν, κάποιοι πόνεσαν για να τις υμνήσουν και κάποιοι πόνεσαν όταν έπεσαν. Ας σοβαρευτούμε λοιπόν και μάλιστα γρήγορα, διότι ο χρόνος δεν είναι θρησκεία να συγχωρεί.
Ο ΘΕΟΣ ΠΑΙΖΕΙ ΑΦΟΒΑ ΖΑΡΙΑ ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΣ δεν έχουμε την πολυτέλεια να πράξουμε το ίδιο με τον κόσμο μας. Δεν ήμασταν θεοί, δεν είμαστε θεοί, εμείς πονάμε…
Πηγή: Beau Sillage
