Αν υπάρχει κάτι που μ’ εξοργίζει περισσότερο σε τούτη τη χώρα, είναι η υποκρισία που μας διέπει, τον καθένα στη σφαίρα επιρροής του. Αν, μάλιστα, ο εκάστοτε τυπάκος που προβάρει το ρόλο του Φαρισαίου, κατέχει και μια θέση εξουσίας, τότε η ερμηνεία σπεύδει για το χρυσό αγαλματάκι.
Ήθελα, από την πρώτη στιγμή, να γράψω κάτι με αφορμή το σύμφωνο κοινωνικής συμβίωσης ανάμεσα σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια, αλλά περίμενα να καταλαγιάσει η θύελλα που, αναμενόμενο, θα ξεσπούσε γύρω από το θέμα.
Στη διάρκεια των προηγούμενων ημερών, ακούστηκαν διάφορα. Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ συνέδεσε, ευθέως, την ομοφυλοφιλία με την παιδοφιλία, δήλωσε ότι αγαπά τους ομοφυλόφιλους ως ανθρώπους, αλλά πιστεύει ότι ζουν μια δυστυχισμένη ζωή και απόρησε πώς ένα όργανο του σώματος που χρησιμοποιείται για την αποβολή περιττωμάτων μετατρέπεται σε σεξουαλικό όργανο.
Υψώνοντας το λάβαρο της επανάστασης, ως άλλος Παλαιών Πατρών Γερμανός, η πλειοψηφία των βουλευτών της κυβέρνησης βρήκε πάτημα για να αποσύρει την επίμαχη τροπολογία από το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.
(Τραγική ειρωνεία να ψηφιστεί ένα νομοσχέδιο που να προστατεύει και να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των μεταναστών, αλλά να στέλνει στο πυρ το εξώτερον τους ανθρώπους που έχουν διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, δε βρίσκεις;)
Ως άνθρωπος που δεν έχει και την καλύτερη σχέση με την Εκκλησία (σας δίνω πάτημα να μου την πέσετε οι έχοντες το εισιτήριο για τον Παράδεισο στο τσεπάκι), αραδιάζω ορισμένες σκέψεις στο χαρτί…
Οι Εκκλησιαστικοί κανόνες στηρίζονται σ’ ένα συγκεκριμένο δόγμα (δεν το είπα εγώ, ο σεβασμιότατος Πειραιώς το δήλωσε). Ως εκ τούτου, η όποια συμπεριφορά κινείται εκτός πλαισίου, θα πρέπει να τιμωρείται από την Εκκλησία. Συγχωρέστε με, αλλά δεν θυμάμαι κανέναν αφορισμό ιερέα επειδή γούσταρε παιδικά κωλαράκια.
Επίσης, μου διαφεύγει η περίπτωση κάποιου παπά, που αρνήθηκε να παντρέψει ένα ζευγάρι, επειδή είχε αρχίσει να πηδιέται πριν ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας.
Χαζά επιχειρήματα, θα μου πει κάποιος.
Μπορεί.
Δεν έχω καλύτερα.
Το νόημα, όμως, που προσπαθώ να διατυπώσω είναι ότι η Εκκλησία θα πρέπει, ως ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας, να προσαρμόζεται στα εκάστοτε δεδομένα, παραμένοντας πιστή στις απόψεις και στους όρους που διέπουν τη λειτουργία της.
Καλώς ή κακώς, συμφωνείς ή διαφωνείς, ο γάμος είναι μυστήριο και όσο αστείο μπορεί να φανεί σε κάποιον άθεο ένας κύριος με γενειάδα να δίνει την εκκίνηση σε ένα ζευγάρι να αρχίσει να πηδιέται με τη βούλα του Θεού, άλλο τόσο αστείο φαίνεται και σε κάποιον θρησκευόμενο να βλέπει τον Μπουτάρη σε ρόλο αρχιερέα κατά τη διάρκεια ενός πολιτικού γάμου.
Με άλλα λόγια, θα μπορούσε η Εκκλησία να διατηρήσει το copyright του γάμου και το Κράτος να βασίζεται, αποκλειστικά, στα σύμφωνα κοινωνικής συμβίωσης.
Ωραία πράγματα, απλά και ξεκάθαρα.
Το έτερο σκέλος της όλης ιστορίας είναι η στάση των βουλευτών. Όχι ότι έγινε κάτι διαφορετικό από αυτό που περίμενα.
Βαθύτατα συντηρητικοί οι δεξιοί, προοδευτικοί του κώλου οι σοσιαλιστές (λέμε τώρα) και λάβροι υποστηρικτές της διαφορετικότητας οι αριστεροί. Το γεγονός, βέβαια, ότι η κυβέρνηση έχει μείνει με 153 βουλευτές το κάνει ακόμα πιο δύσκολο. Αν ήταν άλλες οι εποχές, πιο εύκολες και με μεγαλύτερη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, θα είχε περάσει νύχτα και χωρίς πολλές κουβέντες.
Εν κατακλείδι, που λένε και οι πιο intellectuals, θα πρέπει, τόσο το Κράτος, όσο και η Εκκλησία να αποφασίσουν αν θα παραμείνουν πιστοί προσκυνητές αρχών, νόμων και δογμάτων που υιοθετήθηκαν πριν από πολύ καιρό ή θα προσαρμοστούν σε δεδομένα και συνθήκες που, προϊόντος του χρόνου, η κοινωνία παρουσιάζει. Προσωπικά, δεν έχω κανένα απολύτως θέμα αν ο διπλανός μου είναι αλλόθρησκος, ομοφυλόφιλος, έγχρωμος ή όχι. Και μόνο η χρήση των συγκεκριμένων επιθετικών προσδιορισμών υποκρύπτει ένα είδος ρατσισμού.
Ως μη ένθερμος υποστηρικτής των δογμάτων, θα μείνω στην υιοθέτηση κι εφαρμογή μιας και μόνο φράσης: «Αγαπάτε αλλήλους ως εαυτόν».
Κάντε το πράξη και όλα τα υπόλοιπα θα φανούν τόσο, μα τόσο μικρά…
