Ήταν 1985. Ο πρέσβης Monteagle Stearns έφευγε για Washington για να πείσει τον Ρήγκαν ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν ήταν αριστερή απειλή. Άλλωστε εμμέσως πλην σαφώς στο ΠΑΣΟΚ έλεγαν ότι θα υποστηρίξουν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή για πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τον κύριο “γουστάρω ΝΑΤΟ, ΕΟΚ και όλον τον Δυτικό κόσμο” Καραμανλή. Με την κίνηση αυτή η Παπανδρέου είχε πείσει τον πρέσβη ότι θα ένωνε την Ελλάδα με μετριοπάθεια.
Αντ’αυτού ο Παπανδρέου έκανε κωλοτούμπα. Συνεργάστηκε με το ΚΚΕ και έβαλε τον “αγκαλίτσα”, άχρωμο, άοσμο και κατά γενική ομολογία άχρηστο Χρήστο Σαρτζετάκη στην προεδρία της Δημοκρατίας. Αυτή η μανούβρα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και πολιτικά ευφυής αλλά συνοδεύτηκε από μια ακόμα, πολύ πιο επικίνδυνη.
Τέτοια εποχή περίπου, τέλη Μαρτίου, ο Παπανδρέου απείλησε να ασκήσει βέτο στην είσοδο Ισπανίας (ναι, αυτοί με τους Podemos…) και Πορτογαλίας. Το εκπληκτικό του επιχείρημα ήταν ότι θα κόστιζε στην αγροτιά μας, οπότε ζητούσε 2 δις πρόσθετες παροχές στους Έλληνες αγρότες σε αντάλλαγμα. Οι Άγγλοι αντέδρασαν όπως τώρα γκρινιάζοντας για την μεγάλη Ευρώπη, οι Γερμανοί όπως τώρα έλεγαν υπογράψτε να τελειώνουμε. Ο Παπανδρέου δεν απείλησε με Πούτιν ή Κινέζους αλλά με Μεσογειακά προγράμματα. Μάλιστα ανέβασε το κασέ ζητώντας και για τους αγρότες της Ιταλίας και της Γαλλίας λεφτά!
Όπως και τώρα, ο Παπανδρέου επικαλέστηκε “εσωτερικές πιέσεις”, τόσο από το κόμμα του όσο και τον λαό. Τελικά πήραν 4.4 δις οι τρεις χώρες και η Ελλάδα 1.4 δις με τα οποία κατέστρεψε μια για πάντα οποιαδήποτε θέληση για δουλειά μπορεί να είχε κάποιος αγρότης. Δεν ασκήθηκε βέτο και ουσιαστικά άλλαξαν οι διαδικασίες για να μην μπορεί μια Ελλάδα να το ξανακάνει αυτό το σώου. Ο θεσμός του προέδρου της Δημοκρατίας ξεφτιλίστηκε από το ΠΑΣΟΚ ώστε να μείνει διακοσμητικός πριν προλάβει να μπει κάνας Καραμανλής σε αυτή την θέση.
Οι Ευρωπαίοι νομίζω ότι το πήραν το μάθημά τους. Κάθε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική.