Έφυγε Κυριακή βράδυ, σε ηλικία 91 ετών, η διακεκριμένη καλλιτέχνιδα Ζιζή Μακρή, γαλλο-σερβικής καταγωγής, το γένος Sirnč, γεννημένη το 1924 στο Βελιγράδι. Την περίοδο 1946- 1950 σπούδασε χαρακτική στην École des Beaux-Arts, στο Παρίσι, με δάσκαλο τον μεγάλο χαράκτη Δημήτρη Γαλάνη.
Το 1951 απελάθηκε από τη Γαλλία μαζί με το σύζυγό της, τον Έλληνα γλύπτη Μέμο Μακρή, λόγω πολιτικών πεποιθήσεων. Η μόνη χώρα που τους έδωσε βίζα ήταν η Ουγγαρία. Εγκαταστάθηκαν στη Βουδαπέστη, όπου οργάνωσαν την καλλιτεχνική και κοινωνική τους δράση μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970.
Οι επιρροές της ήταν από πολλούς τόπους, καθώς δεν δεχόταν τον στενό χώρο του εργαστηρίου, αλλά ταξίδευε σε διαφορετικά μέρη, όπως Κίνα, Ρωσσία, Κούβα, Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία, Αρμενία. Ταξίδεψε πολύ, συνδέθηκε με τους αριστερούς διανοούμενους της εποχής, όπως τον Μπρεχτ, τον Ρίτσο και τα έργα της τα υποδέχτηκαν σε πολλά και διαφορετικά μέρη του κόσμου.
Το 1960 ήρθε στην Ελλάδα ως μέλος μυστικής αποστολής, συνελήφθη και φυλακίστηκε στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ για ένα χρόνο.«Στη φυλακή δεν μιλούσα καθόλου ελληνικά. Εκεί έκανα στα κρυφά ξυλογραφίες. Οταν με έπιασαν, άρεσαν στη διευθύντρια, κράτησε μία για την προίκα της κόρης της και έτσι δεν τιμωρήθηκα. Αργότερα απελευθερώθηκα, αλλά στην Ελλάδα μού επέτρεψαν να ξαναγυρίσω 30 χρόνια αργότερα! Μια ζωή εξόριστη…» είχε δηλώσει η ίδια 2 χρόνια πριν, στο Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα.
Η Ζιζή Μακρή έχει διακριθεί στη χαρακτική, το ψηφιδωτό, την tapissèrie. Το έργο της αφορούσε τον άνθρωπο, το κοινωνικό του περιβάλλον και τη φύση. Εικονογράφησε τα ποιήματα του Πωλ Ελυάρ και είχε σειρές ξυλογραφιών μεταξύ των οποίων, η σειρά των ξυλογραφιών της Φυλακής (1961-63), αποτέλεσμα του πολιτικού εγκλεισμού της στις Φυλακές Αβέρωφ που συνιστούν ένα μοναδικό καλλιτεχνικό αλλά και ιστορικό ντοκουμέντο.
Έργα της κοσμούν δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους στην Ουγγαρία και την Ελλάδα, όπως το Δημαρχείο της Βουδαπέστης στην Ουγγαρία και το αίθριο του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης στην Αθήνα. Έχει βραβευθεί σε παγκόσμιους διαγωνισμούς (Βερολίνο , Βαρσοβία, Μόσχα, 1953, 1955, 1957: εκθέσεις χαρακτικής της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοκρατικής Νεολαίας,) έχει τιμηθεί δύο φορές με το βραβείο Μούνκατσι (1959, 1963), καθώς και την ανώτατη διάκριση των τεχνών στην Ουγγαρία, το βραβείο του εξαίρετου καλλιτέχνη (1984). Έχει πραγματοποιήσει εκθέσεις στην Κίνα, το Μεξικό, στην Αβάνα, στην Ουάσινγκτον και έχει συμμετάσχει σε πλήθος ομαδικές σε πολλές χώρες του κόσμου.
Το ελληνικό κοινό ήρθε σε επαφή με το έργο της Ζιζής Μακρή για πρώτη φορά το 1964, με την έκθεση που πραγματοποιήθηκε στο «Ζυγό» με θέμα τις γυναίκες της φυλακής, ενώ το 1982 παρουσιάστηκαν στη γκαλερί «Νέες Μορφές» οι ξυλογραφίες από την Κίνα μαζί με άλλα έργα της.
Στην Ελλάδα, πριν τέσσερα χρόνια, το Μουσείο Μπενάκη είχε αποτίσει φόρο τιμής στο έργο της χαράκτριας, ενώ η τελευταία της έκθεση πραγματοποιήθηκε την περασμένη άνοιξη, στην γκαλερί «Αστρα»