Η αλήθεια είναι ότι χουζούρευα. Κι οι διευθυντές παιδικών σταθμών έχουμε δικαίωμα στην ξεκούραση, αμάν πια. Ήταν λίγο πιο πολύ από ότι θα έπρεπε αυτό που έφαγα, λίγο πιο ζεστός ο ήλιος στο γραφείο μου, ακούμπησα λίγο το κούτελο και με πήρε αμέσως. Οπότε το σοκ ήταν διπλό όταν ένιωσα κάποιον να με σκουντάει με όπλο . Είχα κλειδώσει την πόρτα άλλωστε.
“Τώρα θα τακτοποιούσα!” φώναξα μέσα στον ύπνο μου. Πετάχτηκα και άρχισα να συγυρίζω τα χαρτιά στο γραφείο μου. “Ξεκουραζόμουν για να φτιάξω και την ντουλάπα μετά.”
Ο κλέφτης μπερδεύτηκε λίγο. Αρκετά για να βάλω όλα τα τιμολόγια από μια μεριά. Είχα φτάσει στη μέση της ντάνας με χαρτιά απουσιών όταν μου είπε τι ήθελε:
-Τα λεφτά θέλω.
“Λεφτά δεν έχουμε. Μικρά παιδιά έχουμε. Και πολλά μάλιστα. Έχουμε Γιάννη με δυο ν, Γιάνη με ένα ν, Yanni με λατινικούς χαρακτήρες, Γιανιώ που δεν ξέρω αν είναι αγόρι ή κορίτσι. Οι γονείς του δεν μας αφήνουν να του/της περιορίσουμε τις επιλογές του. Έτσι είναι, 2017 φίλε.”
-Δηλαδή δεν έχει κανείς λεφτά εδώ;
“Λεφτά όχι. Ψείρες όμως έχουμε. Πολλές ψείρες. Είναι σα να λέμε το αφροδίσιο νόσημα των γαμημένων των κωλόπαιδων. Ο έρπης των νηπίων, τίτλος για θρίλερ σου λέω.”
Παρά την μαύρη μάσκα που φορούσε, φαινόταν στα μάτια του κλέφτη ότι προσπαθούσε να ζυγίσει τις επιλογές του. Μου έχωσε το όπλο στην πλάτη και με έσπρωξε προς την πόρτα.
-Ξεκλείδωσε την πόρτα και πάμε στο γραφείο των νηπιαγωγών. Δεν μπορεί, αυτοί θα έχουν κάτι να κλέψω!
Αν αρχίσουν να κυριεύουν ποτέ τα ζόμπι τον πλανήτη, θα υπάρχουν κάποια σημεία στα οποία δεν θα μπορείς να ξέρεις αν έφτασαν ακόμα. Ένα από αυτά είναι τα γραφεία καθηγητών και δασκάλων. Ξεπλυμένες φάτσες, κινούνται αργά, μηχανικά και μοιάζουν σαν να έχουν μόλις δει τον Χάρο με τα μάτια τους. Χωρίς πολύ δυσκολία τους πήρε τσάντες, πορτοφόλια και κινητά. Σχεδόν όλοι έχουν κάτι τηλέφωνα του προηγούμενου αιώνα, μικρή η ζημιά. Κάπως πιο ικανοποιημένος με άφησε και βγήκε να φύγει. Είχε φτάσει περίπου στη μέση της αυλής όταν φώναξα:
“Παιδιααααά!”
45 φατσούλες σήκωσαν τα μάτια τους από ότι έκαναν. Δεν ήταν πολύ, αλλά ήταν αρκετό.
“Τι σχολείο είμαστε;”
-ΝΙΙΙΙΙΝΤΖΑ! Φώναξαν όλα μαζί.
“Λύνουμε τα προβλήματά μας με τα λόγια;”
-ΠΟΤΕ!
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχαν βγάλει όλα τα παιδιά τα όπλα τους. Μέχρι να φτάσουν τα λίγο πιο μεγάλα με τις σπάθες ο κλέφτης είχε ήδη φάει κάτι νίντζα αστεράκια στο δόξα πατρί και με ναν τσακ τον είχαν ρίξει κάτω. Ουσιαστικά απλά τον τεμάχισαν ημιθανή οι τελευταίοι. Ένα μικρό που ήταν στην τουαλέτα το άφησαν να σκαρφαλώσει πάνω στο πτώμα και να τον ξεκοιλιάσει τελετουργικά για να μην νιώθει ότι έμεινε απέξω από την φάση.
Γύρισα στο γραφείο μου για να ολοκληρώσω τον υπνάκο μου. Όταν μεγαλώσουν κι αυτά θα μετανιώσουν τόσες ευκαιρίες για υπνάκο που τους δώσαμε και τις χαράμισαν χαζογελώντας. Η νηπιαγωγός τα έβαλε να ζωγραφίσουν τι έγινε πριν καθαρίσουμε τα αίματα. Έτσι κι αλλιώς οι γονείς βάζουν ότι βλακεία κάνουν τα ατάλαντα κωλόπαιδα φάτσα κάρτα στο γραφείο τους ή στο ψυγείο με περηφάνεια.
Ο ΜεξικανοΠόντιος συγγραφέας και στοχαστής Αλέκος Γκονζαλεζίδης έχει ξαναπεράσει από νηπιαγωγείο σε προηγούμενη ιστορία του όπου ήταν αστυνομικός.