Έχω φυσική απέχθεια στον τζόγο. Ίσως όχι φυσική, μάλλον από τον πατέρα μου την κληρονόμησα. Ως γονιός βέβαια έρχομαι σε ευθεία αντιπαράθεση με όλες τις πλευρές μου καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά και αντιμετωπίζω παλιά διλήμματα μέσα από τα μάτια τους. Ο τζόγος είναι μια από αυτές.
Το καλύτερο εργαλείο για να μελετήσει κανείς το φαινόμενο είναι μάλλον τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ένα ασφαλές και ελεγχόμενο περιβάλλον δοκιμασιών ρίσκου. Δεν μιλάω βέβαια για online poker αλλά σχεδόν όλα τα άλλα. Γιατί ρισκάρεις στην χειρότερη περίπτωση τον χρόνο που έχεις ξοδέψει με κάθε σου απόφαση.
Σήμερα κάλεσα ένα παιδί 4 ετών να παίξει στο επόμενο clan war στο Clash of Clans. Έχω ξαναγράψει για αυτό το παιχνίδι, αν δεν το ξέρετε κάντε κλικ εδώ. Ο πατέρας ανησύχησε ότι δεν είναι ακόμα έτοιμος, θα απογοητεύσει την ομάδα, δεν είναι στο επίπεδο των άλλων. Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει βέβαια. Απλά πρέπει να διαλέξουμε τον τρόπο, τον χρόνο και την μεθοδολογία μας.
Παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια τα παιδιά καταρχάς έρχονται αντιμέτωπα με τις δικές τους φοβίες. Βλέπεις το ένα να μαζεύει προσεκτικά πόντους, κολοκύθια ή χρυσά κλειδιά, ενώ το άλλο τα παίζει όλα ή τίποτα γιατί δεν έχει υπομονή. Η μία σε ρωτάει πριν κάνει το παραμικρό ή άλλη έχει καταστρέψει την ταμπλέτα με τρόπους που ούτε η αντιπροσωπεία δεν έχει ξαναδεί. Η δουλειά μου ως γονιός είναι να νομιμοποιήσω όλους τους τρόπους παιχνιδιού.
“Ξέρω γω; Δοκίμασέ το!” είναι η Νο1 απάντησή μου σε οποιαδήποτε φωνή από το άλλο δωμάτιο που συνδέεται με κάτι που παίζουν. “Το πολύ πολύ να το ξαναρχίσεις!” ίσως Νο2. “Μάθε Αγγλικά!” επίσης πολύ συχνή προτροπή. Αλλά ίσως η πιο σημαντική για αυτό που κοιτάμε εδώ είναι το “τι έχεις να χάσεις;”
Μελετώντας τον τρόπο που παίζουν (και τα δικά μου και άλλα παιδιά που παρατηρώ) σαφώς υπάρχει ένας μεγάλος διαχωρισμός μεταξύ καταστάσεων. Υπάρχουν τα παιχνίδια που παίζουν μόνοι τους, για την πάρτη τους, που δεν κοιτάει άλλος. Μετά υπάρχουν τέτοια παιχνίδια που γίνονται ανταγωνιστικά, για να περάσεις το σκορ του αδελφού σου ή κάποιο άλλο ρεκόρ. Και μετά μπαίνουν τα κοινωνικά παιχνίδια όπου θα γίνεις ρεζίλι στους φίλους σου ή αντίστοιχες πιέσεις.
Και πάλι τα ηλεκτρονικά παιχνίδια έχουν πλεονεκτήματα. Μπορείς να παίζεις χωρίς να φαίνεσαι. Μπορείς να χαρίζεις στους συμπαίκτες σου κάτι πιο εύκολα. Πιο εύκολα σου στέλνω ενισχύσεις για τον πόλεμο στο παιχνίδι, παρά να σου χαρίσω την τελευταία μου σοκολάτα στο διάλειμμα, ε; Μπορώ να ξαναρχίσω το παιχνίδι από την αρχή ή να έχω πολλαπλούς παίχτες και να δοκιμάζω στυλ.
Τελικά επειδή τα παιδιά όλα αυτά τα βρίσκουν από μόνα τους, η δική μου προσπάθεια είναι συνήθως να φέρω τα παιχνίδια στον αληθινό κόσμο και να τα κάνω να “πονάνε” πιο πολύ. Να ανεβάσω το ρίσκο. Ο ένας μου γιος φοβόταν να πολεμήσει στο Clash of Clans όταν “με κοιτάνε όλοι” και “θα γίνω ρεζίλι αν χάσω”. Φτιάξαμε άλλο παίχτη, το πήρε χαλαρά στις μικρές πίστες και τελικά μπήκε και στην μεγάλη κατηγορία με λιγότερο άγχος. Παρόμοια το “θα κρεμάσω την ομάδα”. Κάναμε έναν πόλεμο “μόνο με άμπαλους” και ήταν ο καλύτερος. Μετά ανέβασα το κασέ στον επόμενο..
Σταματήστε να αγχώνεστε επιτέλους. Όπως και με τα πραγματικά παιχνίδια, έτσι και στα ηλεκτρονικά, τα καλά τα κάνουν όταν δεν κοιτάμε, όταν τρώνε τα μούτρα τους.