(Μπορείτε να το αρχίσετε από οποιαδήποτε πρότασή του με οποιαδήποτε κατεύθυνση. Όχι ανά λέξη βρε, ανά πρόταση. Έμπνευση δυο καλά λόγια του Θάνου Μαρκατά για άλλο μου παρόμοιο κείμενο και ένα κομμάτι μουσικής που ανέβασε κάπου, αν θέλετε το βάζετε να παίζει ενώ διαβάζετε)
Πάντα αρκεί μια πολύ πολύ κακή ιδέα. Αναδρομικά κάθε στροφή που πήρες τώρα φαίνεται εξωφρενική αλλά τότε έμοιαζε μονόδρομος. Γιατί όλοι κάποιον αγαπάνε και όποιος αγαπάει έχει περάσει νύχτες σε απόγνωση, μάτια ορθάνοιχτα και το μυαλό να τρέχει με τα χίλια για να βρει πως να ζήσει ανθρώπινα όταν έρθει το πρωί. Μερικές φορές με πανικό για τους απλήρωτους λογαριασμούς και όλα αυτά που θα έπρεπε να κάνεις ως ενήλικας γιατί κανείς δεν μας είπε ότι είναι το πιο εύκολο πράγμα , απαίσια εύκολο, ως ενήλικας να αποτύχεις. Πονάει, πονάει πολύ, μόνο και μόνο επειδή το δέρμα σου δεν το νιώθεις πια δικό σου. Υποκρίνεσαι ότι έχεις κάποιο σχέδιο επειδή ξέρεις ότι κάθε νέα μέρα σου επιτρέπει να λες καινούργια ψέματα στον εαυτό σου. Υποκρίνεσαι ότι είσαι φυσιολογικός, ότι ξέρεις να σκέφτεσαι, ότι καταλαβαίνεις πως υπολογίζει η τράπεζα το δάνειό σου και τις πιθανότητες που σου είπε ο γιατρός να είναι κακοήθης ο όγκος. Καλύτερα από όλα μαθαίνεις τελικά να υποκρίνεσαι, στη δουλειά, στο γάμο, με τα παιδιά, με το σώμα σου το ίδιο. Δεν ελέγχεις τίποτα, η καρδιά σου σα σαπούνι στο ντους ξεγλιστράει, το αρπάζεις, μόλις χαλαρώσεις σου ξαναφεύγει στα μουλωχτά και ερωτεύεται εκεί που δεν πρέπει, σπάει, διαλύεται. Οι πιο πολλοί δεν καταφέρνουμε ποτέ να ελέγξουμε το χάος, απλά ζούμε, απλά συνεχίζουμε, η Γη περιστρέφεται με τρόπο μαγικό κι εμείς ακόμα ψάχνουμε μονές κάλτσες. Θα έπρεπε να έχεις καλή δουλειά, ωραίο σπίτι, τέλεια οικογένεια, να πληρώνεις τους φόρους σου, να φοράς καθαρό σώβρακο και να θυμάσαι τον κωδικό του καταραμένου του wifi σου. Όλα πρέπει να τα καταφέρνεις καλύτερα από όλους που σου λένε πόσο καλά τα καταφέρνουν στο Instagram. Ειδικά αν εξαρτώνται κι άλλοι από εσένα πρέπει να γίνεις αξιόλογος άνθρωπος κάπως. Αλλά ξεχνάμε πόσο ηλιθιωδώς δύσκολο είναι να είσαι άνθρωπος. Κι είναι πάντα πιο εύκολο να λες τους άλλους όλους βλάκες. Κάθε κακή ιδέα τελικά είναι μια καλή ιστορία για βλάκες.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης ζει το δράμα του πλανήτη και κάθε ανθρώπου ξεχωριστά. Επίσης παίζει με τις λέξεις σα βλαμμένη γάτα. Κάπου στα μισά του παραπάνω κείμενου του φάνηκε ότι μπορούσε να ξαναρχίσει από την αρχή και ψυχοπλακωθεί εξίσου αποτελεσματικά, οπότε συνέχισε.