Κάθε φορά που λέω την γνώμη μου, όλοι νομίζουν ότι το κάνω θέμα ζωής και θανάτου. Ενώ στην πράξη όλα τα έχω στην πλάκα και δεν θίγομαι ούτε με νοιάζει προσωπικά. Τι κάνω λάθος;
Θα σου απαντήσω με ένα απόσπασμα από τις γραφές. “Και τότε είπε ο Σατανάς: ‘Ας γεμίσει ο κόσμος δαίμονες!” και οι δαίμονες απάντησαν ‘ώπα, αρχηγέ, τώρα μόλις φάγαμε μεσημεριανό, να πάμε σε λίγο;’ και ο Σατανάς έκλαψε”. Δεν φταις εσύ που έχεις επικοινωνιακό χάρισμα. Αυτά που λες, τα λες πειστικά. Αν οι άλλοι είναι όλοι κοτούλες πρόβλημά τους. Θα είναι από αυτούς που τρώνε και κοτόπουλο γιατί κάνουν δίαιτα. Φοβούνται να παραγγείλουν ζώο λιγότερο δειλό. Και ζητάνε ελευθέρας βοσκής γιατί τους αρέσει η ιδέα ότι χρειάστηκε να το κυνηγήσει κάποιος σε όλη την φάρμα για να το σκοτώσει.
Το θέμα με την οργή του καθενός είναι ότι δεν φαίνεται πάντα. Αρχίζει να σου λέει μια ιστορία ο άλλος και τότε παρατηρείς ότι μασάει ταυτόχρονα τσίχλα. Ε, τον τεμαχίζεις σε μικρά κομμάτια προφανώς. Προσοχή όταν έρθουν φίλοι για το ματς μην πεις “καθίστε όπου θέλετε αλλά μην ανοίξετε την κατάψυξη”. Εγώ κάνω σεμινάρια για διαχείριση οργής. Όταν τελειώσεις θα μπορείς να ανοίξεις δικό σου κατάστημα να πουλάς οργή. Ένας τελειόφοιτός μου έχει ολόκληρη αλυσίδα και ένας άλλος είναι βουλευτής.
