Υπάρχει άσμα γνωστού βάρδου που επισημαίνει πως είναι «πιο καλή η μοναξιά». Δεδομένης της εξαιρετικής κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε ως λαός, θα κάνω την επανάστασή μου και θα πω: «καθόλου καλή η μοναξιά».
Παρατηρώ πως όλο και περισσότερο ο κόσμος περιορίζεται στο μικρόκοσμό του για διάφορους λόγους. Άλλοι γιατί αδυνατούν να αντέξουν ακόμα και το κόστος ενός καφέ, κάποιοι επειδή είναι έτσι… απλά βουτηγμένοι στην κατάθλιψη και δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, κάποιοι άλλοι στριμώχνοντας την άδικη “ντροπή” τους για όσα τους έχουν συμβεί, στους τέσσερις τοίχους της καρδιάς τους.
Παίρνω το θάρρος να πω ότι για κάθε μια από τις παραπάνω περιπτώσεις η επιλογή του «εγώ παρέα θα κάνω με τον πόνο μου, μη μου μιλάτε αφήστε με μόνο μου» αν και αποτελεί αναμενόμενη επιλογή απόγνωσης, είναι λανθασμένη και απίστευτα ανθυγιεινή!
Επιλέγοντας την αποχή από ανθρώπου μάτι λόγω των δεινών οικονομικών δυσκολιών που σε ταλανίζουν, δεν στερείσαι μόνο κάποια απαραίτητα υλικά αγαθά, αλλά και κάτι ακόμα πιο σημαντικό. Την επαφή με ανθρώπους που σε νοιάζονται και θέλουν να είναι μαζί σου, ανεξαρτήτως του ύψους των τραπεζικών σου καταθέσεων. Κανείς δε θα απαιτήσει να πάτε για καφέ στου Zonar’s, όπου τον πληρώνεις χρυσό. Χρειάζεται όμως να σε ακούσει. Χρειάζεσαι να τον ακούσεις και ας μη το συνειδητοποιείς, ρουφηγμένος από τον ορυμαγδό μιας κοινωνικής άλωσης.
Χάνεσαι από προσώπου γης, και αποφεύγεις ακόμα και τηλεφωνικές επαφές που έχουν μια δόση κοινωνικότητας, αφήνοντας τον εαυτό σου να προτιμήσει τη μοναξιά του αοιδού που σε βεβαιώνω δεν είναι πιο καλή. Η επικοινωνία ανέκαθεν αποτελούσε βασικό αγαθό για την ανθρώπινη εξέλιξη. Από ένα απλό «τι κάνεις» μέχρι την ανταλλαγή απόψεων επί παντός επιστητού.
Το χειρότερο όλων είναι ότι αυτή η επιλογή μιας απομόνωσης από όλους και όλα στην ουσία δεν σε βοηθάει σε τίποτε. Απλά σε πατάει όλο και πιο βίαια μέσα σε μια κινούμενη άμμο που στον πάτο γράφει με φωτεινά γράμματα … κατάθλιψη.
Και όταν σε έχει πλημμυρήσει η ντροπή για κάτι που δεν φταις, όλα είναι ακόμα χειρότερα. Μένεις μόνος εσύ και οι άδικες ενοχές σου να παλεύεις με μια αδικία που δεν θα τύχει ευνοϊκής ετυμηγορίας, ούτε στο δικαστήριο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Όταν αποφασίζεις να κλείσεις την πόρτα στους άλλους που σε σκέφτονται και θέλουν να είναι κοντά σου, επιτρέπεις στο πένθος για μια ζωή, που χάθηκε να γίνει η ζωή σου.
Για αυτό σηκωθείτε από καναπέδες, πουφ, σκαμπό, σαιζ λονγκ και ντιβανοκασέλες και επιδιώξτε το συγχρωτίζεσθαι το οποίο εστί ΖΗΝ. Μπορεί απλά να σηκωθείτε για να πάρετε ένα τηλέφωνο, να πάτε μια κοντινή βόλτα, να κάνετε μια επίσκεψή (χωρίς φοντάν –είμεθα στη γράμμωση), να ζήσετε!
Ένας λαός που διατελεί σε εθνική κατάθλιψη και επιζητά την απομόνωσή του έχει νικηθεί κατά κράτος από όλους εκείνους που θέλουν – για τους δικούς του λόγους- να τον αφήσουν μόνο του. Ο μόνος είναι ανυπεράσπιστος, αβοήθητος και απών. Απών από ζωές και καθημερινότητα.
Συγκεντρώστε όσες δυνάμεις σας έχουν απομείνει και κάντε το μεγάλο βήμα γιατί «καλύτερα μαζί σου και τρελός, παρά μονάχος σου και λογικός»
