Όσο άκουγα τον Σταύρο Θεοδωράκη σήμερα, τόσο πιο πολύ στεναχωριόμουν. Ο άνθρωπος προφανώς δεν το’χει. Ούτε να μιλάει ξέρει καλά καλά, ούτε να απαντάει δομημένα. Δεν είναι ξύλινος ο λόγος του, είναι απλά χάλια. (Χωρίς όμως να είναι ξύλινος!) Και η διαφορά στην εικόνα του ανάμεσα στα μονταρισμένα (προφανώς 1 στα 10 πετυχαίνει κανονικά) που βλέπαμε ως τώρα και την πολύωρη ζωντανή του έκθεση είναι μεγάλη. Δεν ξέρει τα θέματα, δεν έχει σκεφτεί καν τα θέματα σε κάποιο βάθος. Όχι επειδή μπαίνει στην πολιτική, απλά επειδή έχει υποχρέωση να τα σκεφτεί λίγο πιο βαθιά. Απαντούσε όπως θα περίμενα από έναν συμπαθή γλυκανάλατο ομορφούλη της παρέας. Πως λένε μερικοί “θα έκανα παρέα τον Γιώργο Παπανδρέου ευχάριστα αλλά όχι και να τον ψηφίσω”…
Αλλά πρεσβεύει “πολιτική χωρίς πολιτικούς”. Κάτι μου θυμίζει αυτό. Μια Δημιουργία Ξανά Νο2 αλλά με πλάτες την αναγνωρισιμότητά του από την τηλεόραση και χωρίς κάποια κίνηση πολιτών. Fast food πολιτική με πρόφαση κουλτούρας.
Είναι εύκολο να παραθέσουμε προβλήματα με το εγχείρημα. Αλλά τελικά δεν έχει σημασία. Γιατί όσες τον πιστεύουν τώρα, θα τον πιστεύουν και στις εκλογές. Μερικές θα τον πιστεύουν και μετά. Ακόμα κι αν φτάσει να συνεργαστεί με άλλο κόμμα και καταρρεύσει καθεμία από τις αστείες “θέσεις” καφενείου που έχει. Και γράφω μόνο για θηλυκά γιατί πιστεύω ότι εκεί κυρίως θα πουλήσει το Ποτάμι. Χρησιμοποιώ δε όρους marketing γιατί μόνο έτσι μπορώ να το αντιμετωπίσω. Ένα κόμμα που πετάγεται την τελευταία στιγμή χρησιμοποιώντας μόνο εργαλεία του marketing. Συνεργάτες lifestyle επιλογές, πως λέμε “ψηφοδέλτιο lifestyle”. Θα το ψηφίσουν όσες λένε “α, δεν ξέρω, εμένα μου αρέσει, τον εμπιστεύομαι!” Τόσο απλά.
Όχι, δεν θα του ευχηθώ καλή τύχη. Θα του ευχηθώ να αποσυρθεί γρήγορα, να το ξανασκεφτεί και να επιστρέψει με ψημένη μπριζόλα την επόμενη φορά.
(Υ.Γ. Βρήκα ένα έργο ζωγραφικής που εκφράζει καλά νομίζω το Ποτάμι. Niagara Falls )
