Είναι μια χώρα στην οποία αυξάνονται οι πωλήσεις βιβλίων. Σχεδόν 4 δισεκατομμύρια σε πωλήσεις, σχεδόν 100 χιλιάδες νέοι τίτλοι κάθε χρόνο. Έντυπα βιβλία! Το φαινόμενο ξεκίνησε στις αρχές αυτού του αιώνα όταν ένας συγγραφέας αποφάσισε να το γυρίσει σε μυθολογικές ιστορίες του τόπου του. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Μαχαμπαράτα και Ραμαγιάνα άλλωστε τα βρίσκεις παντού στην Ινδία, σε θέατρα, μαριονέτες, παιχνίδια και σαπουνόπερες, σε άπειρες παραλλαγές. Αλλά ο Ασοκ Μπανκερ αποφάσισε να τις γράψει στα Αγγλικά. Ο Νο1 παγκοσμίως (σε εισπράξεις από βιβλία) James Patterson, συνεργάζεται με τον Ασουιν Σανγκι για το νέο του βιβλίο. Το οποίο εκτυλίσσεται στο Δελχί βέβαια.
Επειδή και στην Ινδία είναι πολλοί που αντιδρούν στο νέο ρεύμα, ο Σανγκι εξηγεί πόση φρεσκάδα φέρνουν με τα Αγγλικά. Δεν κουβαλάνε τις παλιότερες λογοτεχνικές συμβάσεις. Ο άνθρωπος έχει MBA από το Yale, κάνει marketing μόνος του σε αγώνες κρίκετ, στο YouTube και όπου αλλού σκεφτεί. Οι νέοι συγγραφείς μπορούν να πειραματίζονται επειδή ακριβώς δεν τους περιορίζει κάποιο παλιότερο είδος λογοτεχνίας στα Ινδικά. Εξερευνούν πτυχές της μυθολογίας όπως μια φεμινιστική θεώρηση (Palace of Illusions) ή αμφισεξουαλικές εξερευνήσεις (The Pregnant King) ή και …Άρλεκιν ιδιαίτερα ερωτικό (Shiva Trilogy), πάντα μέσα στα γνωστά σε όλους όρια των μυθολογικών ιστοριών.
Η θέση μου στο γλωσσικό ζήτημα είναι σαφές. Δεν μπορούμε να κερδίσουμε, δεν αξίζει να στεναχωριόμαστε. Τα Αγγλικά είναι η γλώσσα του πλανήτη και για πολλούς λόγους πρέπει να επικεντρωθούμε εκεί. Ο Μπανκερ ξεκίνησε το 2003 με τον πρίγκηπα του και τώρα γράφει σενάριο για την Disney. Μια χώρα που εξελίσσεται και εκμοντερνίζεται με ταχείς ρυθμούς, ταυτόχρονα κοιτάει πίσω στις παραδόσεις της, κοιτάει την ιστορία του Ινδουισμού για να νιώσει σιγουριά. Δεν έχει σημασία σε ποια γλώσσα θα το κάνει. Δεν είμαστε Έλληνες μόνο επειδή μιλάμε Ελληνικά, ούτε μόνο επειδή είμαστε Χριστιανοί, ούτε επειδή ζούμε σε αυτόν 
τον τόπο. Στο παγκόσμιο χωριό η Ελληνική ταυτότητα είναι κάτι διαφορετικό και πρέπει να το ψάχνουμε.
Αν θέλετε επικεντρωθείτε στις διαφορές μας με την Ινδία. Τεράστια χώρα αυτή, με αρκετό αναλφαβητισμό και τεράστια προβλήματα δομικά ακόμα. Αν θέλετε, ρωτήστε πόσα εκατομμύρια πήρε προκαταβολή για τα βιβλία του ο Αμις Τριπάτι ή άλλοι Ινδοί συγγραφείς. Που γράφουν στα Αγγλικά. Κάτι τεράστιους τόμους σε συνέχειες που θα έκαναν τον Τολκιν να χλωμιάσει. Εγώ θα προτιμήσω να σκεφτώ τι μπορούμε να μάθουμε από αυτούς και μήπως είναι καλύτερα να διαβάζουν οτιδήποτε με ελληνικό περιεχόμενο τα νέα παιδιά αντί να διασκεδάζουν με αγγλικά κλιπάκια στο YouTube. Μήπως γίνουν καλύτερα εξαγώγιμα προϊόντα τα βιβλία από Έλληνες συγγραφείς, αν αυτοί ασχοληθούν σαν τους Ινδούς λίγο διαφορετικά με το αντικείμενό τους;
