Οι γύπες αμέσως φάνηκαν στον ουρανό. Αυτό το “πρέπει να μιλήσουμε” το θεωρώ ανήθικο σε στυλ “δίκη Νυρεμβέργης” ανήθικο. Άσε τις σάλτσες κορίτσι μου, σε τρέμω έτσι κι αλλιώς, δεν χρειάζονται εισαγωγές. Αν είσαι βρυκόλακας και μισείς τους χορτοφάγους, ε, απλά δάγκωνέ τους να γελάμε όλοι, δεν χρειάζεται βιολιά και μπάσα μουσική τρομακτική.
Εγώ δεν πιστεύω σε τέτοια συστήματα. Καμία ημερομηνία λήξης δεν είναι σταθερή. Αν είναι φαγητό, το τρώω κι ας παθαίνω κόψιμο κάθε τόσο έτσι. Αν είναι προθεσμία, ε, όλες οι προθεσμίες μετακινούνται αν κλάψεις αρκετά.
-Αλέκο, δεν θέλω να υπάρχουν σκιές στη σχέση μας.
“Ούτε εγώ. Αλλά ξέρεις πως είναι αυτά τα πράγματα. Πας το αμάξι σου για βιολογικό καθαρισμό, εξαφανίζουν τα κλειδιά που ξέχασες κάτω από το κάθισμα, το αγαπημένο παιχνιδάκι της κόρης σου, το φαγητό που θα έτρωγες το απόγευμα αλλά εκείνη μπίχλα που έχει κολλήσει τρία χρόνια στην ποτηροθήκη δεν φεύγει ποτέ.”
-Νιώθω ότι δεν προχωράμε.
“Σχετικό αυτό. Τελευταία φορά που το είπα έτσι ήταν όταν άρμεγα ένα άλογο. Μετά από είκοσι λεπτά καλά πέρναγε αυτός νομίζω αλλά γάλα μηδέν. Πάντως κι εγώ σκεφτόμουν ότι κάτι πρέπει να αλλάξουμε στο σπίτι.”
-Α, για πες!
“Θέλω λίγο χρόνο χωρίς τα παιδιά. Ας πούμε μεταξύ 2 και 7.”
-Εντάξει, θα ρωτήσω αν μπορεί να έρχεται η μάνα μου να τα κρατάει.
“Ωραία! Θα γυρίσω στο σπίτι όταν τα κλείσουν τα 7.”
-Αλέκο αυτή η ειρωνεία σου δεν θα σε βοηθήσει στη ζωή, το ξέρεις;
“Τι λες; Πήγα έτσι στον Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ειρωνείας το 1996 στη Χιλή και κέρδισα κιόλας.”
-Σοβαρά;
“Όχι ρε μπόζο. Σε ειρωνεύομαι βέβαια!”
-Ε, αυτό εννοώ. Δεν μπορώ να είμαι με άντρα χαμαιλέοντα.
“Μη το λες αυτό. Μπορώ να προσπαθήσω! Μπορώ να αλλάξω!”
-Αλήθεια;
Σφίχτηκα λίγο μπας και κοκκινίσω. Δεν τα κατάφερα.
“Είδες; Δεν είμαι χαμαιλέοντας!”
-Αλέκο δεν είναι αστείο. Τα παιδιά μας δεν μπορούν να συνεχίσουν έτσι.
“Τα παιδιά μας είναι ευαίσθητα. Ανησυχούν για τις πυρκαγιές στον Αμαζόνιο, το μέλλον του πλανήτη, το μεταναστευτικό, το μέλλον του καπιταλισμού και πολλά ακόμα. Αντί να με ρωτάνε τι άκουσα στις ειδήσεις με ρωτάνε ποιος ηγέτης έκανε την μεγαλύτερη μαλακία σήμερα μπαμπά;”
-Εγώ νομίζω ότι φταίνε τα βιντεοπαιχνίδια.
“Είσαι υποκρίτρια. Ζητάνε παγωτό τα παιδιά το μεσημέρι και τους λες ότι δεν κάνει ενώ το έχεις ήδη φάει όλο για πρωινό. Δεν έχεις ιδέα πως ζούνε και τι χρειάζονται. Μοιάζεις με γκρινιάρη δεινόσαυρο που πρήζει τους άλλους για την ποιότητα του χόρτου λίγο πριν πέσει αστεροειδής και εξαφανίσει το είδος σου.”
Ήταν ένα ασυνήθιστο, αισθησιακά μπερδεμένο καλοκαίρι το καλοκαίρι που πέθανε ο άντρας της. Πολλά χρόνια αργότερα, όταν αποκαλύφτηκε πως τον είχε σκοτώσει, αυτή θυμήθηκε την φορά που ο πατέρας της την πήγε στον Βάρσο στην Κηφισιά. Κοκ έφαγε νομίζω. Πολλοί αναρωτιούνται “τι κάνει τους ανθρώπους τόσο σκληρούς; “
Εγώ δεν το ρωτάω ποτέ.
Ελπίζω να πιάσει η ευχή του παππού μου και να είμαι κάνα δίωρο στην Κόλαση πριν καταλάβει ο Σατανάς ότι έχω πεθάνει.
.
(O Αλέκος Γκονζαλεζίδης είναι δι άσημος ΜεξικανοΠόντιος συγγραφέας που αρμέγει άλογα. Αν έκανε τατουάζ, όχι, βασικά δεν θα κάνει ποτέ.)
–