Ο σκύλος με κοίταξε βαριεστημένα. Εγώ είμαι έναν χρόνο καραντίνα, άρα αυτός εφτά. Ευτυχώς αυτό το παιχνίδι “αγαλματάκια αμίλητα, ακούνητα, αγέλαστα” με τα παιδιά δουλεύει ακόμα. Κάποια στιγμή θα τους πω ότι μπορούν να κουνηθούν γιατί θα έχουν πεινάσει και νομίζω η μικρή κατουρήθηκε κιόλα. Μετράει αυτό για κίνηση άραγε; Δεν πρέπει να χαλαρώσω τους κανόνες γιατί την έβαψα μετά. Η μικρή είναι και τσαντίλα, ευέξαπτη, συναισθηματική…τώρα που το σκέφτομαι αν κάποιος με σκοτώσει αυτή σίγουρα θα πάρει απολαυστικά εκδίκηση, θα της την χαρίσω σήμερα στα αγαλματάκια μάλλον. Εγώ νομίζω μόνο μια καλή συμβουλή έχω δώσει στα παιδιά μου: “βάλε κι άλλο bacon”.
Το 2020 δεν ήταν χρονιά, το χειρότερο escape room όλων των εποχών ήταν. Είδε η κόρη μου τον Σκρουτζ στην τηλεόραση και με ρώτησε γιατί δεν φώναξαν τους Ghostbusters να καθαρίσουν την φάση. Βοηθάω τα παιδιά να ψάξουμε για το κουτί με τα ντόνατ που έφαγα πριν μισή ώρα. Έριξα κι έναν υπνάκο. Αυτά τα CD με χαλαρωτική μουσική και πουλάκια δεν πιάνουν μια σε σχέση με τον ήχο Έλληνα εκπαιδευτικού σε τηλεκπαίδευση. Θα έπρεπε να κάνω κανάλι στο YouTube με τις καλύτερες φάσεις τους, είναι σαν τα μωρά τα κανάλια στο YouTube, παραείναι εύκολο να κάνει ένα ο κάθε βλάκας τελικά. Η καλή τους φάση είναι από την ώρα που γεννιούνται ως την ώρα που αρχίζουν να μιλάνε. Σαν τα γατάκια. Όσο μικρότερα τόσο καλύτερα. Και το Εθνικό Σύστημα Υγείας μηδέν υποστήριξη. Δίνουν στη γυναίκα μόνο μια φορά αναισθητικό κατά την διάρκεια της γέννας και για τα επόμενα 20 χρόνια τίποτα απολύτως.
Χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας και με ξύπνησε. Από εδώ που κάθομαι, στην οθόνη δεν μοιάζει για πιτσαδόρος ή άλλος ντελιβεράς οπότε δεν ανοίγω. Η μεγαλύτερη ζημιά στην καραντίνα είναι που χάσαμε τα τζάμπα δείγματα στον Βασιλόπουλο, βγάζαμε 2-3 γεύματα άνετα, ειδικά το Σάββατο. Ήδη το πρωί γλίστρησα πηγαίνοντας από την κουζίνα στο σαλόνι και έπρεπε να διαλέξω αν θα σώσω τον καφέ ή τον μηνίσκο μου. Κάθομαι τώρα με υγιές γόνατο αλλά χωρίς καφέ και αναρωτιέμαι αν έκρινα σωστά. Στα θετικά της φάσης, έβρισα σε 5-6 διαφορετικές γλώσσες που δεν ήξερα ότι ήξερα, το λες και θαύμα. Μακάρι να έχει τσιπάκι το εμβόλιο για COVID, έχω βαρεθεί να παίρνω αποφάσεις. Ακόμα και του Bill Gates να είναι το λογισμικό θα πηγαίνει καλύτερα νομίζω. Θα είναι και χρήσιμο αν χαθώ κάπου όταν γεράσω, σαν τσιπάκι σε σκύλο. Αλλιώς απλά μιλάω Ελληνικά με σπαστή προφορά για να νομίσουν ότι είμαι αλλοδαπός και να μην καταλάβουν ότι είμαι ηλίθιος.
Βρήκα τρόπο να γυμνάζομαι στην καραντίνα πάντως. Ανεβάζω σφυγμούς γνωρίζοντας την νυν σε πρώην. Χωρίς κόπο κάνεις μισή ώρα αεροβική. Παλιά θα γινόταν με ξεμάλλιασμα, τώρα γίνεται με βιντεοκλήση στο Viber. Είναι και ασφαλέστατο. Ο παππούς μου μια φορά ομολόγησε ότι μόλις έπαθε Αλτσχάιμερ η γιαγιά είχε γίνει αχόρταγο νυμφίδιο στο σεξ, τον πηδούσε με τις ώρες και φώναζε “α, εσύ είσαι πολύ καλύτερος από τον βλάκα που είχα παντρευτεί.” Άλλη γενιά εκείνη. Εγώ της λέω “άσε με δέκα λεπτά να παίξω μόνος μου να ερεθιστώ” και κλείνομαι στο υπόγειο με το Playstation, σκίζω μια πίστα στο αγαπημένο μου videogame και φτιάχνομαι τέλεια πριν την πάρω. Κι αν μου πει ότι είναι τσαντισμένη μαζί μου εγώ πάντα διευκρινίζω “ακόμα” ή “πάλι”; Νομίζω έχει ακόμα αισθήματα για εμένα. Αηδία κυρίως, ίσως και μίσος.
Είναι καλό να παραδέχεσαι τα λάθη σου γρήγορα. Για να μπορείς να κάνεις μεγαλύτερα και χειρότερα μετά.
O Αλέκος Γκονζαλεζίδης τα έχει παίξει με την καραντίνα και φαίνεται. Ανυπομονεί να ξαναγίνει ο διάσημος ΜεξικανοΠόντιος ποιητής και συγγραφέας γιατί τώρα νιώθει σκέτος μαλάκας.