Σας δείχνω δυο φωτογραφίες. Πείτε μου ποιος βγήκε δήμαρχος:
Ακόμα κι αν τις κοιτάξατε για λίγα δευτερόλεπτα μόνο, έχετε 70% πιθανότητα να διαλέξατε σωστά. Κι ας μην ξέρετε καν από ποια περιοχή είναι. Τίποτα για θέσεις ή πολιτικές. Απλά “κόβουμε φάτσες.”
Αριστερά ο νυν δήμαρχος. Το φαβορί. Έχει στην διάθεσή του όλους τους “μηχανισμούς”. Δεν μοιάζει έτσι προφανώς. Στο έμπειρο μάτι φαίνονται οι παρεμβάσεις (είναι πιο “γεμάτος” για να το πω ευγενικά) και αν δείτε τα βίντεό του στο YouTube θα εντοπίσετε πολλές ακόμα διαφορές.
Δεξιά ο καινούργιος. Ο 
οποίος όμως πήγε σε καλύτερο φωτογράφο προφανώς. Και διάλεξε κάποιος με περισσότερες γνώσεις ποια φωτογραφία να χρησιμοποιήσει.
Υπό αυτό το πρίσμα είναι πιο σωστοί ψηφοφόροι αυτοί που ψήφισαν Χρυσή Αυγή επειδή πιστεύουν τις απόψεις της, παρά όσοι ψήφισαν Ποτάμι επειδή “μου αρέσει ο Σταύρος”. (Καθότι σαν νέο κόμμα δεν έχει ουσιαστικά ακόμα απόψεις ή θέσεις.)
Ο Κος Ζαμάνης δεν μοιάζει και πολύ με την φωτογραφία που χρησιμοποίησε στην καμπάνια του. Αλλά είμαι αρκετά σίγουρος ότι αυτή η φωτογραφία και άλλα στοιχεία της καμπάνιας του επηρέασαν καθοριστικά το αποτέλεσμα.
Στο χωριό που ήμουν γραμματέας για αυτές τις εκλογές θα έλεγε κανείς ότι όλοι θα ήξεραν πολύ καλά τους υποψηφίους. Αμ δε. Κι εκεί επηρεάζει πολύ το branding της καμπάνιας. Καθώς οι Δήμοι μεγαλώνουν, η προσωπική επαφή λιγοστεύει. Στην περιφέρεια οι περισσότεροι δεν είχαν ιδέα τι να ψηφίσουν και αργούσαν χαρακτηριστικά στο παραβάν προσπαθώντας να βγάλουν άκρη… Άλλοι ήθελαν απλά να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές και όταν τους δίναμε τον φάκελο για τις δημοτικές έλεγαν “α, πρέπει κι εδώ να ψηφίσω; Καλά πάω να δω…”
Σε πολλές περιπτώσεις ψωνίζουμε υποψήφιο τελευταία στιγμή από τα συναισθήματα που μας δημιουργεί το ψηφοδέλτιο. Περισσότερα για το branding και την συγκεκριμένη καμπάνια (λογότυπο κλπ) σε αυτό εδώ το συμπληρωματικό άρθρο.
Comments are closed.