Ο πατέρας μου ήταν πάντα μπροστά από τον καιρό του. Δούλεψε στην Αγγλία, μετά την Ολλανδία και όταν ήρθε πρόταση για ΗΠΑ αποφάσισε να γυρίσει στην Ελλάδα. Ξεκίνησε από το μηδέν επιχείρηση και δέκα χρόνια αργότερα ξεκίνησε άλλη μια, σε τελείως άσχετο χώρο, πάλι από το μηδέν. Τώρα, ανάμεσα στα εγγόνια και την κηπουρική, προσπαθεί να βγάλει άκρη με τις συντάξεις του.
Η δυσκολία με την οποία μεταφέρει συνταξιοδοτικά δικαιώματα ένας Ευρωπαίος όταν έχει μετακινηθεί είναι όμως μόνο ένα από τα εμπόδια στην εσωτερική ευρωπαϊκή μετανάστευση. Δυο ενδιαφέρουσες έρευνες του Peter Rupert, ( η μια με Wasmer ή άλλη και με Stancanelli) δείχνουν ξεκάθαρα ότι παίζει μεγάλο ρόλο και το θέμα της στέγης για παράδειγμα. Σαν μέσο όρο, στην Ευρώπη έχουμε τουλάχιστον τρεις φορές λιγότερες μετακινήσεις για εργασία από ότι στις ΗΠΑ. Η έρευνα επίσης καταλήγει ότι λόγω θεμάτων ως προς την δυσκολία καθημερινής μετακίνησης στη δουλειά κάποιες ομάδες έχουν ελάχιστη διαπραγματευτική δύναμη – πχ μητέρες με παιδί.
Εδώ θα έπρεπε να μπει με φόρα η ΕΕ και να αλλάξει δυναμικά την κατάσταση. Αν’αυτού αρκείται σε συστάσεις. Πως να συμμαζέψεις μια οικονομική ένωση στην οποία ούτε καν τα επαγγελματικά πτυχία δεν μπορούν να συννενοηθούν μεταξύ τους. Δεν έχουμε μόνο εμείς δαιδαλώδεις διαδικασίες σαν τον ΔΙΚΑΤΣΑ. Εκτός από τα πτυχία που θα έπρεπε να είναι εύκολο να ενοποιηθούν είναι βέβαια και τα κλειστά επαγγέλματα. Άντε πείσε έναν Έλληνα φαρμακοποιό να πάει στην Γερμανία… Πιο πιθανό είναι να δούμε το… LinkedIn να βγάζει μια πειστική πρόταση παρά να δεχτούν οι χώρες της Ευρώπης σχέδια όπως αυτό για το κοινό ευρωπαϊκό σχέδιο πιστοποίησης ικανοτήτων.
Η Ευρώπη προκαλεί ανεργία. Όχι επειδή μας εκμεταλλεύονται οι εταίροι μας αλλά επειδή οι χώρες που αποτελούν την Ευρώπη (με την Ελλάδα πρώτη και χειρότερη!) δεν δέχονται να κάνουν αλλαγές οι οποίες θα βοηθήσουν τους άνεργους σε όλη την Ευρώπη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο δημόσιος τομέας. Όπου θεωρητικά το κράτος ελέγχει άμεσα την κατάσταση και θα μπορούσε να δίνει το καλό παράδειγμα. Κι όμως στο Δημόσιο υπάρχουν ακόμα περισσότεροι ανόητοι φραγμοί ή και συγκεκριμένες νομοθεσίες που απαγορεύουν την εργασία σε ανθρώπους που δεν είναι Έλληνες. Αντίστοιχα και σε άλλες χώρες. Έτσι μπορεί για παράδειγμα στην Ελλάδα να διδάσκουν Ιταλικά στα σχολεία μας Έλληνες και στην Ιταλία διδάσκουν τα Ελληνικά Ιταλοί. Πόσο ανόητο είναι αυτό;
Όταν προσπαθούν να μας μαντρώσουν σε “μνημονιακούς” και “αντιμνημονιακούς” ή “ευρωπαϊστές” και “αντιευρωπαϊστές” ίσως θα έπρεπε όλοι να σκεφτόμαστε κάπως έτσι πιο συγκεκριμένα. Ποιος φταίει που δεν είναι όσο αποτελεσματική θα θέλαμε να είναι και τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό; Οι διαφορές μεταξύ Ευρωπαϊκών χωρών στις αντιλήψεις τους σχετικά με την εργασία είναι μεγάλες. Διαβάστε εδώ μια ενδιαφέρουσα μελέτη των επιπτώσεων του κομμουνισμού στις αντιλήψεις. Οι συγγραφείς υπολόγισαν ότι απαιτούνται μια με δυο γενιές για να ενσωματωθούν οι ΑνατολικοΓερμανοί με τους Δυτικούς συμπατριώτες τους και να συγχρονιστεί η αντίληψή τους για τον ρόλο του κράτους.
Όλο λέω στον εαυτό μου ότι πρέπει να μιλάω πιο συχνά Αγγλικά στα παιδιά μου. Αλλά τελικά η γλώσσα θα είναι ;ίσως το μικρότερο από τα εμπόδιά τους στο μέλλον. (Fuchs-Schündeln /Bartz ) Πρέπει να καταφέρουμε να διαχωρίσουμε ανάμεσα σε αλλαγές που είναι επικερδείς για όλους τους εμπλεκόμενους και όσες θέλουν περισσότερη μελέτη. Οτιδήποτε κάνει ευκολότερη την μετακίνηση των εργαζόμενων στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σίγουρα προς αυτή την κατεύθυνση.
Comments are closed.